จะรู้ว่าโลกนี้ . . . มันกว้างใหญ่ ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . ออกเดินทาง
จะรู้คุณค่าของอะไร . . . ในสักอย่าง ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . เสียมันไป
จะรู้ความหมาย . . . ของฟ้าหลังฝน ก็ต่อเมื่อเราผ่านพ้น . . . มันมาได้
จะรู้ว่ายังมีเรื่อง . . . อีกมากมาย ก็ต่อเมื่อเราเปิดใจ . . . ยอมรับมัน
จะรู้ว่าในหนังสือ . . . มีอะไร ก็ต่อเมื่อเราได้ . . . ลองเปิดอ่าน
จะรู้เวลา . . . ของดอกไม้บาน ก็ต่อเมื่อเราเฝ้าตาม . . . อยู่อย่างนั้น
จะรู้ว่าเสียงหัวเราะ . . . มันมีค่า ก็ต่อเมื่อเราเสียน้ำตา . . . ในสักวัน
จะรู้ถึงความในใจ . . . ของกันและกัน ก็ต่อเมื่อเราได้พูด . . . มันออกไป
จะรู้ว่าอะไร . . . ที่เรียกว่าคิดถึง ก็ต่อเมื่อในความคิดคำนึง . . . มีใครสักคน
จะรู้ความหมายในคำรัก . . . สักหน ก็ต่อเมื่อมีใครบางคน . . . ทำให้หวั่นไหว
จะรู้ว่าค่ำคืนนี้ . . . คงไม่เงียบเหงา ก็ต่อเมื่อทุกเรื่องเล่า . . . ได้มีโอกาสบอกไป
จะรู้ว่าเป็น “เธอ” เท่านั้น . . . ที่ฉันมีให้ ก็ต่อเมื่อทุกครั้ง…ที่เขียนอะไรลงไป
จะมีแต่ภาพเธอในใจ...ที่เกิดขึ้นมา
