Terrific.. หมู่บ้านสงบ จบที่ความตาย!!

[Dhiea'Joshua]

LIKE

[ท่านเพา]

Chapter 4 : ความฝันอันน่าสะพรึง

ณ บ้านของมาร์ ในเวลากลางคืนที่แสนสงบ

“ พี่มิคะ ” เสียงเด็กสาวเรียกพี่สาวของตนเองให้ตื่นจากภวังค์

“ มีอะไรหรอเฟย์ ถึงได้ตื่นขึ้นมากลางดึกแบบนี้ ”

“ หนูอยากไปเข้าห้องน้ำค่ะ ” เด็กสาวทำเสียงออดอ้อนพี่สาวของตน

“ ได้จ้ะ เดี๋ยวพี่จะพาไปห้องน้ำเอง ” หลังจากพูดจบ มิก็ลุกไปเปิดไฟข้างนอกห้อง และพาเดินไปที่ห้องน้ำชั้นล่าง

 

ผ่านไป 10 นาที

“ เสร็จยังจ๊ะหนูมิ ” เมื่อมิรู้สึกรอจนเมื่อย ก็จึงลุกมาถามเฟย์

“ ยังค่ะ หนูปวดท้องมากๆเลย ” เฟย์ตอบ ในนั้นมีเพียงความเงียบ แต่มิไม่ได้เอะใจอะไร จึงเดินไปนั่งตรงบันไดเหมือนเดิม

เวลาเริ่มผ่านไปเรื่อยๆ นานขึ้นนานขึ้น ความเงียบเริ่มทำใจมิรู้สึกง่วง หญิงสาวจึงหลับไปโดยไม่รู้ตัว ในห้องน้ำมีก้อนเนื้อหมูที่สดและแดงอยู่ มันถูกยกขึ้นโดยบางสิ่งบางอย่าง

“ เอ ทำไมเฟย์เข้าห้องน้ำนานจังนะ ” มิเริ่มสงสัย จึงเดินไปเคาะประตูอีกครั้ง

“ บอกว่ายังไม่เสร็จไง! ” เสียงเด็กสาวทุ้มและแข็งดังออกมาข้างนอก

“ จ้ะๆๆ… ” มิตกใจ และสงสัยมาก เฟย์ไม่เคยเป็นเด็กแบบนี้มาก่อน มิเริ่มสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ ในหัวของหญิงสาวมีคำถามมากมายเต็มหัวไปหมด มิจึงตัดสินใจเปิดประตูไปอย่างเงียบๆ

“ แอดดดดด .. ” เสียงเปิดประตูดังขึ้นอย่างช้าๆ เด็กสาวที่อยู่ในห้องน้ำได้ยิน จึงหันมาอย่างรวดเร็ว

“ กรี๊ดดดดดดด! ” เมื่อมิเห็นภาพเบื้องหน้าก็ตกใจมาก เพราะเฟย์กำลังนั่งกินเนื้อหมูสดที่มีเลือดเยิ้ม อย่างเอร็ดอร่อย

“ แกรู้ความลับของฉันแล้ว แกต้องตาย! ” เฟย์พูดและกระโดดเข้ามาบีบคอของมิ หญิงสาวดิ้นไปดิ้นมาเพื่อให้หลุดพ้น แต่มันก็ไม่สามารถเป็นไปตามความต้องการได้

 

“ พี่มิเป็นอะไรไปคะ ใจเย็นๆค่ะพี่มิ พี่มิ.. ” มิสะดุ้งเล็กน้อย เบื่อรู้สึกมีคนมาจับที่ข้อแขน หญิงสาวจับที่ต้นคอตัวเอง แต่ก็ไม่พบอะไรที่ผิดปกติ

“ เป็นอะไรไปคะพี่มิ ” เฟย์ถามด้วยสีหน้างุนงง

“ ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พี่แค่ฝันอะไรนิดหน่อย” เมื่อพูดเสร็จหญิงสาวก็พาน้องของตนขึ้นไปนอน

“ พี่มิคะ ”

“ จ๊ะ ”

“ พี่มิรู้ความลับของเฟย์แล้วใช่ไหมคะ ” น้ำเสียงของเด็กสาวเริ่มหนักขึ้น

“ ความลับอะไรหรอจ๊ะเฟย์ หนูเคยมีความลับด้วยหรอ ” เฟย์ถามด้วยสีหน้าสงสัย แต่ในใจก็แอบคิดเรื่องท่พึ่งฝันมา

“ … ” เด็กสาวเงียบไม่ตอบอะไร

“ ตกลงเรื่องอะไรหรอจ๊ะ บอกพี่ได้ไหม ”

“ ก็เรื่องที่หนูกินเนื้อสดในห้องน้ำเมื่อกี๊ไงคะ ” พูดเสร็จเด็กสาวก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของมิ นัยน์ตาของเด็กสาวแดงก่ำ ราวกับต้องการอะไรบางอย่าง เล็บเริ่มยาวขึ้น จิกเข้าไปในต้นแขนของมิ มิกรี๊ดร้องรั่น พร้อมกับจับแขนตัวเองและดิ้นไปมา

 

“ มิ ตื่นสิมิ .. ” เสียงหญิงสาวอีกคน มาปลุกมิให้ตื่นจากฝันร้าย

“ เป็นอะไรไปล่ะนั่น ” เสียงทุ้มของวิชถามขึ้นอย่างสงสัย

“ อ๋อ ไม่มีอะไรหรอก แค่ฝันร้ายนิดหน่อยน่ะ นอนต่อเถอะ ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วบาวและหวาดกลัว พร้อมจ้องมองไปที่เฟย์ แต่ในขณะนั้นเด็กสาวกำลังนอนหลับอยู่

“ งั้นมีอะไรก็เรียกได้นะ ” มาร์พูดและปิดไฟ

ในความมืด มีนัยน์ตาสีแดงก่ำคู่หนึ่ง กำลังจ้องมองไปที่หญิงสาว โดยที่หญิงสาวคนนั้นไม่รู้ตัว

ทำไมมิถึงฝันแปลกๆซ้ำกันถึงสองรอบ แล้วทำไมต้องฝันเกี่ยวกับมิ

มันเป็นฝันที่เป็นจริง หรือเป็นเพียงแค่ความฝันปกติกันแน่

The end of chapter 4

[ท่านเพา]

ไม่มีไรทำ ฮึดขึ้นมาแต่งนิยาย แล้วเดี๋ยวคงจะดองต่อ
 

[‘ Σx●яcisτ ϟ ғαιι ’]

รออ่าน ต่อ 

[Dhiea'Joshua]

มาอ่านอีกที คอแห้่งเลย 

[ท่านเพา]

ซื้อเรื่องหลอนมาและ เดี๋ยวไว้อ่านจบจะมาแต่ง
ตอนนี้หัวสมองโล่ง(ไม่มีอะไรในหัว)ไม่รู้จะแต่งไงให้สยอง
ขอเคลียร์เรื่องที่เซิฟนรกให้หมดก่อนจ้า 

[Ok! Let do it]

[Ok! Let do it]

[imghttp://forum.asura.in.th/index.php?topic=8085.15][/imghttp://up.gameindy.com/2/126128.6fa9afea.html]

[careвeaя •]

หลอนนนนนนนนนนนน ซีอุย tt'' 

[Dhiea'Joshua]

 

[ท่านเพา]

Chapter 5 :  ฆาตกรที่สไลเดอร์

เช้าวันใหม่ที่อากาศสดใส

" หาวววว ~ " หญิงสาวอ้าปากกว้าง แล้วจึงบิดขี้เกียจไปมา

" ตื่นเช้ามาก็กลายเป็นฮิปโปเลยนะ " เสียงชายหนุ่มกล่าวว่าหญิงสาว

" นี่นายว่าฉันเหรอ อ้าว! มิเป็นอะไรไปน่ะ " หญิงสาวกำลังจะโต้วาทีกับชายหนุ่ม แต่ก็ต้องหยุดลงเมื่อเห็นหญิงสาวอีกคนที่นอนข้างๆตน

" เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นมาแล้วเห็นมินอนสั่น ก็เลยแตะหน้าผากดู ตัวร้อนจี๋เลย ฉันเลยเอาผ้าชุบน้ำอุ่นๆมาโปะให้ " ชายหนุ่มพูด

" นายนี่ทำแบบนี้เป็นด้วยเหรอ ว่าแต่ทำไมมีถึงไม่สบายกันนะ " หญิงสาวเริ่มสงสัย

" หาวววว ~ "

" อ้าวเฟย์ตื่นแล้วเหรอจ๊ะ " หญิงสาวนามว่ามาร์ถามขึ้น

" ค่ะพี่มาร์ แล้วนั่นพี่มิเป็นอะไรไปหรอคะ "

" พี่มิไม่สบายจ้ะเฟย์ "

" อ๋อค่ะ น่าสงสารจังเลย " เด็กสาวทำน้ำเสียงอ้อน

" หนูเป็นเด็กดีจริงๆเลยนะ.. อ๊ะ! พี่ขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะ " มาร์พูดจบก็ลุกและเดินเข้าห้องน้ำไป




" มิ.. "

" อื้อ.. อ้าวมาร์ มีอะไรเหรอ " มิถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

" เดี๋ยววันนี้ฉันจะคอยดูแลเธอเอง " หญิงสาวพูด

" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ มาร์ไปทำงานเถอะ มิไม่ได้เป็นอะไรมาก นอนพักอีกสักก็คงหาย " มิปฏิเสธเพราะไม่อยากให้เธอมาลำบากเพราะตัวเอง

" ก็ได้จ้ะ งั้นเดี๋ยวฉันจะให้เฟย์คอยดูแลเธอแล้วกันนะ "

" ! " มิสะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินที่มาร์พูด

" มิ เป็นอะไรหรือเปล่า "

" ... " หญิงสาวเงียบ เพราะกำลังช็อค

" มิจ๊ะ " มาร์เรียกอีกครั้ง

" ม.. ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ไปทำงานเถอะ " หญิงสาวพูดกลบเกลื่อน

" เฟย์จ๊ะ เดี๋ยววันนี้คอยดูแลพี่มิเค้าด้วยนะ "

" ค่ะพี่มาร์ " เด็กสาวพูดด้วยน้ำเสียงสดใส

" ไปนะจ๊ะทั้งสองคน แล้วเย็นนี้จะซื้อของมาฝาก " มาร์พูดและเดินออกไป ปล่อยให้มิและเฟย์อยู่ด้วยกันตามลำพัง

" นอนตามสบายนะคะพี่มิ มีอะไรก็เรียกหนูได้ "

" ... " มิไม่พูดอะไร แต่มองไปที่ใบหน้าของเด็กสาว หล่อนเห็นเลือดไหลลงมาจากลูกตา นัยน์ตาสีแดงก่ำกำลังจ้องมองไปที่ตนเอง หญิงสาวไม่พูดอะไร และเบือนหน้าหนี

' ฉันคงจะตาฝาดไป ' หญิงสาวคิดในใจ

" งั้นเฟย์ลงไปดูทีวีข้างล่างก่อนนะคะ " เด็กสาวพูดและเดินออกไป ปล่อยให้ความเงียบปกคลุม


2 ชั่วโมงผ่านไป

" อ้าวพี่มิหายแล้วเหรอคะ " เด็กสาวหันไปถามเมื่อเห็นพี่สาวของตนเองเดินลงมาจากบันได

" หายแล้วจ้ะ เฟย์จะไปเล่นที่สนามเด็กเล่นก็ได้นะจ๊ะ " มิพูดแต่ออกแนวขับไล่นิดๆ

" ค่ะ งั้นหนูออกไปข้างนอกก่อนนะคะ ดูแลตัวเองให้ดีๆนะคะ " เด็กสาวพูดและเดินออกจากบ้านไป


ณ สนามเด็กเล่น

" อ้าวเฟย์ " เสียงเด็กหนุ่มคนหนึ่งร้องเรียกเฟย์

" มีอะไรเหรอสติฟเฟ่น "

" มาเล่นด้วยกันไหม ฉันเล่นคนเดียวมานานแล้ว อยากมีเพื่อนเล่นด้วยน่ะ "

" ได้สิจ๊ะ "

" เฟย์อยากเล่นอะไรก่อนละ " เด็กหนุ่มถามด้วยความดีใจ

" ตามใจสติฟเฟ่นเลยจ้ะ "

" งั้นเล่นสไลเดอร์ก่อนแล้วกันนะ " สติฟเฟ่นพูดจบก็จูงมือเฟย์วิ่งไปที่สไลเดอร์ โดยไม่คิดถึงภัยอันตรายบางอย่าง

" เอาล่ะ เฟย์ไปก่อนเลย แล้วเดี๋ยวเราจะตามไป " เฟย์ไม่แย้งอะไร และขึ้นไปบนสไลเดอร์อย่างอารมณ์ดี

" เอาละ.. กรี๊ดดดดดดดด! " เสียงเด็กสาวกรี๊ดเมื่อมีมือมาดันที่หลังของเธอทำให้เธอลื่นลงไปโดยไม่ทันตั้งตัว เด็กสาวรู้โกรธที่สติฟเฟ่นทำให้เธอตกใจ

" ฮ่าๆๆ รอฉันด้วยนะเฟย์  " สติฟเฟ่นตะโกน และลื่นลงไปตามสไลเดอร์

เฟย์โกรธมาก เล็บของเด้กสาวยาวออกมาเหมือนปิศาจ นัยน์ตาแดงก่ำ ฟันแหลมคม พร้อมที่จะบดขยี้

" ฉึก! " เสียงของมีคม แทงเข้าไปในสิ่งบางอย่างที่เรียกว่าผิวหนัง เลือดสีแดงเริ่มไหลย้อยออกมา

" โอ้ยยยย! เธอทำอะไรฉันน่ะเฟย์ ปล่อยนะ โอ้ยยยยย! " เสียงเด็กหนุ่มครวญครางด้วยความเจ็บปวด แต่เฟย์ไม่สะใจเธอเอามืออีกข้างแทงลงไปที่กลางหน้าอกของเด็กหนุ่ม และดึงบางสิ่งออกมา ซึ่งสิ่งนั้นเรียกกันว่า ' หัวใจ ' เฟย์ชักมือออกมา และล้วงไปที่ลูกตาและดึงออกมา เด็กสาวเอานิ้วชี้ที่มีเล็บยาวและแหลมคม กรีดเป็นวงกลมที่ท้องของเด็กหนุ่มสติฟเฟ่น และล้วงเครื่องในของเขาออกมากิน ร่างของเด็กหนุ่มสติฟเฟ่น ถูกโยนทิ้งลงไปในป่าที่มืดมิด พร้อมกับเลือดสีแดงที่อยู่รอบกายของเขา



เป็นไปได้หรือที่สติฟเฟ่นจะถูกฆ่าอย่างโหดเหี้ยมด้วยเด็กสาวตัวน้อยๆอย่างเฟย์ นอกเสียจากเฟย์จะไม่ได้เป็นคนแล้ว ..


The end of chapter 5

[<พลังโจมตีสุดแรงเกิด>]

เจิมก่อน 

[ท่านเพา]

Chapter 6 : ล้างแค้นด้วยความแค้น

" ขณะนี้เรากำลังอยู่ที่หมู่บ้านแห่งหนึ่งในประเทศไทยนะคะ ตอนนี้เราอยู่ใกล้กับพวกตำรวจและมูลนิธิปอเต็กตึ๊ง ที่กำลังเก็บศพของเด็กหนุ่มวัย 6 ขวบที่นอนอยู่ในป่าริมสนามเด็กเล่นของหมู่บ้านแห่งนี้นะคะ เอาล่ะค่ะดิฉันจะพาไปสัมภาษณ์ตำรวจที่เป็นผู้ดูแลหน้าที่นี้อยู่นะคะ " เสียงของสาววัยใส ที่พูดออกสื่อโทรทํศน์ดังกังวาลไปทั่วบ้าน ในขณะที่มาร์ วิช และมิกำลังนั่งดูโทรทัศน์รุ่นเก่าของพวกเขาอยู่

" น่ากลัวจังเลยนะคะ " มิพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

" ใช่ แถมเกิดในหมู่บ้านของเราด้วย แบบนี้ต้องบอกให้เฟย์ระวังตัวให้ดีแล้วแหละ " วิชพูดขึ้น

" ฉันก็ว่าอย่างงั้นแหละ เอางี้แล้วกัน ช่วงนี้ให้มิไปทำงานที่กลับบ้านก่อน 2 โมงเย็น เวลาเลิกงานจะได้ไปรับเฟย์ที่โรงเรียน " มา์ร์พูดต่อเติม

เจ้าตัวไม่พูดอะไร ได้แต่พยักหน้ารับ ในใจแอบคิดไปถึงฝันวันนั้น...

" วันนี้เราออกไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ ไม่ได้ไปนานแล้ว " เสียงทุ้มดังขึ้นหลังจากที่ความเงียบเข้าปกคลุมชั่วครู่

" อืมก็ดี จะได้ปลอดภัยไปอีกวันด้วย งั้นเดี๋ยวฉันไปตามเฟย์ให้นะ " มาร์พูด และลุกขึ้น แต่ในขณะนั้นก็มีเสียงมาขัดไว้ก่อน

" เดี๋ยวมิไปตามให้ก็ได้ มาร์นั่งรอที่นี่เถอะ "

" อืม งั้นฉันฝากด้วยนะ ไปเตรียมตัวก่อนล่ะ "


" แอดดด.. " เสียงเปิดประตูดังขึ้น

" เฟย์จ๊ะ วันนี้เราจะออกไปกินข้าวกันข้างนอก ลงไปเตรียมตัวเถอะจ้ะ " มิพูด แต่ลดเสียงลงที่ประโยคหลัง เพราะในใจไม่อยากให้เฟย์ได้ยิน เพื่อให้เด็กสาวเดินลงไปเอง

" ได้ค่ะ " เฟย์พูดและหันมามอง โดยที่ตัวของเขาไม่ได้หันมาด้วย

" กรี๊ดดดดดด!! "

" ตึกๆๆ " เสียงฝีเท้าวิ่งขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว หลังจากที่มีเสียงกรี๊ดมาจากข้างบน

" มิเป็นอะไรไปน่ะ " มาร์ถาม

" ฟ.. เฟย์ " มิตอบ แต่ด้วยความกลัวจึงไม่ลืมตา และชี้ไปข้างหน้ามั่วๆ

" ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ " มิได้ยินดังนั้นจึงค่อยๆลืมตา แต่ก็ต้องกรี๊ีดออกมาอีกที เมื่อเห็นภาพด้านหน้า

" กรี๊ดดดดดดดดด!! / ตุ้บ " สิ้นเสียง ร่างของหญิงสาวก็ล้มลง

" วิช ช่วยด้วย " มาร์ตะโกนลงไปด้านล่าง วิชจึงขึ้นมาและช่วยพยุงเมย์เข้าไปในห้องนอน

" เป็นอะไรไปกันนะ " วิชถาม

" ฉันก็ไม่รู้สิ อยู่ดีๆมิก็ร้องออกมาแล้วเป็นลมไปเฉย " มาร์ตอบ แต่คำตอบนั้นก็ไม่ได้ช่วยคลี่คลายอะไรลงได้เลย

ภาพที่มิเห็นครั้งที่สอง เป็นภาพที่เฟย์หันคอมา 180 องศา โดยที่ไม่ได้หันตัวตามมาด้วย ทั้งตัวเปอะเปื้อนได้้ด้วยเลือดที่ไหลออกมา ลูกตาถลักออกจากเบ้าตาข้างหนึ่งแต่ยังไม่หลุดออกมา หน้าผากมีรอยยุบลงไปเหมือนโดนของหนักหล่นทับ เท้าเหลือแต่กระดูกไม่มีหนังหุ้มเหมือนโดนอะไรกัดกินจนหายไปหมด

" งั้นวันนี้เราอยู่ในบ้านนี่แหละ ปล่อยมิไว้คนเดียวคงไม่ดี " วิชพูด

" อืม... เฟย์จ๊ะ วันนี้ขอยกเลิกออกไปกินข้าวนอกบ้านได้ไหมจ๊ะ " มาร์อือออตาม และหันมาถามเฟย์

" ได้ค่ะพี่มาร์ งั้นหนูขอออกไปเล่นกับเพื่อนข้างนอกนะคะ "

" ได้สิจ๊ะ " สิ้นเสียงของเฟย์ เด็กสาวก็วิ่งออกไป




" สวัสดีค่ะลุงยาม " เสียงแอ๊บแบ๊วของเด็กสาวดังขึ้น ในขณะที่ยามคนหนึ่งกำลังนั่งจิบกาแฟร้อนๆในป้อม

" อ้าว สวัสดีหนูเฟย์ จะไปไหนน่ะ " ลุงยามตอบ

" หนูจะไปเล่นกับเพื่อนค่ะ แต่พอออกมาก็ไม่เจอใครเลย "

" อ๋อ ช่วงนี้มีข่าวฆาตกรรมอยู่ เด็กๆเลยไม่อยากออกจากบ้าน ตอนนี้ลุงว่างพอดี ลุงไปเล่นด้วยเอาไหม " ลุงยามตอบพร้อมด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

" จริงหรอคะ งั้นไปกันเถอะค่ะ " เมื่อเด็กสาวพูดจบ ก็เข้ามาจับแขนและลากลุงยามให้ตามไป ลุงยามไม่ขัดอะไรและเดินตามไปอย่างดี แต่หารู้ไม่ว่า หายนะกำลังจะเกิดขึ้นกับตนเอง


ณ สนามเด็กเล่น

" ลุงยามคะ ไปเล่นเครื่องเล่นตรงนั้นกันเถอะค่ะ " เด็กสาวพูดและชี้ไปที่เครื่องเล่น เครื่องเล่นนั้นเป็นเครื่องเล่นที่ไว้หมุน ซึ่งถ้าเล่นมากหรือหมุนเร็วเกินไปจะทำให้มึนหัวได้ง่าย

" โอเค งั้นไปกันเลย " ลุงยามตอบและพาเด็กสาวเดินไป ทั้งสองขึ้นไปนั่งบนเครื่องเล่น และลุงยามเริ่มหมุนเครื่องเล่นเพราะคิดว่าเด็กตัวน้อยๆที่นั่งตรงข้ามกับเขาคงไม่มีแรงที่จะหมุนได้ แต่ทว่า..

" ฟิ้ววว~ " เครื่องเล่นหมุนด้วยความเร็วที่ไม่เคยมีใครเห็นมาก่อน ลุงยามรู้สึกว่าตนเองเวียนหัวแล้วจึงพยายามที่จะหยุดเครื่องเล่น แต่กลับหยุดไม่ได้ ด้วยแรงเหวี่ยงมหาศาลของเครื่องเล่น และลุงยามที่เสียการทรงตัว จึงทำให้ร่างนั้นกระเด็นลงมาข้างล่าง และไถไปกับพื้นจนตกลงไปในป่าข้างสนามเด็กเล่น

" ตุ้บ! " เสียงร่างกายกำยำของลุงยามตกลงมาในป่า

" ลุงยามเป็นอะไรไหมคะ " เฟย์ตะโกน และรีบวิ่งมาหาลุงยาม

" เจ็บมากเลย ช่วยดึงลุงขึ้นไปที " ลุงยามพูดไปพล่อยๆ แต่ก็รู้ว่าเด็กตัวแค่นั้นคงช่วยเขาไม่ได้ตามที่ขอ

" ตัวเท่าควาย ช่วยตัวเองไม่ได้หรือไง " เสียงทุ้มที่ดังมาจากข้างบน ทำให้ลุงยามผงะ

" ใครน่ะ หนูเฟย์หรอ " ยามถามด้วยความสงสัย

" เออ กูเอง! " เฟย์พูด และกระโดดลงมาข้างๆลุงยาม

" น.. หนูเฟย์เป็นอะไรไป " ลุงยามมองร่างเบื้องหน้าของตนเอง ร่างกายเริ่มสั่น แขนขาหมดเรี่ยวแรง แต่ก็พยายามที่จะถอยหนีไปให้ไกลที่สุด

" คิดว่าจะหนีกูได้งั้นรึ! กูรอเวลาที่จะฆ่ามึงมานานแล้ว "

" ก.. แกเป็นใคร บอกมานะ แกเป็นใคร! "

" จำกูไม่ได้หรือไง กูคือคนที่มึงเคยฆ่ากูไง! "

" ไม่จริง กูไม่เคยฆ่าใคร อย่าเข้ามา ออกไปจากกูเดี๋ยวนี้! " เฟย์ไม่ฟัง และค่อยๆเดินเข้ามาหาลุงยามเรื่อยๆ

" มึงก็แค่เด็กตาดำๆ ทำอะไรกูไม่ได้หรอก! " ลุงยามพูดจบ ก็หยิบก้อนหินแล้วปาไปที่ร่างของเด็กสาว แต่มันกลับทะลุร่างนั้นไป นั่นทำให้ลุงยามตกใจมากขึ้น

" แก แกคือ... "

" ฉึก! " ยังไม่ทันที่ลุงยามจะพูด กิ่งไม้ก็ถูกเสียบเข้าไปในปากของลุงยาม

" อื้อ.. " ลุงยามทำอะไรไม่ได้ ได้แต่อยู่นิ่งๆ รอให้ลมหายใจของตนเองหมดไป

เด็กสาวเห็นดังนั้น จึงทรมาณลุงยามไปเรื่อยๆ โดยเอามีดมาแล่เนื้อทีละนิดจนเสร็จ และเอาน้ำกรดที่ผสมเกลือราดลงไปในเนื้อที่ถูกแล่ออกไปแล้ว ร่างของลุงยามดีดดิ้นไปมาด้วยความเจ็บปวด เด็กสาวนำกิ่งไม้ตามพื้นมาสองอัน แทงเข้าไปที่เบ้าตาของลุงยาม และดึงออกมาจนเส้นประสาทขาดและสุดท้ายคือ.. เอาเรื่อยหั่นแบ่งครึ่งร่างกายของลุงยาม จนลุงยามหมดสิ้นลมหายใจ


ร่างที่แท้จริงของเฟย์คือใครกันแน่ แล้วทำไมต้องฆ่าลุงยามด้วยวิธีที่โหดเหี้ยมขนาดนั้น หรือเพราะว่า...

[ท่านเพา]

Chapter 7 : เรื่องเล่า 'เน่า'สยอง

" แอดดดด.. " เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับปรากฏร่างของเด็กสาวที่สภาพมอมแมมเต็มไปด้วยดิน

" อ้าวเฟย์กลับมาแล้วหรอจ๊ะ " เสียงหญิงสาวของผู้เป็นพี่ถาม

" กลับมาแล้วค่ะพี่มิ " เด็กสาวตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ในใจกลับคิดว่า 'ถ้ากูยังไม่กลับมึงจะเห็นไหมล่ะ'

" เลอะเทอะหมดเลย มาจ้ะเดี๋ยวพี่พาไปอาบน้ำ " มิพูดจบก็เดินไปจูงมือน้องสาวของตน และพาไปที่ห้องอาบน้ำ


" ถอดเสื้อผ้าออกเลยจ้ะเฟย์ " เด็กสาวยอมทำตามแต่โดยดี เมื่อถอดเสร็จก็ถือเสื้อผ้าของตนไปให้พี่สาว

" กรี๊ดดดดดด!! " เสียงแหลมของมิดังขึ้นลั่นบ้านทำให้ทั้งมาร์และวิช ต่างพากันวิ่งลงมาอย่างตื่นตูม

" มิ เปิดประตูสิมิ.. " มาร์ตะโกนจากข้างนอก แต่หญิงสาวผู้ถูกเรียก กลับร้องไห้และปิดตาอย่างเดียว ไม่สนใจสิ่งรอบข้างเลย

" พี่มิคะ " เฟย์จับข้อมือของมิ นั่นจึงทำให้มิตกใจยิ่งขึ้นจนหมดสติไป โดยที่ยังไม่ได้ลืมตาขึ้นมาดู

" กริ๊ก " เฟย์วิ่งไปเปิดประตูห้องน้ำ มาร์และวิชต่างเข้าไปพยุงมิ โดยลืมเด็กสาวที่เป็นผู้มาเปิดประตูให้

" พามิขึ้นไปบนห้องก่อนเถอะ " วิชพูด และอุ้มร่างบอบบางของหญิงสาวขึ้นไปบนห้อง



" อื้อ.. "

" มิ! " มาร์เห็นว่ามิตื่นแล้ว ก็รีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาวด้วยความดีใจ

" ฉันเป็นอะไรไปน่ะ " มิถามด้วยความสงสัย หลังจากที่ตนเองนอนนานนับ 3 ชั่วโมง เท่าที่จำได้ก็คือ พอเฟย์ถือเสื้อที่เปื้อนดินมาให้แล้ว เสื้อนั้นกลับมีเลือดสีแดงข้นไหลลงมาจากเสื้อผ้า..

" อยู่ดีๆเธอก็กรี๊ดออกมา แล้วเป็นลมไป วันนี้เธอไม่สบายมากควรจะนอนพักให้เยอะๆนะ "

" จริงหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะที่ทำให้ลำบาก " มิพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

" ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ วันนี้มินอนพักไปเถอะ " หญิงสาวพูด และเตรียมตัวจะเดินออกไปจากห้อง

" พรึ่บ! " ไฟในบ้านทุกดวงดับลง

" วิช ได้ยินฉันไหม วิช! " มาร์พยายามตะโกนให้วิชที่อยู่ข้างล่างได้ยิน

" ได้ยิน ฉันกำลังเดินไปหาเฟย์ที่ห้องน้ำอยู่ " วิชตะโกนตอบ ทันใดนั้นก็มีเสียงลึกลับเกิดขึ้น

" ฮึๆ.. ยังจำกันได้อยู่ใช่ไหม " เสียงทุ้มๆและเยือกเย็นดังก้องไปทั่วบ้าน ทุกคนต่างมองหาเสียงนั้น ถึงแม้ว่าขณะนี้มีเพียงแสงสลัวเข้ามาจากข้างนอกแค่เพียงนิดหน่อย

" แกเป็นใคร ออกมานะ " มาร์ตะโกนถาม

" ฉันคือผู้ที่ครอบครองหมู่บ้านนี้ ครอบครองหมู่บ้านนี่แต่เพียงผู้เดียว!! " เสียงลึกลับพูดจบ ก็มีเสียงฟ้าผ่าลงมา

" ไม่จริง แกไม่ใช่ผู้ที่ครอบครองที่นี่คนเดียว เพราะมีอีกหลายคนที่อยู่ที่นี่ " มาร์ตะโกนด้วยน้ำเสียงโมโห แต่แฝงไปด้วยความกลัว

" แกคิดอย่างงั้นนั้นรึ แกมันโง่จริงๆ มานี่กูจะเล่าให้ฟัง! ก่อนที่กูจะพบหมู่บ้านนี้ ได้เคยเดินทางไปเที่ยวในที่ต่างๆ

และมีที่ที่หนึ่งทำให้กูชอบ มันก็คือร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าหมู่บ้านนี้นั่นเอง ร้านนั้นไม่ใช่ก๋วยเตี๋ยวธรรมดา มันเป็นก๋วยเตี๋ยวที่ทำมาจากเนื้อหมา!! "

เมื่อเสียงลึกลับพูดถึงตอนนี้ ก็ทำให้มาร์แทบอาเจียนออกมา เพราะจำได้ว่าตนเองเคยไปกินก๋วยเตี๋ยวที่ร้านนั้นตอนที่มาหาบ้านเช่าใหม่

" แต่แกไม่้ต้องห่วงหรอก คนทำน่ะมันตายไปแล้ว ตอนนี้ก็เป็นแค่ก๋วยเตี๋ยวรสชาติธรรมดา ที่ไม่มีความอร่อยเลยสักนิด อยากรู้ใช่ไหมล่ะว่าทำไมคนขายเก่าถึงตาย ก็เพราะว่า

หลังจากที่กูกินก๋วยเตี๋ยวฉามนั้นเสร็จก็เกิดติดใจขึ้นมา จึงคิดว่าจะย้ายมาอยู่ที่นี่เพื่อให้ได้กินก๋วยเตี๋ยวแบบนี้ทุกวัน หลังจากที่ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ไม่นานก๋วยเตี๋ยวร้านนั้นก็ปิดลง

เพราะไม่มีเนื้อมาจะทำก๋วยเตี๋ยวอีก กูจึงตัดสินใจฆ่าหมาตายไปทั่วหมู่บ้าน แ่ต่โชคร้ายที่หมู่บ้านนี้มันมีหมาแค่นิดเดียว แต่รสชาติก๋วยเตี๋ยวยังติดปากของกูอยู่

กูเลยเกิดความคิดที่จะเอาเนื้อคนมาทำ กูไล่ฆ่าคนไปทั่วทั้งหมู่บ้าน พวกมันตายกันหมด และไม่มีใครย้ายมาหมู่บ้านนี้อีก ตอนนี้ก็เหลือแค่พวกมึง ที่เป็นคนอยู่ในหมู่บ้านนี้

พวกมึงไม่ต้องคิดหนี เพราะต่อไปนี้กูจะปิดตายบ้านหลังนี้ และกูจะกลับมาฆ่าพวกมึงทีละคนเมื่อกูต้องการ" สิ้นเสียงลึกลับ ไฟก็กลับมาติดเหมือนเดิม มาร์ไม่รอช้ารีบวิ่งไปข้างล่าง

โดยที่มีมิวิ่งตามลงไป มาร์เปิดประตูออก แต่มันกลับเปิดไม่ได้ แม้จะงัดจะบิดแค่ไหนก็ไม่สามารถเปิดได้อีก สรุปคือ มันถูกปิดตาย

" มาร์ ถอยไปฉันจัดการเอง " วิชที่ถือขวานด้ามใหญ่อยู่พูด และสับขวานลงไปที่ประตู แต่มันกลับไม่มีรอยอะไร

" เกิดอะไรขึ้นกันนะ ใครอยู่ข้างนอกช่วยด้วยค่ะ!! " มาร์เคาะประตู และตะโกนออกไปข้างนอก เสียงสามารถเล็ดลอดออกไปได้ตา่มที่ต้องการ แต่ทว่า..

" ดูนั่นกันสิคะ " มิที่มองหาทางออกไปทั่วบ้าน ก็มองไปที่กระจกบานหนึ่งของบ้านซึ่งไม่มีผ้าม่านปิดอยู่

" กรี๊ดดดดด!! " มาร์ที่ไม่ทันตั้งสติก็เผลอหลุดกรี๊ดออกมา ข้างนอกบ้าน มีหญิงวัยทองหมุนคอมา 180 องศาโดยที่ตัวไม่ได้หันตามมาด้วย ใบหน้ามีเลือดไหลเต็ม ตากลวงโบ๋

กำลังยืนปิ้งอะไรบางอย่างอยู่ บางอย่างนั้นคือลูกตา 2 ดวงของตนเอง แขนของหญิงวัยทองถูกหั่นออกไปเหลือแต่กระดูก หัวถูกทิ่มด้วยกิ่งไม้แหลมขนาดกลาง ไม่เท่านั้น

อยู่ดีๆก็มีร่างของเด็กปรากฏออกมา กำลังขี่คอหญิงวัยทองอยู่ เด็กหันมามองในบ้านของพวกมาร์ แต่ไม่มีใบหน้าเลย เหลือแค่สมองครึ่งหนึ่ง

เนื่องมาจากใบหน้าถูกตัดออกไปครึ่งหนึ่ง แขนมีเพียงข้างเดียว มีมีดปักอยู่กลางท้อง เลือดไหลเต็มไปทั่วตัว

" มาร์อย่าไปมองมัน " วิชพูดและปิดตาของมา หญิงสาวได้แต่ร้องไห้ ไม่กล้าทำอะไร

" ขึ้นไปบนห้องกันเถอะค่ะ " มิที่ดูมีสติมากที่สุดพูดขึ้น

" เฮ้ย!! เฟย์อยู่ในห้องน้ำ " วิชอุทานขึ้น และรีบวิ่งไปที่ห้องน้ำ แต่เมื่อเปิดดูก็กลับไร้ร่างของเฟย์แล้ว

" ไปไหนกันนะ " วิชค้นดูทั่วห้องน้ำ แต่ก็ไม่เจอร่างของเด็กสาว จึงวิ่งกลับไปหาพวกมิ

" ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ " วิชพูดและอุ้มมาร์ที่หมดสติไปแล้วขึ้นไปบนห้อง โดยที่มีมิเดินตามไปด้วย



" วันนี้มันเกิดเรื่ิองอะไรกันขึ้นวะเนี่ย! " วิชพูดด้วยความโมโห

" ใจเย็นๆเถอะวิช ถ้าเราโมโหมากทำให้เราใช้พลังงานมาก และยิ่งเราใช้พลังงานมากจะทำให้เราหิวง่ายนะคะ "

" ไม่เป็นไรหรอก ฉันไปซื้ออาหารมาใส่ไว้เยอะแล้ว "

" อาหารในตู้เย็นเสียหมดแล้วค่ะ " มิพูดจบ สีหน้าของวิชก็ดูซีดลงอย่างเห็นได้ชัด

" อื้อ.. " มาร์ครางหลังจากที่ตนเองสลบไป

" มาร์! " วิชพูดและเข้าไปจับตัวของหญิงสาว

" พวกเรายังไม่ตายใช่ไหมวิช!! " มาร์พูด พร้อมหยิกและทำร้ายร่างกายตัวเอง

" พวกเรายังไม่ตายมาร์!! " วิตะคอกใส่หน้ามาร์ พร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง น้ำตาที่ผู้ชายคนนี้ไม่เคยมี..

" เราจะทำต่อไปยังไงกันดีวิช จะทำยังไงกันดี ฮือๆ " มาร์น้ำตาไหลตาม และนั่งกอดเข่าตนเอง

" ถ้าอย่างที่ฉันคิด มันก็คงจะเป็น.. " มิพูด

" เป็นอะไรหรอมิ " ทั้งคู่ถามด้วยความสงสัย

" ม.. ไม่มีอะไรหรอกค่ะ " สิ้นเสียงของมิ ไฟก็ดับลงอีกครั้ง

" หึๆ กูจะมาบอกว่ากูชื่อ เฟย์! ผู้ที่เคยเป็นน้องสาวของพวกแก แต่แกไม่รู้หรอกว่ากูตายไปตั้งนานแล้ว มึงยังจำได้ไหม ตอนที่อยู่กระท่อมหลังเล็กๆ

กูบอกพวกมึงว่าจะออกไปเดินเล่นทุกวัน แต่ที่จริงกูไปล่าเนื้อไงล่ะ! "

" ไม่จริง ถ้าแกเป็นเฟย์จริงแกจะเอาเรี่ยวแรงมหาศาลจากไหนมาฆ่าคน " มาร์ตะโกนตอบด้วยความโมโห

" มึงประเมิณเด็กต่ำไปแล้ว เด็กบางคนมันมีเรี่ยวแรงเยอะกว่าผู้ใหญ่เสียอีก เรี่ยวแรงที่มาจากความต้องการ เรี่ยวแรงที่มาจากความลำบาก

ความลำบากที่กูอยู่กับพวกมึงในกระท่อมหลังแคบๆ กูฝากไว้แค่นี้แหละ! " สิ้นเสียงของผู้ที่อ้างว่าตนเองเป็นเฟย์ ไฟก็กลับมาติดอีกครั้ง

" ไม่จริง ไม่จริง!! " มาร์ร้องไห้อีกครั้ง

" พวกเราต้องตายจริงๆสินะ.. " วิชพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

" มิว่าวันนี้เรานอนเอาแรงกันก่อนเถอะค่ะ พรุ่งนี้ค่อยมาคิดหาทางกันใหม่ " ทุกคนเห็นด้วยกับมิ จึงนอนราบกับพื้น และข่มตาลงให้สนิทที่สุด..


ถ้าหมู่บ้านนี้ไม่มีคนตามที่เฟย์บอก แล้วพวกเขาจะออกจากบ้านนี้ไปได้ยังไง

The end of chapter 7

[ท่านเพา]

ใกล้จบยังนั่น