Title: shadow hide[เงาที่ซ่อนเร้น]
author : psynis
author note : ใครชอบโหดมาอ่านซะดีๆ- - (เอ้ยไม่ใช่ละ) ชักแอบคิดแล้วว่าภาษาตัวเองกากหรือเปล่า.... เรทผมไม่เขียนนะครับรู้ๆกันอยู่ว่าไอบ้านี้แต่ง18+
เรื่องนี้แอบโลลิ- - ส่วนมากเรื่องของผมจะขึ้นต้นด้วย fic:... นะครับ ใครอยากอ่านนิยายเลือดสาดลองติดตามผลงานผมดูละกัน(เขียนเป็นแค่ไม่กี่แนว)
------------------------------------------------------------
......คุณเคยเชื่อไหมว่าคนเรามีจิตใจที่ไม่ดีแฝงอยู่ภายในจิตใจ
ไม่ว่าจิตใจนั้นจะเป็น ความริษยา โกรธ อาฆาต แค้น เกลียดชัง
แต่จิตใจที่ไม่ดีนั้นต้องย่อมได้รับแรงกระตุ้นจากใครบางคนเสียก่อน............
แต่..ผมไม่เหมือนคนทั่วไปที่ไม่มีอะไรเป็นแรงกระตุ้นก็ส่งผลให้ผมลงมืออย่างง่ายดาย....
....รู้สึกเกลียดตัวเองจนอยากจะตายไปพ้นๆ......
.....ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ทำให้ผมไม่กล้าฆ่าตัวตาย เมื่อใดที่ความคิดอยากฆ่าและทำร้ายตนเองนั้นย้อนกลับเข้ามาในหัวเพียงแค่ได้ยินเสียงของเธอเพียงคนเดียว ความรู้สึกนั้นจะหายไป.....
"พี่คะ กลับช้าจังเลย"จินพูดขึ้นขณะแหงนมองหน้าพี่ชายตัวเองที่เพิ่งกลับบ้านมา
"ขอโทษๆ วันนี้มีประชุมเลยกลับสายนิดหน่อย"ผมเอ่ย ยิ้มอ่อนโยนและก้มไปลูบหัวน้องอย่างเอ็นดู
"พี่คะ คะ..คือว่า ขอจินไปเที่ยวเล่นหน่อยได้ไหม?"จินเอ่ยอย่างกล้าๆเกรงๆปัจจุบันพ่อแม่เขาเสียไปนานแล้ว ผู้ที่เป็นผู้ปกครองเธอตอนนี้ก็มีแค่ผม
....ส่วนสาเหตุที่พ่อแม่เสียชีวิตน่ะเหรอ....
เพราะถูกพวกนิสัยแย่ที่ห้องผมมันแกล้ง!! ขับรถทับน่ะสิ จะแจ้งความก็ไม่มีหลักฐาน ส่วนพ่อก็เสียชีวิตด้วยเพราะเอาตัวเข้าปกป้องแม่เอาไว้ นับตั้งแต่วันที่พ่อแม่ตาย ผมอยากจะฆ่าคนมากขึ้น ตั้งแต่เกิดผมรู้อยู่แล้วว่าผมแตกต่างจากคนอื่น......
สัญชาติญาณดิบของคนเราจะถูกเก็บซ่อนเอาไว้ไม่เหมือนกับสัตว์ป่า แต่สำหรับผมสัญชาติญาณดิบมันจะอยู่กับผมตลอดเวลา ทั้งๆที่ผมเก็บความรู้สึกนั้นไว้ได้เกือบมิดตลอด แต่เพราะเจ้าพวกนั้นทำให้ผมเก็บเอาไว้แทบไม่ไหว
"สรุปขอออกไปเที่ยวข้างนอกได้ไหมคะ...?"จินเรียกซ้ำ ผมพยักหน้าเป็นเชิงตอบรับ
"ขอบคุณคะ"จินหันมายิ้มก่อนจะก้าวออกไปนอกบ้าน ผมเดินเข้าไปเก็บกระเป๋าในบ้านอย่างเร็ว เพื่อจะลงมาดูน้องสาวของตน
...แต่ไม่ทันไรหายนะก็เกิดขึ้น..เวลาสงบสุขแบบนี้ย่อมอยู่ไม่นาน....
โครม!!!
เสียงอะไรบางอย่างดังออกมาจากที่หน้าประตู ทันทีที่ได้ยินเสียงนั้นผมตกใจมาก และรีบวิ่งลงมาข้างล่าง
...................ดูเหมือนคำขอของผมจะไม่สัมฤทธิ์ผล ...เพราะเมื่อผมเปิดประตูออกไปนอกบ้านต้องพบกับสิ่งที่น่าสลดใจที่สุดในชีวิต
"จิน!!"ผมตะโกนเรียกน้องสาวก่อนจะวิ่งออกไป และประคองร่างของจินขึ้นมา
ร่างของจินเบ้าตาทะลักออกมาอย่างเละๆเน่าๆไม่มีชิ้นดี สมองไหลย้อยออกมาดูน่าสะอิดสะเอียน ลำไส้ไหลออกมาจากร่างที่ถูกทับจนเละเป็นซาก
ผมมองเหตุการณ์อย่างอ้ำอึ้งและไม่รู้อะไร นอกจากจะสำรวจรอบๆศพเท่านั้น
....รอยเลือดเป็นทางยาว ถ้าให้ผมเดาจินๆคงต้องถูกรถทับอย่างเร็วจนเป็นแบบนี้.....นี้มัน...กระดาษอะไร..?
ผมหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาเปิด เขียนด้วยลายมือตัวหวัดๆเหมือนไม่จงใจเขียนให้สวยว่า
สมน้ำหน้า ทีนี้ในครอบครัวแกก็ไม่เหลือใครแล้ว ไปตายซะ ไอ้เวรอ่านแค่นี้ผมรู้สึกว่าสติของผมดับวูบลงไป ร่างกายชาจนทำอะไรไม่ได้ สัญชาติญาณดิบของผมแสยะยิ้มเหี้ยมราวกับรอเวลาอันแสนหอมหวานนี้มานาน รู้ตัวอีกทีผมก็ถือมีดออกล่าเหยื่อท่ามกลางราตรี....
กริ้ง"ใครมากดกริ่งตอนนี้วะ ไม่รู้จักหัดดูเวลารึ...เหวอ!!"
ฉัวะ
ร่างในเงาของผมก้มมองผลงานของตัวเองก่อนจะยิ้มอย่างพึงพอใจในผลงาน ร่างของคนที่มาแกล้งผมก็นอนตาเหลือก เลือดไหลย้อมทะลักออกจากปากเพราะผมกรีดมีดลงไปอย่างรุนแรงจนไม่เหลือเสี้ยวของใบหน้า ช่องท้องเป็นแผลเหวอะหวะ ลำไส้ไหลทะลักออกมากอง เลือดสีแดงสาดกระเซ็นเต็มหน้าบ้านชวนให้หวาดผวา
ผมเช็ดมีดและเดินจากไปอย่างเงียบๆ รู้สึกตัวอีกทีก็พบว่าตัวเองมาอยู่ที่บ้าน แต่พอเข้าใจว่าน้องสาวของตนตายแล้ว
.....ถ้ายังงั้นผมจะอยู่ไปอีกทำไมละ ตายซะตรงนี้เลยดีกว่า.....
ผมเงื้อมีดขึ้นมาแทงร่างตัวเองจนเป็นแผลฉกรรจ์ วินาทีสุดท้ายลมหายใจเริ่มโรยริน ภาพเริ่มเบลอ แต่ผมกลับได้ยินเสียงของใครบางคนอย่างชัดเจน
"ขอบคุณนะที่ทำให้ฉันหลุดจากร่างของแกออกมาได้ ได้เวลาปิดฉากของชีวิตแล้วมั้ง"สิ้นสุดเสียงนั้นผมก็ตกใจเมื่อรู้ว่าเสียงนั้น...เป็นเสียงของผมเอง ไม่ทันจะได้รับรู้อะไร มีดเล่มนั้นถูกปาดมาที่คอ โดนเส้นเลือดใหญ่จนโลหิตพุ่งกระฉูดออกมาราวกับสายธาร
"เอาละ ไปหาคนสนุกกันต่อดีกว่า...." ร่างในเงินของผมยิ้มแสยะก่อนจะก้าวออกนอกบ้านไป...
--------------------------------------------
ควรแต่งต่อดีไหมครับ? ถ้าต่อปุบนี้เลือดกระจายเต็มเมืองแน่(ฮา) แต่ถ้ามีใครอยากให้ผมเขียนต่อก็สนองตามนั้นเลยฮะ
เพราะว่ายังไงเท่าที่เขียนตอนนี้เหมือนเป็นตอนแรกชอบกล(คล้ายๆอะนะ)
ช่วงนี้รู้สึกภาษาตัวเองมันกาก//วิ่งไปโดดน้ำ
อ้อใครไม่เข้าใจเนื้อเรื่องอ่านนี้นะฮะ
คือมันเป็นเรื่องราวของเด็กคนหนึ่งที่ไม่เหมือนคนอื่น ปกติมนุษย์มีสัญชาตติญาณดิบแต่ถูกเก็บเอาไว้ไม่ให้มันออกมาได้ แต่เด็กหนุ่มคนนี้มันออกมาตลอดเวลา ถ้าสติของตนไปกระทบถูกอะไรมากๆที่มันกระทบกระเทือนจิตใจอย่างร้ายแรงจะปลุกสัญชาติญาณตัวเองขึ้นมาให้ก่อเรื่องที่ร้ายแรงเข้า ....ดังนั้นผมเลยเขียนเรื่องนี้ว่า เงาซ่อนเร้น(เหมือนด้านมืดในจิตใจเราเนี่ยแหละ..)
รบกวนคอมเม้นท์บ้าง- - ถ้าไม่คอมเม้นท์ผมจะไม่แต่งเรื่องแนวเลือดสาดมาให้อ่านแล้วนะครับ(แต่คงไม่มีใครอยากอ่านหรอก - -)