music time เวลารักจังหวะร้าย♥

[•♫•и๐๐и•♫•]

โห -0- อัพซะเยอะเลย

แนะนำว่าไม่ควรอัพต่อๆๆๆๆๆๆๆ กันนะ = =

เดี๋ยวคนอ่านไม่ได้ลุ้น =w= แต่ว่าดองนานไปก็ไม่ดีๆ (แล้วแกดองทำไม = =)

มีเหตุจำเป็น.... จะว่าไปได้เพชรมาแนะนำดูเหมือนว่าจะแต่งได้ดีขึ้นมาซักนิด

ที่จริงเล็กน่ะไม่จำเป็นต้องให้เพชรช่วยย้ำเท่าไหร่

แค่เปิดใจและตั้งใจอ่านก็จะสามารถแต่งได้ง่ายๆเลยล่ะ ^^

นี่ถือว่าโชคดีนะเนี่ยที่ได้เพชรมาแนะนำ ^O^

[งืม]

                                                                                         ♥ บทที่ 8 ♥

“ พอเหอะ ไอ้ชาแนล จะอ้วกว่ะ ปล่อยมุขเสี่ยวๆจีบสาวไปทั่วอยู่นั่นแหละแก ” หญิงสาวหน้าใสกี๊งเดินฉับๆเข้ามาตบไหล่ยัยทอมทีนึงแล้วยื่นหน้าไปประชดยัยทอมนี่

ถ้าจำไม่ผิด พี่สาวคนนี้น่าจะชื่อ..

“ อ๊ะ สวัสดีค่ะ บันนี่ (. .)” ลอตตี้หันไปทักผู้หญิงคนนั้นด้วยท่าทางหวาดๆ

“ อืม ไงชาลอต ยืนนิ่งให้ไอ้ชาแนลมันหยอดอยู่นั่นแหละ ต่อต้านซะบ้างสิวันหลังน่ะ !”

“ ค่ะ พี่บันนี่ ” ยัยลอตตี้ตอบเสียงอ่อย

ฮี่ๆๆๆ  สะใจเว้ย ต้องขอบคุณพี่บันนี่จริงๆที่มาได้จังหวะเวลาอันงาม โฮะๆ

“ เอาล่ะๆ หมดเวลาแล้ว กลับไปจดลงสมุดล่ะ เลิกคาบได้” เสียงอันทรงพลังของอาจารย์ดังขึ้น

“  เฮ้อออ หมดคาบซะที ฉันจะเป็นลมเพราะแดดแรงๆหมดแล้วเนี้ย” ยัยเจนนี่เดินแรดสะท้อนแสงมาแต่ไกลพร้อมเสียงบ่นตามด้วยยัยพวกเพื่อนเสียงแจ๋นของหล่อนที่เดินส่ายเอวตามมาอีกที

“ นั่นสิ ร้อนก็ร้อน มาเรียนบ้าอะไรในสวนไม่รู้  ” ยัยเบลล่าพูดพลางยกมือเช็ดเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะแดดที่จ้าจนเกิดไป

“ หนูเล็ก ไปกันเถอะ...” ยัยลอตตี้ที่ดูหงอยจนทันทีเมื่อพี่บันนี่เดินมาว่า

“ อืม ”
 
จะว่าไปมันก็ร้อนเหมือนกันแฮะ เหมือนที่ยัยเบลล่าบอกเล้ย จะมาเรียนบ้าอะร๊าย ในสวนแสนร้อนนี่ ทำไมไม่ติดแอร์ฟระ   ( ใครเค้าจะติดแอร์ให้หล่อนได้ )

“ เฮ้อ  พี่บันนี่ไม่น่าเดินมาเลย ให้ตายเถอะ” ยัยลอตตี้บ่นเบาๆขณะที่เดินขึ้นตึก

“ ทำไมอ่ะ ? ”

“ ก็พี่บันนี่น่ะสิ แอบชอบพี่ชาแนล เลยไม่อยากให้ใครมายุ่งกับพี่ชาแนล พี่บันนี่เลยทำเป็นห่วงฉันอย่างงู้น

อย่างงี้ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเนี้ย” ลอตตี้บ่นเสียงเศร้าปนแค้นใจ

“ เอ่อ - -...  เอาเหอะ ” ฉันเองก็ไม่รู้จะปลอบใจยัยลอตตี้ยังไงแล้วเนี่ย จะสงสารก็สงสาร เฮ้อ

“ รีบเข้าเรียนเร็ว หิวจะแย่แล้ว อ๊ายยย ><” ยัยเจนนี่วิ่งพรวดพราดเข้าห้องเรียนไป

เฮ้อ ง่วงชะมัด ยัยอาจารย์เหี่ยวๆ(บาป) นี่ก็สอนบ้าอะไรก็ไม่รู้ งึมๆงัมๆ จะพูดให้ฉันฟังหรือพึมพำกับตัวเองกันแน่ฟะเนี่ย  แล้วดูยัยลอตตี้ หงอย ซึมเศร้า แห้งเหี่ยวตามยัยอาจารย์หน้าห้องนั่นไปละ

ออด

เสียงออดช่วยชีวิตอันแสนง่วงให้ฉันสะดุ้งตื่นพอดี ฮ้าววว -zZ

“ หนูเล็ก วันนี้ฉันไม่สบายอ่ะ ขอไปนอนห้องพยาบาลนะ ..” ลอตตี้พูดด้วยน้ำเสียงหงอยๆ

“ อือได้ แต่แกต้องไปกินข้าวกับฉันก่อนย่ะ ”

“ ไม่ล่ะ ฉันไม่หิว แกไปพักกับพวกเจนเหอะ วันนี้ฉันอยากพักผ่อนน่ะ โทษนะ” พอยัยลอตตี้พูดเสร็จก็เดินก้าวขาฉับๆไปที่ห้องพยาบาลพอดี อะไรของเค้านะ ?

ท่าทางน่าสงสัยอย่างงี้ ต้องมีอะไรอยู่ในใจยัยนั่นแน่ๆ!





วันหลังจะอัพอย่างพอดีค่ะจะไม่อัพมากไปหรืออัพช้าเกินไป ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีๆค่าาา ;A; ♥

[● ɪииocєит]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานเลยแหะ =[]=" อ่านแทบไม่ทัน

โห -0- อัพซะเยอะเลย

แนะนำว่าไม่ควรอัพต่อๆๆๆๆๆๆๆ กันนะ = =

เดี๋ยวคนอ่านไม่ได้ลุ้น =w= แต่ว่าดองนานไปก็ไม่ดีๆ (แล้วแกดองทำไม = =)

มีเหตุจำเป็น.... จะว่าไปได้เพชรมาแนะนำดูเหมือนว่าจะแต่งได้ดีขึ้นมาซักนิด

ที่จริงเล็กน่ะไม่จำเป็นต้องให้เพชรช่วยย้ำเท่าไหร่

แค่เปิดใจและตั้งใจอ่านก็จะสามารถแต่งได้ง่ายๆเลยล่ะ ^^

นี่ถือว่าโชคดีนะเนี่ยที่ได้เพชรมาแนะนำ ^O^

โชคดี หรือ โชคร้าย

เอาเป็นว่า ไม่ขอแนะนำอะไรแล้วละกันนะ เพราะแนะนำไปหมดละ + ส่วนหนึ่งแนทแนะนำไปแล้ว

แตจะมาติดตามเรื่อย ๆ จ้า อาจจะมีซุ่มบ้าง อะไรบ้าง แต่จะแวะมาอ่านจ้า

[งืม]

                                                                                                ♥ บทที่ 9 ♥

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่น่าเบื่อโคตรๆ ตื่นแต่เช้า ขึ้นรถเมล์ ไปโรงเรียน เฮ้อ ชีวิตเดิมๆ น่าเบื่อๆ พอเดินเข้ารั้วโรงเรียนไปก็จะเจอยัยเจนนี่กับยัยเบลล่าโบกมือยิกๆคอยอยู่

“ ยู้วฮู่ว หนูเล็ก พอดีวันนี้ดอลล่าฝากฉันมาบอกเธอน่ะ ว่าวันนี้ฉุกเฉินให้ไปซ้อมด่วนที่ห้องดนตรีเดี๋ยวนี้เลยจ้า ^^ ” เบลล่าพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ ... ย่ะ..ยิ้มแย้มผิดปกติ

“ อืม ” ตอบยัยเบลล่าไปพอสั้นๆแล้วก็รีบจ้ำอ้าวขึ้นตึกลิลลี่ทันที
 
  แฮกๆ 

ขึ้นมาได้แค่ชั้นสองเท่านั้นก็หอบจะตายแล้ว มะไหร่จะถึงฟะเนี้ย
 
...พลัก

เพียงแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ร่างของเด็กสาวทั้งสองที่เดินจนไหล่กัยก็ร่วงลงมาที่พื้นพร้อมกัน..

ตุบ
“ โอ๊ยย เจ็บบบ !!” ฉันร้องลั่น ก็แน่ล่ะซิ ตกลงมาตุบขนาดนี้ กระดูกอันบอบบางของฉันไม่หักก็ดีเท่าไหร่แล้วเนี่ย 

“ - เธอจะเอาร่างช้างน้ำของเธอลุกไปได้ยังเนี่ย” ยัยผู้หญิงผมซอยสั้นพูดเสียดสีฉันอย่างแร๊งส์
 
“ นี่ เธอ เป็นคนกระแทกไหล่ฉันจนล้มลงมาทั้งคู่นะ เอ๊ะ .. O_O !!!” คนที่ชั้นชนฉันเมื่อกี้ก็คือ..

“ ยัยลอตตี้  อะไรกันเนี่ยผมของแก !!???” ยัยลอตตี้ที่เคยเป็นสาวน้อยน่ารักผมยาวเป็นลอนแล้วดูตอนนี้สิผมซอยสั้น เหมือนทอมเลยอ้ะ กรี๊ด !

“ ดอลล่าให้ฉันมาตามเธอน่ะ ” ยัยลอตตี้พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ แกเป็นอะไรของแกน่ะ ลอตตี้ ทำไมแกถึง...”

“ เลิกถามมากซักที ฉันรำคาญ ตามมาเร็วๆ ”

 ฉันได้แต่ทำปากพะงาบๆ เพราะอยู่ๆยัยลอตตี้เพื่อนรักฉันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังเท้า !!

พอถึงห้องซ้อมดนตรี อันกว้างใหญ่กว่าห้องนอนฉันซัก10เท่า  O_o

“ มาช้าชะมัดยัยหนูแคระ ฉันให้ชีต้าไปตามตั้งนานแล้วนะ ” เรนส์เวิร์ธพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“ หา ชีต้า ?  ชีต้าไหนกันน่ะ  ” หมอนี่เมายาอะไรมาหรอไง ไหน ชีต้าอะไรกัน

“ ก็นี่ไง ” หมอนั่นว่าพลางชี้ไปทางยัยลอตตี้ แต่เอ๊ะ..

พอดูดีๆหมอนี่มันผู้ชายนี่หว่า  พอใส่ชุดพละแล้วดูอ้อนแอ้นเหมือนยัยลอตตี้เลยแฮะ  แล้วฉันก็จำได้ลางๆว่ายัยลอตตี้เคยบอกว่ามีพี่น้องฝาแฝดเรียนที่นี่แต่ฉันก็ไม่เคยเจอ พึ่งเจอครั้งแรกนี่ล่ะ !

“ เอ่อ - -... เอาเถอะ แล้วนี่จะเอายังไงกันหรอ ? ” ฉันถามด้วยความงงเล็กน้อย

“ซ้อมดนตรีสิ เราจะฝึกซ้อมให้เข้าที่เข้าทางก่อนจะถึงวันงานโรงเรียน” เรนส์เวิร์ธพูดเนือยๆ

“ งั้นฉันขอไปนอนได้มั้ยเนี่ย... ?” ดอลล่าถามเสียงเหมือนโหยหาที่นอนมาก

“ ไม่ได้ แกต้องอยู่ซ้อมยัยหนูแคระด้วย  ” เรนส์เวิร์ธพูด

 เอ๊ะ ...

“ ว่าใครหนูแคระกันยะ ฉันชื่อหนูเล็กย่ะ  !” ชื่อฉันออกจะน่ารักน่าชัง มาว่าเสียๆหายๆหมอนี่!!!

ท่าทางการซ้อมดนตรีอันสงบสุขเหมือนที่ฉันคิดไว้ในฝันจะไม่มีอีกแล้วมั้ง เพราะวงดีตรีบ้าๆนี่มันรวบรวมพวกปากเสียไว้ด้วยกัน!?





 ขอโทษในความผิดพลาดเล็กๆน้อยๆเช่นอาจจะเว้นบรรทัดผิด ด้วยนะคะ ;A;  ♥

[•♫•и๐๐и•♫•]

โชคดี หรือ โชคร้าย

เอาเป็นว่า ไม่ขอแนะนำอะไรแล้วละกันนะ เพราะแนะนำไปหมดละ + ส่วนหนึ่งแนทแนะนำไปแล้ว

แตจะมาติดตามเรื่อย ๆ จ้า อาจจะมีซุ่มบ้าง อะไรบ้าง แต่จะแวะมาอ่านจ้า

เค้าแนะนำตรงไหน = =;;



ใช้ได้จร้า การเว้นบรรทัดไม่ต้องไปซีเรียส

ถ้าได้อ่านเป็นรูปเล่มยิ่งไม่ได้เว้นเลย แต่ลวบอร์ดก็เว้นตามปกตินะ

เพราะการเว้นบรรทัดจะทำให้คนอ่านอ่านสบายตาขึ้น

ฝีมือดีขึ้นจร้า พยามต่อไป สู้ๆ ^^

[งืม]

                                                                                      ♥ บทที่ 10 ♥

“ จะชื่ออะไรมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ยังจะมาเรื่องมากอีก เฮอะ ”

หลังจากเถียงไปได้ไม่นาน อีตาเรนส์ก็เริ่มจะลดเสียงลงบ้างเหมือนจะยอมๆฉันนะ ฮี่ๆๆ

“ งั้นฉันเรียกนายว่านายดำหรือนายแดงนายชอบมั้ยล่ะยะ  !” ฉันย้อนอีตาเรนส์เวิร์ธ

“ ชื่ออะไรกัน น่าเกลียดชะมัด เอาไปตั้งชื่อหมาฉันยังไม่อยากจะตั้งเลย ”

“  ฉันเกลียดนายชะมัดเลยว่ะ” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความเซ็งเต็มที่ ฮือ

“ อืม ขั้นตอนแรกของการฝึกคือ...คือ.. คืออะไรวะดอลล่า ” เรนส์เวิร์ธหันไปถามดอลล่าเบาๆ

“ ทำความสะอาดห้องซ้อมให้เรียบร้อย ” ดอลล่าเอ่ยเสียงเรียบ

จะบ้าเรอะ นายพวกนี้ ฉันเป็นสมาชิกวงนะยะ จะให้มาทำความสะอาดเหมือนคนใช้ได้ไงเนี่ย !?

“ เออนั่นแหละ ให้เวลา30นาทีนะ ให้เรียบร้อยนะ ยัยแคระ”

“ หะ ..หะ !? ” ฉันยืมงงอยู่ที่เดิม

“ โอเค ฉันไปหาไรกินก่อนล่ะ โชคดีนะยัยแคระ "

 ดะ เดี๋ยวซี่ T T

“ เห็นตู้นั่นป่ะ อุปกรณ์เสริมน่ะ มีไม้กวาดเทอร์โบ  ไม้ถูพื้นพลังช้างสาร ผ้าขี้ริ้วเมพขิงๆ ไปล่ะ บาย” ดอลล่าเอ่ยเสียงเนือยๆ

 มว๊าก ผ้าขี้ริ้วเมพขงๆขิงๆอะไรกันล่ะฟระเนี่ย กลับมาก่อนนน เจ้าพวกปีศาจหน้าใส อ๊าก

พรึ่บๆ พรั่บๆ

เสียงไม้ปัดฝุ่น กำลังปัดอย่างเรียงไปตามเครื่องดนตรีสากลชนิดต่างๆอย่างคล่องแค่ว

“ ฮะ..ฮะ..ฮัดเช้ย ย ย ย  !”  โอ๊ย ฝุ่นบ้าฝุ่นบออะไรจะเยอะขนาดนี้ฟร๊า   ฉันไม่เข้าใจเล้ย ว่าทำไมฉันต้องมารนั่งทำความสะอาดห้องดนตรีที่แสนจะสกปรกบรม แถมยังมี ผ้าขี้ริ้วเมพขิงๆ
    
..แต่ไม่เป็นไร สวยทนได้ ฮือ

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป..

ออดดด

เสียงออดดัง โอ้ บร๊ะ เจ้า ว้าวๆ  ในที่สุดก็ถึงเวลาเข้าแถวไม่ต้องมาทำความสะอาดเช็ดถูไอ้ห้องดนตรีฉกปรกนี่แล้ววว แอร๊ยยย  !

ปัง 
 
เสียงเปิดประตูดังขึ้นหมือนเสียงกระแทกใจช้านนน พวกปีศาจกลับมาแล้วว  !!!

“ หืม  ?” เรนส์เวิร์ธครางพร้อมกระพริบตาถี่ๆตามด้วย..

“ แค่ก ๆ  นี่มันอะไรกันวะเนี่ย ” ดอลล่าถามทันทีเพราะว่า...

“ ทำไมฝุ่นมันคลุ้งห้องแบบนี้ล่ะเฟ้ย ยัยหนูแคระ  !?” เรนส์ถามฉันด้วยน้ำเสียงตะคอก

โฮะๆๆๆ ที่ฝุ่นมันคุล้ง ชู้แว้บๆ แบบนี้ เพราะว่า...

ฉันทำเองง  ฮืออออ...  ฉันว่าฉันปัดฝุ่นเรียบร้อยแล้วนะ ตะ..แต่ทำไมมันออกมาเป็นอย่างงี้ U_U แค่ปัดฝุ่นฉันยังทำไม่ได้ชีวิตนี้ฉันจะไปทำอะไรกิน

ฉันขอโทษ ยอมรับผิดทุกประการ !!






 เน็ตพึ่งใช้ได้ค่ะ ;A; ♥

[•♫•и๐๐и•♫•]

น่าจะเพิ่มบทบรรยายอีกหนอ่ยนะคะ

ผู้อ่านจะได้รู้การกระทำและสิ่งแวดล้อม ส่วนเนื้อเรื่องก็ใช้ได้จร้า ^^

[งืม]

                                                                                  ♥ บทที่ 11 ♥

หลังจากทำหน้ายอมรับผิดอย่างสุดซึ้งก็ยังไม่สามารถไถ่โทษได้ซักกะจิ๊ด

“ ฉะ..ฉะ..ฉันไม่รู้ ” กะ..ก็แน่ล่ะสิ ใครจะไปรู้เล่า ว่าอยู่ๆพอปัดฝุ่นแล้วมันจะฟู่ขนาดนี้  !?

“ ยัยบ้า เธอจะให้ฝุ่นบ้าๆนี่คลุ้งฉันจนตายเลยมั้ย ฮะ !! ” เรนส์บ่นเสียงดัง

โธ่ คิดได้โง่เง่ามาก ฝุ่นคลุ้งจนตาย คงเป็นข่าวหน้าหนึ่งแน่ๆเลยแหละย่ะ
 
“ ฉันไม่รู้ ”

“ เอาเถอะน่า ไปเข้าแถวกันเถอะป่ะ เดี๋ยวโดนเรียกเอานะ ” ดอลล่าพูดเสียงเรียบ

ขอบใจนะ ดอลล่า นายช่วยให้ฉันรอดจากอีตาฝุ่นคลุ้ง

“ เออ ก็ได้วะ เดี๋ยวฉันจะมาคิดบัญชีกับเธอยัยแคระ ”

มะ...ไม่เอาน้า !!!

วันซวยๆก็มาไม่เลิกรา โธ่เอ๊ยย U_U

หลังจากคิดเวลากำหนดชาตาชีวิตตัวเองเสร็จเรียบร้อยฉันก็เดินเข้ามาในห้องเรียนทันทีศึ่งมียัยทิพย์เกาะขอบประตูเรียกเบาๆ

“นี่ ยัยหนูเล็ก ฉันได้ข่าวว่าเธอได้คลุกคลีกับพวกนักดนตรีหล่อๆทั้งนั้นเลยอ่ะ กรี๊ดด ” ยัยทิพย์กระซิบฉันเบาๆ

“ เอ่อ อืม ” เหอะๆๆๆ แต่มันไม่ได้ดีอย่างที่ยัยนี่คิดหรอกนะ

“ ฮิฮิ แบ่งซักคนมาให้ฉันบ้างนี่ ////” ยัยทิพย์บ่นต่อแถมยังหน้าแดงอีกด้วย จะเขินทำไมฟะ คนอย่างหมอนั่น!

.....................................

 หลังจากที่เรียนกับอาจารย์รุ่นปู่เสร็จแล้ว ฉันก็เตรียมกระโดดดึ๋งๆลงไปหาไรดื่มซะหน่อย

หมับ

กรี๊ดดดดดด มือผีมาจับฉันไว้ >.<

“ จะทำหน้าตกใจทำไมขนาดนั้น  ?” ฟีเวอร์ถามงงๆ

“อ้อ เอ่อ...มะ..มะ..ไม่ได้ตกใจหรอกจ้า ”  โธ่เอ๊ย ที่แท้ก็อีตาฟีเวอร์นั่นเอง เล่นซะตกใจหมด
 
“ โย่วววว หนูเล็กเพื่อนรัก  ” ยัยลอตตี้ที่วิ่งรี่เข้ามากอดฉันทันทีเมื่อเห็นฉันยืนหัวโด่อยู่แถวๆบริเวณ..

...หน้าบ่อคางคก  (ปลาตายหมด เหลือแต่คางคก...)

“ ลอตตี้ ฉันเจอน้องชายเธอด้วยนะ หมอนั่นแสบมากกก ”

“ ฮะ  น้องฉันยอมมาโรงเรียนแล้วเรอะ โอ้มายก็อดดดดด ” ลอตตี้ยิ้มอย่างดีใจที่สุด

“มันน่าดีใจตรงไหน ใครๆก็มาโรงเรียนทั้งนั้นแหละน่า ” ฉันถาม

“ อ๊ะๆ เธอไม่รู้อะไรซะและ ก็เพราะไอ้น้องชายจอมแสบของฉันน่ะสิ มันไม่เคยยอมจะมาเรียนเล้ย จะโดนไล่ออกอยู่แล้วเนี่ย พอเธอบอกว่าเจอมันนะ ฉันล่ะดีใจแทบตายย
 ”
“ น้องเธอเป็นเด็กมีปัญหาหรอไงกันน่ะ ”

“ เปล่าย่ะ ก็คือว่า เมื่อก่อนหมอนั่นมีแฟนอยู่คนนึงชื่อ ลูกปลา แต่ว่าอยู่ๆวันนึง ลูกปลาก็โดนรถชนจากนั้นก็นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ที่โรงพยาบาลน่ะ หมอนั่นเลยเอาแต่ไปเฝ้าเธอ ไม่ยอมมาเรียนน่ะสิ -*-”

“ เอ๊ะ ที่เมื่อเดือนก่อนมีข่าวดังๆว่ามีคนโดนรถชนใช่ป่ะ  "

“ อื้ม นั่นแหละ คนเป็นพี่อย่างฉันปลอบยังไงหมอนั่นก็ยังไม่ยอมฟัง แต่หมอนั่นมาเรียนได้ก็โอเคแล้วล่ะ^^”

 ความรักนี่มันยิ่งใหญ่จริงๆเลยแฮะ ฉันล่ะอยากมีแฟนดีๆมั่งจัง เฮ้อ!




♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥

[งืม]

                                                                          ♥ บทที่ 12 ♥

งืมๆงัมๆ  zzZZ

“ ช่วยด้วยยยยย ~~~”

งืมมมมม zZ

“ขอร้องเถอะ ช่วยฉันที~~~”

อ่า เสียงอะไรเอะอะนักหนาฟะเนี่ย

“ แฮ่ !! ~”

ฉันหวีดร้องทันทีเมื่อลืมตามามองเจอผีสาวหน้าเละอยู่ตรงหน้า

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ผีอำช้านนนนน กรี๊ดๆๆ นะโมๆๆ ไปที่ชอบๆนะคะ เดี๋ยวทำบุญไปให้ค่ะ /\” ฉันพูดพลางยกมือไหว้ปรกๆ

“ อะไรเนี่ย ยัยหนูเล็ก ” ลอตตี้ถามฉันเสียงเบาๆ

“ ผะ..ผีอ่ะ มีผีด้วยอ่ะยัยลอตตี้ ฮือๆๆ ”

“ ผีหรอ ? เธอฝันอะไรยะยัยบ้า”

“ ในห้องดนตรีอ่ะ มืดมากๆ แต่ฉันจำได้ว่าห้องดนตรี อยู่ๆก็มีคนมาบอกว่าช่วยด้วยอ่ะ น่ากลัวมากเลย ฉะ..ฉันกลัวไปหมดแล้วววว”

“ อ๋อ สงสัยเธอจะเจอยัยริต้าแล้วล่ะมั้ง ฮ่าๆๆ” ลอตตี้ขำเสียงดัง

“ ริต้าไหน ใครคือริต้า ”

“ก็มีคนเล่าให้ฉันฟังอีกทีน่ะนะ ว่ายัยริต้าน่ะเคยอยู่กลุ่มเดียวกับคุญมีมี่ แล้ววันหนึ่งยัยริต้าก็เข้าไปเล่นดนตรีในห้องนั้นแล้วอยู่ๆห้องก็โดนล๊อคอย่างไม่ทราบสาเหตุ จากนั้นยัยนั่นก็เหมือนมีใครมาทำให้ประสาทหลอนอ่ะ เป็นบ้าไปเลย แล้วพอมีคนเข้าไปช่วย ยัยนั่นก็กระโดดลงหน้าต่างตายเลยน่ะ -_-”

“ สยองอ้ะ ”

“ ยังไม่จบนะ แล้วเค้าก็บอกมาอีกว่า เป็นเพราะเมื่อก่อนยัยริต้าน่ะเคยไปทะเลาะกับยัยพลอย ทะเลาะกันเรื่องใหญ่มาก แล้วพ่อยัยพลอยเป้นหมอผีน่ะ พวกเพื่อนๆเลยเล่ากันว่า พ่อของยัยพลอยเสกผีให้ไปหลอกยัยร้าน่ะ เพ้อเจ้อมากๆ แต่เรื่องมันก็ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วน่า ตอนนี้นพวกเราพึ่งจะอายุ11-12เอง  พวกริต้าก็อายุมากกว่าพวกเรา2ปีน่ะ”
“ แล้วห้องดนตรีนั้น ?”

 “ อ้อ ก็ห้องที่พวกเธอใช้แสดงดนตรีนั่นแหละ ”

“ หะ..หา !!?? ห้องที่พวกฉันใช้ซ้อมดนตรี แสดงว่าฉันเจอผีหลอกจริงๆน่าสิ กรี๊ด ”

ไม่เอาน้ะ ฮือ T T มีผีมาเป็นเพื่อนน่ะ ฉันไม่ต้องการนะ ม่ายยยย

“ หูย ผ่านมาตั้ง5ปีแล้วนะยะ ยัยนั่นคงไปเกิดแล้วล่ะย่ะ ”

ย่ะ...อย่ามาหลอกมาหลอนฉันนะ ยัยผีริต้า !

“ เอาเหอะ ฟีเวอร์คุยกับผีได้ เดี๋ยวหมอนั่นก็คงคุยให้แหละ ^^”

“ จะบ้าหรอไง  !”

คนบ้าที่ไหนเค้าคุยกับพี่รู้เรื่องกันฟะเนี่ย

"เอาน่า แกก็ซ้อมๆไปเหอะ พวกฟีเวอร์เค้าก็อยู่กันตั้งนาน ไม่เคยเจอ แกจะมาเคยเจอได้ยังไงกันล่ะยัยหนูเล็ก "

“แล้วใครจะไปรู้ล่ะ ว่ายัยผีริต้ามันจะชอบฉันรึเปล่าน่ะ ยัยผีนั่นอาจชอบคนหล่อก็ได้TT”

ยัยนั่นอาจจะเป็นพวกผีหื่นก็ได้นี่  สาวน้อยน่ารักอย่างฉันก็ต้องกลัวน่ะเซ่

“ แกอย่าเรื่องมากยัยหนูเล็ก ”

ยัยลอตตี้นี่มันนิสัยยังไงกันแน่เนี้ย เดี๋ยวติงต๊อง เดี๋ยวหยิ่ง เดี๋ยวโหด บ้ารึปล่าวฟะ

“อ๊ะๆ นั่นฟีเวอร์มาแล้ว ลองถามดูสิ /”ลอตตี้พูดพลางโบกมือให้อีตาฟีเวอร์

“ ไง ชาลอต วันนี้มีไรให้ฉันรับใช้อีกล่ะ -_-”

“ พอดียัยหนูเล็กมันฝันเห็นผีที่ห้องดนตรีอ้ะ ช่วยปลอบใจยัยหนูเล็กทีดิ *.* ” ลอตตี้พูด

“ ก็ได้... ยัยผีริต้านั่นยังอยู่ ยังต้องการคนช่วยเหลืออยู่ โอเคมั้ยคำปลอบใจของฉัน ”

“ น่ะ..นี่มันคำปลอบใจยังไงเนี่ย ” ฮืออออออ บอกว่ายัยริต้านั่นมีชีวิตอยู่ยังดีกว่านี้เลย TT^TT

“ ฉันให้มาปลอบใจนะยะ ไม่ใช่ซ้ำเติมน่ะ นายสับสนไรรึปล่าว ” ลอตตี้บ่น
 
“ งั้นไปดูกันเลยมั้ย เดี๋ยวนี้แหละ ”

ไม่ๆๆๆๆ ฉันไม่ไป ไม่น้าาาาาาา !!





 ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤ ❤

[moomoo123123]

หนุกมาก  จะมาอ่านทุกวันเลย

[งืม]

                                                                                  ♥ บทที่ 13 ♥

หลังจากที่พวกเราเดินกันอ้อมตึกต่างๆจนถึงห้องดนตรี...

ในที่สุดก็โดนลากมาจนได้ทั้งๆที่ฉันพยายามที่จะแงะมือตุ๊กแกของ2คนนี้ออกแล้วแต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จซักที ฮืออ

“ ไง พี่ริต้า ไปเข้าฝันยัยหนูแคระนี่หรอพี่ อยู่คนเดียวไปนั่นแหละดีแล้ว ”

เฮ้ยย อีตาฟีเวอร์คุยกับผีพี่ริต้า
 
“สวัสดีค่ะ พี่ริต้า วันนี้ชาลอตพาเพื่อนมาด้วยนะ อิอิ” ลอตตี้พูด

“ ทักทายพี่เค้าสิ ” ฟีเวอร์พูด
“ กะ..กราบสวัสดีค่ะ พี่ผีริต้า เอ้ย.. พี่ริต้า /\ ”  ฮือ ทำไงดีอ่ะ ฉันกลัวนะ ให้มายืนไหว้อากาศ ในห้องดนตรีเนี่ย แล้วฉันต้องหมุนตัวไปทางไหนถึงจะดีเนี่ยT.,T

‘ช่วยที....ช่วยฉันที ..ไม่อยากจำอีกแล้ว ไม่อยากจำ กรี๊ดดดดดดดดด’

“  เฮ้ยยย “ ฉันร้องลั่น

“ มีอะไรน่ะ หนูเล็ก o_O ?” ลอตตี้ถาม

“ เสียงใครไม่รู้ เค้าบอกว่า ช่วยที เค้าไม่อยากจำแล้ว  !!!??? ”

“ สงสัยพี่ริต้าอยากให้เธอช่วยน่ะ ช่วยพี่เค้าสิ ;;” ฟีเวอร์พูดเบาๆ

“ ชะ..ช่วยอะไรอ่ะ Y_Y !?”  แล้วฉันจะไปช่วยพี่ริต้ายังไงอ่ะ ฉันกลัวไปหมดแล้วววว

“ ก็ถามพี่เค้าเซ่ ว่าพี่เค้าอยากให้เธอช่วยอะไรน่ะ !”
 
หะ...ให้ฉันไปคุยกับผีเนี่ยนะ กรี๊ดดดดด

“ พะ..พะ..พี่ ริต้า อยากให้หนุช่วยอะไรหรอก๊ะ ”

‘ ไม่อยากจำ.. ฉันไม่อยากจำเรื่องนั้น ไม่อยาก กรี๊ดดดดดดดดดด มัน..มันทำร้ายฉัน มัน..มัน ..!!!’

 มันไหนล่ะเนี่ย ฮืออออ

“ ว่าไง -” ฟีเวอร์ถาม ขณะที่ยัยลอตตี้ยืนหน้าลุ้นอยู่ข้างๆไม่กล้าขยับไปไหน ฮืออออ


“ พี่เค้าบอกว่า ไม่อยากจำน่ะ ”

“ ไม่อยากจำอะไรกัน อันนี้ฉันไม่รู้แฮะ สงสัยเรื่องพี่แพมมั้ง ” ฟีเวอร์พูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียงทีนิ่ง ย้ำ ว่านิ่งมาก

“ ฉะ..ฉัน..ฉันกลัวนะ ฮืออออออออ ”

ผง....ผี.. อะไรกันเนี้ย ฉันไม่ชอบผีเอาซะเลยนะ กรี๊ดดดด > <

  ปัง !!..

“ กรี๊ดดดดดด  !!!” ฉันกับยัยลอตตี้ประสานเสียงกรี๊ดกันอย่างดังสนั่น

“ เฮ้ย   กรี๊ดอะไรกันน่ะ ยัยพวกนี้”

“ ผะ...ผี...ผีเรนส์เวิร์ธ  ” ยัยลอตตี้แซวเบาๆ

“ ผีบ้าอะไรล่ะ ”

เจอผีผีริต้าดีกว่าเจอผีเรนส์เวิธอีก  ไม่ใช่สิหมอนี่ไม่ใช่ผี ถ้าเอาน้ำมนต์สาดใส่หมอนี่ซัก3ถังก็คงไม่ไปไหนแน่ TT^TT




อัพช้าไปหน่อย โทษทีค่าา =v= ♥

[งืม]

                                                                    ♥ บทที่ 14 ♥

เชอะ ไอ้คู่นี้มันจะหัวเราะคิกคักกันตลอด24ชั่วโมงเหมือนเซเว่นเลยหรอไง..

...รับขนมจีบซาลาเปาเพิ่มมั้ยคะ

“ แล้วยัยหนูแคระมาทำอะไรที่นี่น่ะ ” หมอนั่นหันมาถามฉัน


“ T_T ” ฉันก็มาคุยกับผีตามคำขอของอีตาฟีเวอร์น่ะสิ ฮืออออ

“ ทำหน้าอย่างกับเห็นผีแน่ะ ยัยบ้า ”

ก็ใช่น่ะสิเฟ้ย ได้ยินเสียงด้วย ฮืออ  !?

“ เอ่อ พวกเราล้อเล่นกันน่ะ ที่จริงผีอะไรนั่นน่ะมันไม่มีหรอกนะจ๊ะ หนูเล็ก >< ” ลอตตี้อธิบายเสียงหวาน

“  โธ่เอ๊ย นึกว่าเรื่องบ้าอะไรกัน ที่แท้ก็...”

“ เรื่องไร้สาระน่ะ นายไม่ต้องสนใจหรอก ” ฟีเวอร์พูด

“ จะ..แต่ฉันได้ยินเสียง ...เอ่อ.. เสียง...  จริงๆนะ” ฉันพูด

“ เสียงอะไรน่ะ นี่เธอได่ยินเสียงฉันผายลมด้วยหรอเนี่ย อายจัง >///<” ลอตตี้พูด
ไม่ใช่เฟ้ย - - แต่เอ๊ะ นี่เธอแอบผายลมจริงๆเรอะยัยลอตตี้ !!
 
“ ฉันหมายถึงได้ยินเสียงคน(ผี)จริงๆ ”

“ พอเหอะ เลิกเล่น เสียงผีบ้าบออะไรเล่า มันมีซะที่ไหนกันล่ะ”

“ แต่ว่า..ฉันได้ยินเสียงผีจริงๆนะ แบบว่าชัดแจ๋วแว๋วเลยอ่ะ  !?” ฉันพยายามอธิบาย

“ เฮ้ย เฮ้ย พอเหอะ ” ลอตตี้พูด

“ ก็แต่ว่าฉันได้ยินจริงๆนะ ”

“ งั้นก็แสดงว่ายัยหนูแคระนี่ได้ยินเสียง...”

“ เสียง.... !?”

“ ผี  !!!!”

“ กรี๊ดดดดดดดด >O<” ฉันและยัยลอตตี้กรี๊ดประสานเสียงกันอีกรอบ วันนี้มันวันซวยอะไรกันเนี้ย  โฮ

[งืม]

                                                                                           ♥ บทที่ 15 ♥

“ ฮิฮิ  ฉันล่ะดีใจซะจริงง  ปีนี้แหละนะที่เป็นปีแรกที่เราจะได้ไปเที่ยวทะเล ” ลอตตี้พูดพลางกระโดดเหยงๆอย่างบ้าคลั่ง เพราะว่า ทัศนศึกษาปีนี้น่ะ อยู่ๆโรงเรียนที่แสนจะงกก็ดั๊นดันพาไปเที่ยวทะเลซะงั้น ไม่รู้อะไรไปดลใจผอ.ให้พาไปเที่ยวทะเล

“อุ๊ย ตาย ปีนี้ไปทะเลหรอเนี้ย  ผิวฉันเสียหมดพอดี แต่ก็ดีกว่าไปกวาดลานวัดเหมือนกับปีที่แล้วนะ เฮ้อ …”

“นั่นสิเธอ โรงเรียนนี้งกจะตายกว่าจะพาไปเที่ยวที่ดีๆน่ะต้องรอหลายๆปีน่ะสิ เฮอะ”

เสียงซุบซิบที่บอกว่าโรงเรียนนี้งกอย่างนั้นอย่างงี้ก็เอ่ยมาไม่ขาดสาย

….พวกเธอคงคิดเหมือนฉันสินะ ว่าปีนี้ผอ.คงผีเข้าแหงๆ

“วันนี้ทุกคนอย่าลืมกลับบ้านไปเก็บกระเป๋ากันล่ะ” เสียงยัยเบลล่าตะโกนบอกทุกคนในห้องซึ่งทุกคนก็พยักหน้ากันหงึกหงัก

“ ไปกันเหอะ ถ้าวันนี้ไปสายอีกมีหวังโดนเรนส์ด่าอีกชัวร์ๆเลยแหละ ”

มันก็แน่น่ะสิยะยัยบ้า เมื่อวานเล่นซะฉันหลอนผวาไปทั้งคืนนอนไม่หลับจนขอบตาฉันเปนหลินปิงแล้วเนี่ย

พลั่ก

มีมี่เดินมากระแทกไหล่ยัยลอตตี้อย่างจังจนจะหงายหลังแล้ว เฮ้ย !!!!

“กรี๊ดดดดดดด”

เสียงหวีดร้องสุดเสียงของยัยลอตตี้ดังขึ้นสะนั่นทางเดิน

หมับ

มือเรียวยาวคว้าข้อมือของชาลอตไว้ทัน

“จับมือฉันไว้ให้ดีๆนะ อย่าปล่อยน้า ฉันกลัว ”
 
เธออ้วนขึ้นรึเปล่าเนี่ย ยัยบ้าลอตตี้ ฉันดึงเธอไม่ไหวแล่ว แอ่ก T T

พลั่ก

พรึ่บ

“เฮ้ย”

“อ๊ะ”

“ ลอตตี้ !!!” เบลล่าตะโกนเรียก

“กรี๊ดดดดดดด”
กึกๆๆๆๆ

ในขนะที่กลิ้งตกบรรไดดูเหมือนว่ายัยลอตตี้จะไม่มีสติแล้วแต่ฉันยังมีสติดีอยู่จึงพลิกตัวเองให้กระแทกพื้นเอง

พลั่ก

“กรี๊ดด หนูเล็ก ชาลอต !!!! มาช่วยเร็วเข้าสิ ยืนบื้อกันอยู่นั่นแหละ” สิ้นเสียงตวาดของเบลล่าทุกคนบนทางเดินก็เข้ามาช่วยอุ้มยัยลอตตี้กับฉันไปห้องพยาบาล
แล้วหลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สติอีกเลย zzZZ

“ยัยบ้านั่นมันเป็นใครวะ กล้าดียังไงมาทำให้สมาชิกวงของฉันบาดเจ็บ!”

“หึๆ ยอมรับซะเหอะว่านายเองก็ชอบยัยหนูเล็กน่ะ ” เสียงเบลล่าแทรกเข้ามาในจิตฉันทันที

งืมๆ

“อ๊ะๆ หนูเล็กฟื้นแล้วน่ะ !!”เสียงยัยเจนนี่ตะโกนบอกทุกคน

พรึ่บๆๆพรั่บๆๆ

ทุกคนต่างกรูเข้ามาโมใส่ฉันอย่างรวดเร็วปานรังมดแตก!! ฉันเป็นคนป่วยนะเฟ้ย ถอยออกไปหน่อย หายใจไม่อ๊อกT.,T

[งืม]

                                                                                           ♥ บทที่ 16 ♥

“นี่! พวกชะนีถอยไปหน่อยสิยะ ฉันจะดูเพื่อนฉัน” เสียงดัดจริตเยี่ยงกระเทยแบบนี้คงเป็นนังกุ๊บกิ๊บแน่นอน

“แกนั่นแหละตัวใหญ่เบ้อเริ่มเทิ่ม  แย่งอากาศหายใจหนูเล็กเค้าน่ะสิยะ  วี๊ดว้ายๆๆๆ” เสียงของหนึ่งในห้องคนนึงพูดขึ้น

“ใหญ่ตรงไหนยะหล่อน ฉันตัวเล็กบอบบางกว่าหล่อนอีกยัยชะนี!!” กุ๊บกิ๊บตะโกน

เอ่อT^T  กุ๊บกิ๊บจ๊ะ ฉันรู้ว่าเธอเป็นห่วงฉันนะแต่ว่า ช่วยถอยไปให้ไกลลิบๆเลยจะได้มั้ยจ๊ะ ..

…แต่ฉันก็ได้แต่คิดในใจนั่นแหละ โอ่ย

“ O_o ปริบๆ” ฉันลืมตาขึ้นมากระพริบตาปริบๆ

“โอ้วว  เธอตื่นแล้ว หนูเล็ก กรี๊ดดด ” เบลล่าตะโกน

และฉันจะสลบอีกครั้งเพราะเสียงตะโกนของเธอยัยเบลล่า

เอ๊ะ.. แล้วไม่มีใครห่วงยัยลอตตี้เลยเรอะ

“ เออนี่ทุกคน แล้วลอตตี้ล่ะ..” ฉันถามไปเบาๆ

“ เออว่ะ จริงด้วย ยัยชาลอต !!” เบลล่าพูดทำให้ทุกคนแตกกลุ่มวิ่งกรูเข้าไปหายัยลอตตี้ทันที

..แล้วตูล่ะเฟ้ย ว้าก

“ นี่ เธอน่ะ เป็นยังไงบ้าง !” เสียงกวนโอ๊ยอย่างงี้คงไม่มีอีกแล้ว นอกจาก อีตาเรนส์เหวอ(เพี้ยนเพื่อความสะใจและแอบจิตของตัวเอง โฮะๆ)

“ ฉันสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วงฉัน..”

..ซะเมื่อไหร่ ตูเจ็บแขนจะตายแล้ว ฮือ T_T แถมหัวฉันก็ลอยละลิ่วโหม่งพื้นอย่างจังเลยด้วย

“ สบายดีเรอะ นอนทำหน้าเป็นหมาป่วยแบบนี้น่ะหรอ เรียกว่าสบายดี”

มะ...มะ..หมาป่วยเรอะ  !! หน้าตาก็ดีดันมาปากเสียไม่เข้าท่าซะได้ เฮอะ

แต่เดี๋ยวนี่ไม่ใช่เวลาจะมาทะเลาะกับอีตานี่  ยัยมีมี่ล่ะ ยัยตัวการทำให้ฉันต้องกระโดดไกลกลิ้ง3ตลบฝุ่นกลบแถมหัวสวยๆยังโหม่งพื้นไปซะเต็มประดา หัวฉันจะยุบรึเปล่าเนี่ย !?

“ ยัยมีมี่อยู่ไหน!!?? ” ฉันที่หลังจากนอนเบ็บเป็นผักเน่าอยู่นั้นก็ลุกพรึ่บขึ้นมาตะโกนถามว่ายัยมีมี่อยู่ไหนและทุกคนที่มุงยัยลอตตี้อยู่ในห้องพยาบาลหันมามองที่ฉันเปนตาเดียว

“ ยัยนั่นก็ไปเรียนตามปกติน่ะสิ เดี๋ยวยัยนั่นก็อดได้เกียรตินิยมอันดับ1หรอก” หัวหน้าห้องที่ปกติจะบ้าการเรียนเข้าขั้นมาก แต่ ดันมาเฝ้าพวกฉันเนี่ยนะ โอ้ พระเจ้า

“ เธอคงแปลกใจสินะหนูเล็ก  ที่ปกติคนสร้างภาพอย่างยัยมีมี่จะต้องมากระแนะกระแหนทำมาเป็นห่วงเป็นใยอยู่ข้างๆเตียงพวกเธอน่ะ ” เรนส์เวิธโผล่งขึ้นมาหลังจากเงียบไปนาน

“ ยัยนั่น!! ยัยมีมี่นั่นเป็นคนชนยัยลอตตี้ตกบรรได!!! ”

“ ฮะ จริงอะ?”

“ นั่นสิๆ จะจริงหรอ คุณมีมี่เนี่ยนะ”

ถึงแม้คนที่อยู่ในห้องพยาบาลนับรวมจะได้แค่10คนก็เหอะ แต่เสียงพูดคุยก็ดังไม่ใช่เล่น

“ แต่ฉันว่ายัยมีมี่นั่นเป็นคนทำนั่นแหละ  เรื่องร้ายกาจแบบนี้มีแต่ยัยนั่นเท่านั้นแหละ พวกเธอจำเรื่องเมื่อปีก่อนไม่ได้หรอไง  ที่ยัยนั่นไปดักตบเจนนี่ถึงห้องน้ำน่ะ” หัวหน้าห้องคนสวยเอ่ยอีกครั้ง

“ เอ่อ  เรื่องที่ว่ามันก็จริงอยู่หรอกนะ แต่ครั้งนี้จะใช่แน่หรอ” เจนนี่ถามอย่างลังเลเพราะกลัวจะโดนเล่นงานอีก

ท่าทางเรื่องนี้คงไม่จบง่ายๆแฮะ เฮ้อ

[•♫•и๐๐и•♫•]

-0- ไม่ได้เข้านาน มาซะหลายตอนเลย ดีขึ้นจร้า สู้ๆ