♥ บทที่ 17 ♥
“ นี่!! ถ้าพวกเธอไม่คิดจะเชื่อฉันน่ะนะ รอยัยลอตตี้ฟื้นจากการไปเฝ้าพระอินทร์ก่อนแล้วถามเธอซะสิ!!”
“ โอเคๆ ตอนนี้เธอก็ปลอดภัยดีแล้ว พวกเธอก็ไปเรียนกันได้แล้วล่ะ ส่วนเธอนะหนูเล็ก วันนี้เธอคงเรียนไม่ไหวหรอก นอนพักผ่อนซะนะ หายไวๆล่ะ..” หัวหน้าห้องแสนสวยผู้ใจดีเอ่ยขึ้นอีกครั้ง (เพิ่มคำลงท้ายให้*-*)
หลังจากที่พวกเพื่อนๆออกจากห้องพยาบาลไปหมดแล้ว เหลือ แต่....
“ วันนี้ฉันให้เธอพักวันนึงก็ได้ พรุ่งนี้มาซ้อมด้วย อย่าลืมล่ะ ยัยเพิ้ง ” พูดด้วยใบหน้าเชือดเฉือนแต่น้ำเสียงของนายดูเป็นห่วงฉันเหมือนกันนี่ยะ!!
แต่เอ๊ะ ปกติหมอนั่นต้องไปดูแลยัยลอตตี้นี่นา ทำไมมาเป็นห่วงฉันซะได้ หรือว่า จะแอบชอบฉันแล้ว
กรี๊ดๆๆๆ แบบนี้เขินแย่เลย ถ้าหมอนั่นชอบฉันจริงๆล่ะก็ ... >////< อร๊ายย เขินนน
ตึกตัก ๆ ๆ
เสียงหัวใจบ้า หยุดเต้นเร็วเดี๋ยวนี้นะ เดี๋ยวหมอนี่รู้พอดีว่าฉันเขินน่ะ !!
“ หน้าแดงอะไรของเธอ หรือจะเป็นไข้ ?”
หมับ
ฝ่ามืออบอุ่นแตะเข้าที่หน้าผากของฉันอย่างพอดี
กรี๊ดดดดดดดด ไม่ไหวแล้วว ฉันหวั่นไหวนะ อ๊าก
“ อะ..เอ่อ ฉันไม่ได้เป็นไข้หรอก ขะ..ขอบคุณที่เป็นห่วง /// ” โธ่เอ๊ยหนูเล็ก จะเขินทำไมมากมายขนาดนี้นะ
“ เอ๊า คนเค้าอุตส่าเป็นห่วง แต่เธอดันไม่รับความเป็นห่วงของฉันซะนี่ จริงๆเลยยัยบ๊อง ”
ปะ..ปะ..ปะ..เป็น...เป็น..เป็นห่วงฉัน!!!!!
กรี๊ดค่ะกรี๊ดสลบ คนสวยคนนี้ทำตัวไม่ถูกแล้วนะ ///
“ น่ะ...น่ะ...นาย” ฉันเอ่ยขึ้นอย่างติดๆขัดๆ ก็ดูสิ หมอนี่ทำหน้าตาน่ารักอย่างงี้ก็เป็นด้วยน่ะ
“ หือ ? ”
อ๊าย เอียงคอถามเหมือนเจ้าตูบเลย!!
“ ทำหน้าตาประหลาดอยู่นั่นแหละ ฉันไปก่อนล่ะ ดูแลยัยชาลอตด้วยล่ะ”
ฮะ!! ทำหน้าประหลาดเรอะ เมื่อกี้ฉันไม่น่าเผลอใจเต้นกับนายเลยอีตาบ้า !!
ทำยังไงดีน้อ หัวใจเจ้ากรรมก็เต้นตึกตักเหมือนจะออกมาข้างนอกได้อยู่แล้วเนี่ย ❤
เนื่องจากคอมพังอย่างยาวนานจึงไม่ได้อัพซะนานเว่อ ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย แต่ตั้งแต่ตอนนี้เป็นต้นไปจะขยันอัพให้มากเพื่อเป็นการไถ่โทษ
ให้อภัยหนูด้วยค่ะ
