ตอนที่ 11 ปฐมนิเทศเด็กใหม่
[/b]
ชุดเครื่องแบบของนักเรียนที่นี่ประกอบด้วยเสื้อตัวในเป็นเสื้อแขนยาวสีขาวสะอาดคอปิด แขนเสื้อมีกระดุมเหล็กสามเม็ด มีกระเป๋าอยู่ที่อกซ้ายบนนั้นมีตราของโรงเรียนรูป
สัตว์สี่ประเภทที่เทย์รู้จักอยู่ชนิดเดียวก็คือ ฟิกค์ ที่ร่วมกันยกต้นเทียนขนาดใหญ่ที่มีเปลวไฟลุกโชติช่วง ด้านบนมีรูปคทาไขว้กัน กางเกงขายาวสีดำ เข็มขัดสีเงินรูปเปลวไฟ
มีที่มีสำหรับห้อยดาบ รองเท้าหนังสีขาวดูสะอาดตาแต่สกปรกง่าย เสื้อคลุมสีขาวที่ดูคล้ายๆ กับชุดของแฟร์แลนเทียร์ไม่ทำให้เทย์ต้องกังวล
...และเทย์ไม่ลืมที่จะกลัดเข็มกลัดลงบนปกเสื้อด้านซ้ายตามที่เจ้าหญิงฟรีด้าได้บอกไว้...
เทย์ยกเข็มขัดที่เป็นตราประจำตัวขึ้นมาดู เธอคงให้มันอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้ ถ้าอยู่บนโลกสิ่งที่ง่ายต่อการพกพามากที่สุดคงไม่พ้นพวงกุญแจ แต่สำหรับที่นี่...ไม่มีใครเลยที่
จะรู้จักว่าพวงกุญแจคืออะไร
เด็กสาวคิดเลยไปถึงพวกหนังการ์ตูน หนังแฟนตาซี หนังตลก หรือแม้กระทั้งหนังบู้ ไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนให้ตราประจำตนเป็นอะไรดี ก่อนที่ความคิดของเธอจะหยุดลงที่
วัตถุบางอย่าง
เทย์ร่ายมนตราเบาๆ ก่อนที่เข็มขัดสีทองจะค่อยๆ ไหลวนไปรอบๆ ตัวเด็กสาวและหายไปในที่สุด...
เด็กสาวมองตัวเองผ่านกระจก มือบางเอื้อมไปคว้าแว่นตามาสวม ก่อนที่ผมยาวจนแทบลากพื้นของเทเรเซียค่อยๆ สั้นลงจนกลายเป็นเด็กหนุ่มนามว่า...เทเรส
เทย์หันไปหยิบคทาบนโต๊ะมากระชับไว้ในมือก่อนจะคลายมือออก...คทาสีทองก็ค่อยๆ เลือนหายไป...
“เทย์! ทางนี้! พวกเราจองที่ให้ทางนี้” เสียงของบลูมเมอร์ดังที่ขึ้น พร้อมกับเจ้าตัวโบกมือหยองแหย่ง
“เขาแบ่งสีเป็นชั้นปีหรือไง ดูเขาแบ่งกันนั่งดิ สีเหลือง สีน้ำเงิน สีเขียว สีแดง และก็สีขาว” เทย์ตั้งข้อสังเกต
“เขาแบ่งกันเป็นหอเป็นห้องต่างหาก หอกริฟฟินสีเหลือง หอมังกรสีน้ำเงิน หอเพกาซัสสีเขียว และก็หอฟิกค์สีแดง ดูสิคนที่นั่งด้านหน้าของแต่ละหอเป็นหัวหน้าห้องของ
แต่ล่ะชั้นปีของแต่ละหอ และคนที่นั่งอยู่ข้างๆ อาจารย์ใหญ่น่ะเป็นหัวหน้าของแต่ละหอ”
เทย์กวาดตามองตาคำบอกของบลูมเมอร์ สายตาก็ไปสะดุดกับสาวผมดำสยาย...
“ไอรีน ผู้หญิงคนนั้นนี่ ที่เคยเห็นคุยกับเทย์เมื่อวันก่อน เป็นหัวหน้าหอฟิกค์ด้วยหล่ะ ใครหรอเทย์” อีลน่าถามอย่างอยากรู้
“พี่ฟรีด้าน่ะ” เทย์ตอบ
“เอ๊ะ! เจ้าติดเข็มกลัดอะไรที่ปกเสื้อน่ะ เทย์” อีลน่าทักขึ้น อีกสองคนหันมามองตาม
“อ้าว! พวกเจ้าไม่ต้องติดหรอ?” เทย์งงก็พี่ฟรีด้าบอกให้ติดนี่น่า เจ้านั่นยังมีเลย
“ขอให้อยู่ในความสงบด้วยนักเรียนทุกคน ครูขอแสดงความยินดี และขอต้อนรับนักเรียนปี 1 ทุกคนที่ผ่านการทดสอบด้วยฝีมืออันเก่งกล้าจนได้เข้ามาเรียน ณ สถานที่แห่งนี้
ต่อไปนี้จะเป็นการแบ่งหอ ขอให้นักเรียนทั่ง 12 คน ที่ได้รับเข็มกลัดเกียรติยศเดินออกมาที่เวทีด้านหน้าด้วย” เสียงประกาศจากศาสตราจารย์จอมเวทย์โรนันทำเอา
เทย์สะดุ้ง
...เข็มกลัดเกียรติยศ...
“ออกไปสิเทย์ อาจารย์ใหญ่เรียกแล้ว” อีลน่ากระตุ้นเตือนข้างๆ
เทย์เดินขึ้นไปบนเวทีที่มีเด็กยืนอยู่อีก 10 คน ทั้งเทย์และเชสก้าต่างมัวแต่ยืนส่งสายตาเชือดเฉือนกันจนขึ้นไปบนเวทีเป็นคู่สุดท้าย
เมื่อทั้งคู่ก้าวขาขึ้นสู่เวที เสียงของเด็กทั้งหอประชุมก็ดังอื้ออึงขึ้น
ส่วนหนึ่งกล่าวขวัญถึง...ฝีมือการสร้างมังกรไฟของเจ้าชายเมืองเหนือ...
อีกส่วนหนึ่งกล่าวขวัญถึง...การสลายมังกรไฟอย่างรวดเร็วเพียงคำพูดประโยคเดียว(บ้างก็ว่าเป็นฝีมือของผู้สร้างมังกรไฟเอง) จนผ่านการทดสอบโดยมิได้ทดสอบ
ซึ่งเห็นเป็นสิ่งแปลกประหลาดสำหรับการทดสอบครั้งนี้
“นักเรียนทั้งหมดบนนี้จะเป็นจะเป็นหัวหน้าห้องและรองของชั้นปีที่หนึ่งของแต่ล่ะหอ ส่วนใครจะอยู่หอไหนนั้น...” ศาสตราจารย์จอมเวทย์โรนัน คาทอรี่ หยุดพูดแต่กลับยก
มือสลัด ละอองสีทองกระจายออกไปปกคลุมทั่วทั้งหอประชุม
...เสื้อผ้าของเทย์ที่ถูกระอองสีขาวเหล่านั้นจึงเริ่มมีสีสันแต่งแต้มมากขึ้นจนกลายเป็นสีแดงขริบทองทั้งตัว รวมทั้งของคนอื่นๆ ที่เปลี่ยนไปตามสีของหอพักที่ต้องไปอยู่
เทย์หันไปมองเจ้าชายหนุ่มที่ยืนถัดไปจากตัวเองอีกสามคนว่าเขาใส่ชุดสีอะไร...
...แดงหรอ?...
“เอาหล่ะ...เบาๆ หน่อย” เสียงของอาจารย์ผมฟูฟ่องบอกพรางเคาะไม้ เสียงนักเรียนเบาลงทันที
“ขอบใจ...มาสเตอร์โมนา ให้นักเรียนทุกคนไปรวมกลุ่มกันกับพวกรุ่นพี่ พวกเขาจะพาไปยังหอพักเพื่อแบ่งห้องนอน และช่วงบ่ายเรามีนัดกันที่นี่อีกครั้งในการปฐมนิเทศนะ
อย่าลืม” ศาสตราจารย์จอมเวทย์กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ครับ/ค่ะ”
หลังจากอาจารย์ใหญ่จากไปก็เกิดการชุลมุนกันในหอประชุม นักเรียนแต่ละคนต่างพากันวิ่งไปหาพวกรุ่นพี่ของแต่ละหอที่บางครั้งก็เริ่มการรับน้องอย่างแปลกประหลาด
“ข้าไม่คิดว่าข้าจะต้องมาอยู่หอเดียวกับเจ้า” เสียงเชสก้าดังขึ้นทำให้เทย์หยุดเดินและหันไปมอง
“ข้าก็ไม่ได้อยากอยู่หอเดียวกับเจ้าเสียหน่อย” เทย์ตอบอย่างไม่ยอมลงให้
“แต่ก็คงต้องทนอยู่หอเดียวกันน่ะนะ น่าสงสาร” เสียงที่ตอบกลับมากลับไม่ใช่เสียงของทั้งคู่
“พี่ฟรีด้า/ท่านพี่ฟรีด้า”
“เอาหล่ะ น้องๆ หอฟิกค์ทุกคน ตามพี่มา พี่จะพาเจ้าไปหอของพวกเรา” เจ้าหญิงสาวไม่ตอบแต่กลับพาเด็กปีหนึ่ง 19 คน เดินออกจากหอประชุม สู่ถนนกว้าง...
ผ่านสนามหญ้า จนถึงคฤหาสน์สถานกว้างใหญ่ ตึกสีแดงเพลิงร้อนแรงและสีทองอร่าม สูงสามชั้น
“ชั้นล่างจะเป็นห้องนั่งเล่นรวมและห้องอาหาร ชั้นสองจะเป็นห้องพักของพวกปีหนึ่งและห้องประชุมใหญ่ ชั้นสามจะเป็นของพวกรุ่นพี่ปีสามและห้องประชุมเล็ก
ถ้าไม่จำเป็นอย่าขึ้นไปรบกวนพวกรุ่นพี่ ส่วนพวกรุ่นพี่ปีสองจะออกไปฝึกงานตามอาณาจักรต่างๆ ที่ตนสนใจ ตลอดทั้งปีไม่ได้กลับมาที่โรงเรียน พวกน้องๆ
จึงจะไม่ได้พบกับพวกเขา แต่จะได้เจอในวันสถาปนาโรงเรียนก่อนปิดภาคเรียน...หอเราจะปิดตอนเที่ยงคืน ถ้าไม่อยากมีปัญหาก็อย่าออกไปข้างนอก
เพราะจะมีพวกรุ่นพี่และคณะกรรมการหอคอยเฝ้าอยู่...” เสียงอธิบายจากพี่ชายผมแดงอีกคน
“แนสเลอร์ เจ้าลืมแนะนำตัวหรือเปล่า” เสียงชายอีกคนกล่าวทักท้วง
“เออ...ใช่ ข้า แนสเลอร์ รีมสตอมป์ ส่วนพี่ชายผมฟ้า ตาสีแดงใส่แว่นคนนั้น ชื่อ ออสเชอร์ แอลซาเล็ต พวกเราเป็นรองหัวหน้าหอฟิกค์ปี 3 ส่วนพี่สาวคนสวยคนนี้
เธอคือ...หัวหน้าหอฟิกค์ ฟรีด้า แอนเออร์เนส เจ้าหญิงคนงามแห่งแฟร์แลนเทียร์...โป๊ก!” เสียงสุดท้ายไม่ใช่เสียงพูด แต่เป็นเสียงของมือบางที่กำแบบไม่มีรูอากาศฟาด
ไปบนหัวคนพูด
“พูดมากไปแล้วแนสเลอร์” เสียงใสๆ ว่าคนที่คลำหัวปรอยๆ
“หนูขอโตด...ด” เสียงของรุ่นพี่หนุ่มทำเอารุ่นน้องพากันหัวเราะ ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นตาเขียวๆ ของรุ่นพี่ผมแดง
“เอาหล่ะ ตอนนี้เรามาเลือกหัวหน้าห้องปี 1 ดีกว่า ผู้ที่ได้รับเข็มกลัดเกียรติยศออกมาข้างหน้านี่...เชสก้า แอนเออร์เนส...เทเรส เทเรียเซีย...และไคค์เก็ต เดย์ปรีชัว”
ชายผมม่วงตาสีดำที่เทย์ไม่เคยเห็นเดินออกมายืนข้างๆ
“คู่นี่มาอยู่ด้วยกันไม่ทะเลาะกันตายหรือ?”
“นั่นสิ! เห็นไหมวันก่อนน่ะ จะฆ่ากันกลางหอประชุมเชียวนะ”
“คนนั้นเป็นถึงเจ้าชายและเป็นน้องของรุ่นพี่เขาด้วยไม่ใช่หรอ?”
“...แต่อีกคนนั่นก็เก่งนะ”
“แล้วคนที่ชื่อไคค์เก็ตนั่นล่ะ?”
“ก็คงเก่งแหละ”
เสียงซุบซิบพูดจาดังระงม…
“เงียบได้แล้ว! ใครจะเป็นหัวหน้าห้องให้น้องๆ เลือกกันเอง...ผู้ที่เป็นหัวหน้าและรองจะต้องเป็นกรรมการหอด้วย” สาวหัวหน้าหอประกาศ
...ใครจะเป็นก็เป็นไป ฉันไม่อยากเป็นอยู่แล้ว...
...แต่ข้าคิดว่า คงเป็นท่านเทย์นะแหละที่จะได้เป็น...เสียงนกสาวตอบกลับมา
“ข้าขอเสนอเทเรส” เสียงที่คุ้นหูของบลูมเมอร์ดังขึ้น พร้อมกับเสียงสนับสนุนของสองสาวที่ยังได้มาอยู่ด้วยกัน แล้วคนอื่นๆ พากันยกมือสนับสนุน
...ไม่นะ...
“ตกลงเป็นเจ้านะเทย์ ที่ได้เป็นหัวหน้าห้องปี1 ของหอเรา” ฟรีด้ายิ้มให้
“แต่...พี่ฟรีด้า” เทย์อยากจะค้าน
“ข้าไม่ยอมนะท่านพี่ฟรีด้า ข้าเป็นเจ้าชาย ข้าสมควรที่จะได้รับตำแหน่งนี้มากกว่า”
“เชสก้า! อย่าหาเรื่อง! ที่นี่ไม่มีเจ้าหญิง เจ้าชาย ทุกคนเท่าเทียมกันหมด เจ้ายังมีคดีอยู่นะ หลังปฐมนิเทศอาจารย์ใหญ่เรียกพบเจ้าที่ห้องด้วย และหลังจากนั้นกรรมการ
หอทุกคนขอเชิญประชุมที่ห้องประชุมชั้นสาม ตอนนี้ให้ทุกคนไปพักผ่อนได้...พวกพี่จัดห้องไว้ให้แล้ว ห้องละ 2 คน ชื่อของพวกเจ้าจะติดอยู่ที่หน้าประตู”
“ครับ/ค่ะ”
“ข้าไม่รู้มาก่อนเลยว่าพวกเจ้าจะมาอยู่หอเดียวกันกับข้า”
“เจ้าจะเห็นได้ไงล่ะเทย์ ข้าเห็นเจ้าเถียงกับเจ้าชายนั่นมาตลอดทางเลย” บลูมเมอร์ตอบ แต่สายตาก็คอยสอดส่องหาชื่อตนเองบนบานประตู
“พวกอีลน่ากับไอรีนไปไหนแล้วล่ะ?” เทย์ถาม
...ไม่รู้ว่าพวกนั้นหายไปตอนไหน เร็วกันจริงๆ
“สองคนนั่นเห็นว่า...รีบเดินไปด้านในสำหรับห้องของผู้หญิงน่ะ อ่ะ! เทย์นี่ไงถึงแล้วห้องข้า ไหนดูดิได้อยู่กับใครกัน...หา!” บลูมเมอร์อยู่ในอาการช๊อก ตะลึง ค้าง เมื่อเห็น
แผ่นไม้สีน้ำตาลแดงสลักด้วยตัวอักษรสีทองบนบานประตู
“ไง...อยู่กับใครล่ะ?” เทย์ ขยับตัวมองข้ามหัวไหล่ของเพื่อนหนุ่ม
“หลบหน่อย ข้าจะเข้าห้อง” หนุ่มตาสีทองผมแดงเจ้าอารมณ์ผลักประตูเข้าไปโดยไม่สนใจใคร
“เชสก้า?...ฮ้า ฮ้า ยินดีด้วยนะบลูมเมอร์ ข้าไปหาห้องของข้าก่อนนะ” เทย์วิ่งอย่างรวดเร็วโดยหวังว่าหากบลูมเมอร์โยนสิ่งใดมาตนจะได้หลบทัน
เด็กสาวเดินต่อไปอีกเพียงสองห้องก็พบกับห้องของตนเองที่นอกจากจะมีชื่อสองชื่อปรากฏอยู่แล้ว ยังระบุตำแหน่งของเธอไว้ด้วย...
“ไคค์เก็ต เดย์ปรีชัว?”
...คนผมม่วงตาสีดำนั่นใช่ไหม อคีนียา...
...ใช่ค่ะ...
เทย์เปิดประตูเข้าไป...
ห้องขนาดไม่กว้างนัก...แต่อยู่ได้โดยไม่อึดอัด เตียงนอนสองชั้น กับโต๊ะ เก้าอี้สองชุด ตู้เสื้อผ้าสองหลัง มีระเบียงให้ออกไปสูดอากาศด้านนอก มีห้องน้ำห้องส้วมในตัว...
...สัมภาระถูกยกมาวางไว้แล้วที่หน้าตู้เสื้อผ้า ถือว่าอยู่ได้สบายมากเลยสำหรับเทย์ ถ้าไม่คิดว่าต้องมาอยู่กับชายหนุ่มสองต่อสองอ่ะนะ...
...แล้วชายหนุ่มที่ว่าตอนนี้ก็ยืนอยู่ตรงหน้าแล้วด้วย...
“สวัสดีข้าชื่อ เทเรส เจ้าเรียกข้าว่า เทย์ก็ได้” ชายคนนั้นหันมามอง
“ยินดีที่ได้รู้จัก ข้า ไคค์เก็ต จะเรียกว่า ไค ก็ได้” ชายคนนั้นตอบนิ่มๆ
“แล้ว...เจ้าจะนอนชั้นล่างหรือชั้นบนล่ะ ไค” เทย์มองดูเตียงที่ไม่รู้ว่าจะนอนที่ไหนดี
“ข้านอนข้างล่างก็ได้ เจ้าไปนอนข้าบนเถอะ” ไคพูดแล้วหันไปจัดการกับของๆ ตนที่ตู้อย่างเงียบๆ เทย์จึงได้หันไปจัดการของๆ ตนเองบ้าง
“โรงเรียนจอมเวทย์แคนเดิ้ลไชล์ ก่อตั้งขึ้นในปี ซ.ศ.1233 (ซ.ศ. อ่านว่า ซันศักราช) โดย ศาสตราจารย์จอมเวทย์เอ็นโด ฟรอนฟรอย...”
...นี่มันปีอะไรแล้ว? อคีนียา...
...ปี ซ.ศ.2232 ค่ะ...
...หา 999 ปีแล้ว...
“...ตอนนี้โรงเรียนของเราก็ได้สถาปนามา 999 ปีแล้ว ปีนี้โรงเรียนของเราจะจัดงานอย่างยิ่งใหญ่ที่สุด...”
...เย้...เย้...เย้...
เสียงนักเรียนต่างเฮ...ร้องรับคำกล่าวของศาสตราจารย์จอมเวทย์โรนัน คาทอรี่
“...และงานประลองแห่งเกียรติยศของแต่ละหอในอีกสองเดือนข้างหน้าก็เช่นกัน ราชาและผู้สำเร็จราชการทั้ง 7 อาณาจักร จะมามอบรางวัลให้กับผู้ชนะเลิศด้วยตนเองในปี
นี้...”
...เย้...เย้...เย้...
...ทำไมมีแค่ 7 คนล่ะ มี 8 อาณาจักรไม่ใช่หรอ?...
...แมนนอร์มอลเป็นเมืองพิเศษที่ไม่มีราชาปกครอง แต่มีโรงเรียนนี้เป็นศูนย์กลางการปกครอง โดยกรรมการพิเศษที่เป็นนักเรียนในโรงเรียนและมีศาสตราจารย์จอมเวทย์
ผู้เป็นอาจารย์ใหญ่เป็นผู้ดูแล...
“...สำหรับรายละเอียด ขอมอบให้หัวหน้าหอพักจัดการในวันหลังก็แล้วกัน...”
“ไค นี่ บลูมเมอร์ อีลน่า และก็ไอรีน” เทย์แนะนำ หลังจากทั้งหมดเดินกลับจากการปฐมนิเทศ
“ทุกคนนี่ ไค”
“ยินดีที่ได้รู้จักกับหนุ่มหล่ออีกคนค่ะ” เสียงอีลน่าแหลมออกมาอีกตามเคย เด็กสาวเขย่งเท้ามาดักหน้าไคแล้วจ้องเอา จ้องเอา จนคนผมม่วงชะงัก
“อย่าเล่นน่าอีลน่า มานี่เถอะ” ไอรีนลากเพื่อนสาวมายีนข้างๆ
“แล้วคู่หูนายเจ้าชายเชสก้าล่ะ บลูมเมอร์ ไปไหนเสียแล้ว?” เทย์ถาม
“หา! นายได้อยู่กับเจ้าชายหัวแดงนั่นหรอ?” สาวผมดำร้องถาม คนถูกถามได้แต่ทำหน้าเซ็งจัด
“เห็นว่า...ไปหาเพื่อนหออื่นหรือไงเนี่ยแหล่ะ” บลูมเมอร์ยังอุตส่าห์รู้ก่อนจะตอบกลับมาอย่างขอไปที
“ดีนะอีลน่า ที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกัน ไม่ต้องไปอยู่กับคนอื่น”
“ตกลงเจ้าสองคนได้อยู่ด้วยกันหรอ ส่วนนายอยู่กับไค?” เทย์พยักหน้ารับ
“แล้วนายไม่ไปประชุมหรอ? พวกรุ่นพี่เรียกไม่ใช่หรือไง?” อีลน่าทักขึ้นอย่างนึกขึ้นได้เมื่อเดินผ่านห้องประชุมใหญ่
“เออใช่...ไค นายก็ไปด้วยไม่ใช่หรอ เร็ว” เทย์เดินจ้ำขึ้นไปชั้นสามทันที
ห้องประชุมชั้นสามของหอฟิกค์เป็นห้องไม่ใหญ่นัก แต่ดูหรูด้วยพรมสีแดงที่ปูตลอดทั้งห้อง เก้าอี้ทั้ง 9 ตัวบุด้วยนวมสีเหลืองทองอย่างดี โต๊ะกลางตัวใหญ่ทำจากไม้โอ๊ค
ต้นเดียวที่ดูทั้งหนาและหนักเอาการ ตรงกลางโต๊ะประดับด้วยแจกันที่มีดอกกุหลาบสีขาวที่ดูงดงามและส่งกลิ่นกระจายไปทั่วทั้งห้อง คงมีแค่คนเดียวเท่านั้นล่ะ ที่ไม่ชอบ
ดอกไม้นี้...
...ฮัดเช่ย!...
“...ดอกกุหลาบ...ทำไมต้องใช้ดอกไม้นี่ด้วยนะ เอาออกไปทิ้งเสียได้ไหม...ข้าแพ้เกสรดอกกุหลาบ ...ฮัด...ฮัด..” เจ้าชายจอมวีนพูดขึ้นทันทีที่ก้าวเข้ามาในห้อง
เจ้าหญิงคนงามสายหน้าอย่างรำคาญ ก่อนจะบอกให้พี่แนสเลอร์เอาไปเก็บ
“เอาหล่ะ...ทีนี้ก็หมดปัญหาแล้วใช่ไหม? เชสก้า”
“พะยะ...เออ ครับ พี่ฟรีด้า”
“ดี ที่พวกพี่เรียกพวกเจ้าสามคนมาเพราะมีหน้าที่ที่พวกเจ้าในฐานะหัวหน้าห้องและรองจะต้องรับรู้...ก่อนอื่น พี่จะแนะนำกรรมการหอที่เหลือให้พวกเจ้ารู้จัก ออสเชอร์กับ
แนสเลอร์พวกเจ้าก็คงรู้จักแล้ว ส่วนสองคนนี้...มารีแอล อีลลาน่า กับชาลีเอช อีลลาน่า...”
เทย์คู่ชายหญิงที่หน้าตาไม่ต่างกันเลยเพียงแต่อีกคนผมสีฟ้าเป็นลอนยาวประบ่า และอีกคนผมตรงสั้นแค่คอเท่านั้น
“แหม่...น้องๆ รุ่นนี้ รูปหล่อทั้งนั้นเลยนะฟรีด้า...” สาวผมลอนกล่าวพร้อมกับกวาดสายตาที่ดูวิบวับชอบกลมายังน้องปี 1 ทั้งสาม
“อย่าน่า...แอล เดี๋ยวอาจารย์มาจะหาว่าพี่ไม่เตือน” ชายหนุ่มผู้เป็นพี่กล่าวเรียบๆ
“อีกเดี๋ยว...อาจารย์ที่ปรึกษาหอของเราจะมาทำความรู้จักกับพวกเจ้าก่อน อีกสักครู่ท่านคงมา...” เจ้าหญิงฟรีด้าพูดจบเสียงเคาะประตูดังขึ้น
“หวังว่าข้าคงมาไม่สายนะ” เสียงคุ้นหูพร้อมกับร่างสูงของชายกลางคนในชุดสีน้ำเงิน ที่มีรอยบากอยู่บนใบหน้าทำเอาเทย์อึ้ง...ท่านลุง...เทย์อุทานในใจ
“นี่คือ...ท่านอาจารย์ที่ปรึกษาของหอเรา...มาสเตอร์ราชู อิลฟูลเร่” ฟรีด้าแนะนำ เด็กปีหนึ่งทั้งสามคนลุกขึ้นทำความเคารพ
“นอกจากข้าจะเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของพวกเจ้าแล้ว...เราจะได้พบกันอีกในวิชาการต่อสู้และป้องกันตัว” ผู้เป็นอาจารย์บอกยิ้มๆ ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้ที่หัวโต๊ะ
“แล้วจะไม่แนะนำเพื่อนๆ ให้ลุงรู้จักบ้างหรือไงเทย์”
ด้วยประโยคนั้นจึงทำให้ทั้งห้องหันมามองเด็กหนุ่ม(?)สี่ตาเป็นตาเดียว...
“...เออ...ครับ นี่ไค...ไคค์เก็ต เดย์ปรีชัว กับ เชสก้า...เชสก้า แอนเออร์เนส ครับ” เทย์ไล่ชื่อเพื่อนแนะนำทีละคน
“เจ้าชายจากแฟร์แลนเทียร์คนนี่เองหรือ?” ตอนแรกเจ้าชายเชสก้าก็หัวใจพองโตน่าดูที่มีคนเห็นว่าตนเองเป็นเจ้าชายแต่พอเห็นสายตาตำหนิและคาดโทษของชายที่ตน
นึกขึ้นได้ว่าเป็นลุงของเทย์...หัวใจที่พองโตอยู่เมื่อครู่ก็...แฟบ...ทันที
แม่เจ้า! ช่วยลูกด้วย!
“คะ...ครับอาจารย์” ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกักไม่เหลือมาดเจ้าชายสักนิด
“เอาหล่ะ...ทีนี้ เรามาพูดหน้าที่ของพวกเจ้ากัน...”
...การปะชุมดำเนินต่อไปซึ่งก็หนีไม่พ้นในเรื่องของหน้าที่ที่ต้องคอยประสานงานกับอาจารย์และตรวจตราความเรียบร้อยของหอพัก จนเวลาล่วงเลยผ่านไปจนค่ำมืด
กระเพาะของเทย์ก็เริ่มครวญคราง ดีที่ป้าเฟียผู้ดูแลหอพักนำอาหารมาเสิร์ฟให้ถึงห้องประชุม ไม่งั้นล่ะก็...
“วันนี้คุยกันแค่นี้แล้วกัน ส่วนเรื่อง...วันสถาปนากับการประลองแห่งเกียรติยศก็ให้ฟรีด้าคอยจัดการได้เลย พวกอาจารย์จะไม่เข้าไปยุ่ง เทย์กินข้าวแล้วอยู่คุยกับลุงก่อนนะ
ใช่...เจ้าด้วยฟรีด้า”
“อ้าว...เพิ่งเลิกหรือเทย์ แต่ข้าเห็นเจ้าชายขี้เก๊กกับไคกลับเข้าห้องไปตั้งนานแล้วนี่” เด็กหนุ่มผมน้ำเงินรีบเดินเข้ามาหา
“อ่ะ...บลูมเมอร์ ยังไม่ขึ้นห้องอีกหรอ”
“อืม...กำลังจะขึ้นพอดี แล้วออกไปไหนมาล่ะ ห้องประชุมมันอยู่ข้างบนไม่ใช่หรอ?” บลูมเมอร์ถาม สายตาของเด็กหนุ่มมองไปยังแผ่นกระดาษในมือของหัวหน้า
“พอดีไปเอาตารางเรียนมาน่ะ พรุ่งนี่เปิดเรียนแล้วไม่มีตารางเรียนได้ไง เจอนายก็ดีแล้ว...ช่วยเอาไปแจกคนอื่นๆ ด้วย” เทย์ยื่นกระดาษปึกใหญ่ให้เพื่อน
“ไหนดูดิว่ามีเรียนอะไรกี่โมง...”
“มีเรียนรวมด้วย” เทย์บอก
“โอ้โห้...ไม่มีว่างเลยนะเนี่ย อะไรมันจะยาวเหยียดขนาดนี้”
ตารางเรียนของนักเรียนโรงเรียนจอมเวทย์แคนเดิ้ลไชล์ ปี ๑ (หอฟิกค์)
เช้า (๘.๓๐-๑๑.๓๐) บ่าย (๑๒.๓๐ ขึ้นไป*)
จันทร์ ประวัติศาสตร์เวทมนต์ การต่อสู้และป้องกันตัว(ปฏิบัติ)
อังคาร การคำนวณ การเลี้ยงสัตว์ศึก(ปฏิบัติ)
พุธ การปฐมพยาบาล การปฐมพยาบาล(ปฏิบัติ)
พฤหัสบดี ประวัติศาสตร์ซันดาร์คเด้น การเลี้ยงสัตว์ศึก(ปฏิบัติ)
ศุกร์ การปรุงยาเบื้องต้น การต่อสู้และป้องกันตัว(ปฏิบัติ)**
หมายเหตุ *วิชาปฏิบัติมีเวลาเรียนไม่แน่นอนขึ้นอยู่กับอาจารย์ผู้สอน
** เป็นการเรียนร่วมกันของทั้งสี่หอ
“แล้วนี่มันอะไรอ่ะ...เวลาไม่แน่นอน”
“และนายจะไปไหนอ่ะเทย์...?”
“ข้าจะเอาไปแจกพวกผู้หญิง”
“...แล้วทำไมไม่ให้ข้าเอาไปแจกพวกผู้หญิงอ่ะ...” บลูมเมอร์ตะโกนบอก
“ไอรีน เจ้าคิดว่าเทย์กับรุ่นพี่ฟรีด้าเป็นอะไรกัน?” อีลน่าถามมือก็สาระวนกับการจัดของเข้าตู้ที่ทำอย่างไรมันก็ไม่มีทีท่าว่าจะใส่ลงไปหมด จนเด็กสาวเอามันใส่กลับไปใน
กระเป๋าตามเดิมและสอดไว้ใต้เตียง
“เขาจะเป็นอะไรก็ไม่เห็นเกี่ยวกับเราเลยนี่” อีลน่านั่งบนเตียงล่างมองเพื่อนสาวที่หันมาจัดการวางหนังสืออ่านเล่นพวกการส่งเสริมความงามอย่างง่าย
การทำเล็บสวยด้วยมือเรา เสื้อผ้าแนวใหม่สุดฮิต ฯลฯ ลงบนโต๊ะหนังสือ และเอาหนังสือเรียนเข้าตู้
“ข้าดูออกน๊า...ว่าเจ้าชอบเขา” อีลน่าพูดแล้วปรี่มานั่งกระแซะอยู่ข้างๆ
“เปล่าซะหน่อย” เด็กสาวปฏิเสธหน้าแดง
ส่วนสาวอีกคนส่ายหน้าไม่เชื่อ
“ถ้าข้าโกหกขอให้เทย์มายืนตรงหน้าเลย...” ไอรีนยืนยัน
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
สองสาวมองหน้ากัน ก่อนที่ไอรีนจะเดินไปที่ประตู เด็กสาวจับลูกบิดของประตูไว้พลางภาวนาไม่ให้เป็นอย่างที่ตนเองคิด
...ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...
เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง เด็กสาวจึงเปิดออกทันทีด้วความตื่นเต้น
“อ่ะ...เทย์!” ไอรีนอุทานเสียงเบาหลังจากพบว่าใครอยู่เบื้องหลังประตู
“ขอโทษทีนะ...คือ...ข้าเอาตารางเรียนมาให้น่ะ” เทย์ยื่นแผ่นกระดาษสองแผ่นตามจำนวนของนักเรียนหญิงปี 1 หอฟิกค์
“....”
“รบกวนช่วยเอาให้อีลน่าด้วย พวกผู้ชายข้าให้บลูมเมอร์ช่วยแจกแล้วนะ” เทย์ย้ำ แต่เพื่อนสาวก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะรับกระดาษในมือ
“....”
“ไอรีน! เจ้าเป็นอะไรหรือเปล่า?” เทย์สงสัยกับท่าทีของเพื่อนสาว
“ใครมาน่ะไอรีน...อ้าวเทย์!”
“อีลน่า! ไอรีนเป็นอะไรก็ไม่รู้ ดูสิ...ข้าพูดด้วยก็ไม่พูด แล้วหน้าก็แดงมาก ไม่สบายหรือเปล่า?” เทย์หันไปถามไอรีนพร้อมกับเอามืออังที่หน้าผากหญิงสาว นั่นยิ่งทำให้
ไอรีนหน้าแดงขึ้นไปอีก
“ขะ...ข้าไม่เป็นอะไร” ไอรีนรีบหยิบกระดาษที่เทย์ก่อนถอยหลังกลับเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
“ข้าบอกแล้ว...” เทย์ได้ยินเสียงของอีลน่าที่พูดแล้วหัวเราะดังแว่วออกมาอย่างงงๆ
