'Gold Cown' อภินิหารมงกุฎทองคำ

[Gheglex Phantom of eagle.]

1.ชอบเกิ้ล โหดดี
2.ก็เหมือนแนะนำตัวละครนี่แหละ แต่ได้ใจความกว่า รวมถึงโยงไปเชื่อมกับตัวละครอื่นๆในเรื่องด้วย(แม้มันจะเป็นตัวประกอบ )
3.ไปช่วยโลกนะเฟ้ยยยยย

[● ɪииocєит]

แวะมาเยี่ยมคนไข้ =w=

  //me โดนรุมกระทื้บเละ

อ่ะไม่ใช่ละ ๆ =[]="

1. ส่วนตัวเค้าชอบทุกคนแหละ

2. อืม .. ส่วนตัวไม่ขอออกความเห็นนะ เพราะตอนนี้ไม่ค่อยกล้าไปติ-ชมนิยายคนอื่นเขา =w="

3. อยากให้เดธ เดอะคิด คู่กับ อาเบะ!!

  //me โดนเอิร์ธไล่กระทื้บ

[•♫•и๐๐и•♫•]

1.ชอบเกิ้ล โหดดี
2.ก็เหมือนแนะนำตัวละครนี่แหละ แต่ได้ใจความกว่า รวมถึงโยงไปเชื่อมกับตัวละครอื่นๆในเรื่องด้วย(แม้มันจะเป็นตัวประกอบ )
3.ไปช่วยโลกนะเฟ้ยยยยย

ถ้ามีแต่สงครามฆ่ากันเลือดสา-ด ก็น่าเบื่อสิ

แวะมาเยี่ยมคนไข้ =w=

  //me โดนรุมกระทื้บเละ

อ่ะไม่ใช่ละ ๆ =[]="

1. ส่วนตัวเค้าชอบทุกคนแหละ

2. อืม .. ส่วนตัวไม่ขอออกความเห็นนะ เพราะตอนนี้ไม่ค่อยกล้าไปติ-ชมนิยายคนอื่นเขา =w="

3. อยากให้เดธ เดอะคิด คู่กับ อาเบะ!!

  //me โดนเอิร์ธไล่กระทื้บ

2. พูดมาเต๊อะ คำติ-ชม เป็นสิ่งที่นักเขียนต้องการ *-*

3.คิดๆอยู่=w=

ปล.ลายเซ็นเพชรโมเอะอีกแล้ว T^T

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

1.ยังไม่มีความเห็นเพราะรู้ว่ายังไม่รู็จักตัวละครดีพอ
2.ใช่ได้ บรรยายเหตุการณ์ได้ดี
3.ไม่ต่องคู่หรอกเดี๋ยวเกิดข้อพิพาท

[Gheglex Phantom of eagle.]

1.ชอบเกิ้ล โหดดี
2.ก็เหมือนแนะนำตัวละครนี่แหละ แต่ได้ใจความกว่า รวมถึงโยงไปเชื่อมกับตัวละครอื่นๆในเรื่องด้วย(แม้มันจะเป็นตัวประกอบ )
3.ไปช่วยโลกนะเฟ้ยยยยย

ถ้ามีแต่สงครามฆ่ากันเลือดสา-ด ก็น่าเบื่อสิ

ไม่เบื่อดอก ยิ่งมีภาพฆ่ากันยิ่งดี

* Gheglex Phantom of eagle. ไปไกลละ

บอกว่าช่วยโลก ก็เปลี่ยนภาพเป็นโลกละน้า

[•♫•и๐๐и•♫•]

1.ยังไม่มีความเห็นเพราะรู้ว่ายังไม่รู็จักตัวละครดีพอ
2.ใช่ได้ บรรยายเหตุการณ์ได้ดี
3.ไม่ต่องคู่หรอกเดี๋ยวเกิดข้อพิพาท

3.แสดงว่าส่วนตัวมีคนแอบปิ๊งในบทใดบทหนึ่งจากเรื่องนี้ที่แต่งครั้งแรก(ก่อนนำมาแต่งใหม่)รึเปล่า

ไม่เบื่อดอก ยิ่งมีภาพฆ่ากันยิ่งดี

* Gheglex Phantom of eagle. ไปไกลละ

บอกว่าช่วยโลก ก็เปลี่ยนภาพเป็นโลกละน้า

โรคจิต+ซาดิส

[Gheglex Phantom of eagle.]

ขอบคุณสำหรับคำชม อิอิ

[•♫•и๐๐и•♫•]

ขอบคุณสำหรับคำชม อิอิ

บอร์ดฟิกนี่มีแต่คนปกติจริงๆนะ

[Gheglex Phantom of eagle.]

ขอบคุณสำหรับคำชม อิอิ

บอร์ดฟิกนี่มีแต่คนปกติจริงๆนะ

[•♫•и๐๐и•♫•]

อ๊ากก รู้สึกว่าตัวเองปล่อยให้บอร์ดร้างเกินไป

ตอนนี้ปิดเทอมได้ 4 วันละ แต่เพื่งมีเวลาเข้าเล่น

เพราะอฃฉะนั้นคงอีกไม่นานจะเอาตอนต่อไปมาลงนะจ๊ะ 

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

หายไปไหนหวา

[•♫•и๐๐и•♫•]

Chapter 1 การรวมตัวของเหล่าผู้กล้า (ทั้งสี่)

ราชอาณาจักรเมนโดเรีย ศูนย์กลางความรุ่งโรจน์ภายในโลกแองเจลล่า คือเมืองที่มีความเจริญมากที่สุดในทุกอาณาจักร หรือถ้าเปรียบเทียบกับประเทศ ก็คงเป็นเมืองหลวงของประเทศนั้นๆ

เพราะอาณาจักรนี้เป็นศูนย์รวมทุกอาณาจักร หากนับรวมกับอาณาจักรนี้ก็จะเป็นอาณาจักรที่แปด แต่อาณาจักรที่แปด ไม่ถือว่าเป็นอาณาจักร เพราะจะนับเป็นราชอาณาจักรที่ใหญ่ที่สุด.. แน่นอนว่า ทั้งเจ็ดอาณาจักรนั้น แยกออกจาก..เมนโดเรีย

ผู้คนมากมายหลายเผ่าพันธุ์หลายอาชีพ อยู่ร่วมกันอย่างสงบสุข ณ อาณาจักรแห่งนี้.. การแบ่งปัน ความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ คอยช่วยเหลือซึ่งกันและกันโดยไม่หวังผลตอบแทน.. สามารถพบหาได้ง่ายภายในอาณาจักรแห่งนี้

ย่านการค้าที่พลุกพล่านไปด้วยผู้คนทั้งสัญจรและนักเดินทาง สำนักงานต่างๆที่คอยอำนวยความสะดวกก็มีอยู่ทั่วไป ร้านค้าหลักใจกลางเมืองที่มีชื่อเสียง ก็มีลูกค้าขาประจำมากมายมาแวะเวียน

การเดินทางที่สะดวกสบายทำให้เหล่านักรบสามารถเดินทางเข้ามาในเมืองได้หลายทางด้วยความปลอดภัยเพราะการคุ้มกันที่หนาแน่น...

แสงสีขาวสว่างเจิดจ้าปรากฏขึ้น ณ ใจกลางเมือง ปรากฏร่างของหญิงสาวผู้มีเรือนผมยาวถึงกลางหลังสีม่วงอ่อน ที่สะพายเป้ไว้ข้างกายอย่างทุลักทุเล

ดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสสีทองอร่ามจ้องมองไปรอบๆตัวด้วยความตื่นตะลึงกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

“นี่น่ะหรอ...เมนโดเรีย” หญิงสาวเอ่ยกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ร่างบางจะเดินออกจากจุดที่ตนปรากฏตัวไปตามเส้นทางของอาณาจักรใหญ่

โซลไวท์ เดตี้ องครักษ์สาวจากราชอาณาจักรพอร์ยเอลรีย์ เดินทอดสายตาไปตามสิ่งต่างๆรอบตัวที่เดินผ่านอย่างช้าๆด้วยความเพลิดเพลิน ก่อนสายตาจะไปสะดุดกับร่างบางร่างหนึ่งที่ร้านขายอาวุธระยะไกลฝั่งซ้ายมือ..

“ธนูนี่ทำจากไม้อะไรหรอคะ” เสียงหวานใสจากร่างบางที่ร้านขายอาวุธระยะไกลของหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีบลอนด์ขาวสร้างความสนใจให้กับโซลมากขึ้น เพราะดูจากลักษณะการแต่งกายและเป้ข้างตัวจะบ่งบอกได้ว่าเป็นนักเดินทางที่เพิ่งมาเมนโดเรียเช่นกัน

“ไม้เอล์มจร้า ธนูนี้ทำจากไม้เอล์ม เป็นไม้ที่มีอำนาจในการต่อต้านความแตกแยก ช่วยเพิ่มความมั่นคงในการต่อสู้ เจ้าสนใจไหมล่ะ” หญิงสาววัยกลางคนเจ้าของร้านขายอาวุธบอกกับร่างบางด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวล

“ไม่หรอกค่ะป้า ข้ามีแล้วน่ะ เห็นว่ามันสวยดีก็เลยลองถามดู เผื่อว่าข้าจะพอรู้จักบ้าง... ไปก่อนนะคะ”หญิงสาวกล่าวส่งท้ายพร้อมโบกมือลาให้แม่ค้าอย่างเป็นกันเอง พร้อมเดินหน้าต่อภายในย่านการค้า

“นี่เจ้า!” โซลส่งเสียงเรียกหญิงสาวผมบลอนด์สุดเสียง โดยไม่ได้สนใจคนรอบข้าง หญิงสาวหันกลับมาตอบรับคำเรียก ซึ่งคิดว่าจะต้องเป็นเสียงที่เรียกตนเองช้าๆ

“เรียกข้าหรอ?”หญิงสาวถามบุคคลตรงหน้าอย่างงุนงง พร้อมใช้นิ้วชี้ข้างขวาชี้ที่ตนเองเหมือนเด็กไร้เดียงสา

“เจ้าเป็นนักเดินทางใช่ไหม ข้าเห็นสะพายเป้มาด้วย หวังว่าคงคิดไม่ผิด” โซลถามหญิงสาวตรงหน้าอย่างร่าเริง เธอยิ้มนิดๆก่อนจะตอบกลับมาอย่างเป็นกันเอง

“ไม่ผิดหรอก ข้าเป็นนักเดินทาง เพิ่งเดินทางมาถึงได้ไม่นานนี่เอง พอดีข้ามีธุระบางอย่างที่ต้องมาอยู่เมนโดเรียชั่วคราวน่ะ” เมื่อสิ้นคำพูดของหญิงสาว โซลก็ฉีกยิ้มอย่างร่าเริงขึ้นมาทันใด เมื่อพบบุคคลที่คาดว่าน่าจะเป็นรุ่นเดียวกัน และมีเป้าหมายที่คล้ายคลึงกันหรือดีไม่ดีเป้าหมายอาจจะเหมือนกันเลยก็ได้

“ข้าโซลไวท์นะ หรือจะเรียกโซลเฉยๆก็ได้ ยินดีที่รู้จัก” โซลพูดพร้อมยิ้มร่า พลางยื่นมือไว้ข้างหน้า แสดงถึงการทำความรู้จักแบบสากล

หญิงสาวยื่นมือมาจับที่มือของโซลเป็นการตอบรับ เธอยิ้มและเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยประโยคต่อไป

“ข้าคุมิโกะ หรือเพชร ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน” เพชรกล่าวแนะนำตัวด้วยน้ำเสียง สีหน้าท่าทางที่ยังคงเป็นกันเองเหมือนคนรู้จักที่สนิทสนมกันมานาน

“เอ? ทำไมชื่อจริงกับชื่อเล่นมันต่างกันขนาดนั้นล่ะ เหมือนชื่อของคนละคนเลยนะ” โซลถามเพื่อนสาวคนใหม่ด้วยความงุนงงที่เกิดขึ้นเมื่อได้รับฟังนามของบุคคลตรงหน้า ในแง่มุมของชาวมิฮาวิวอย่างเพชร เธอรู้ดีว่ามันไม่แปลกเท่าไหร่สำหรับชื่อที่แตกต่างกันเหมือนชื่อของคนละคน

แต่สำหรับโซลที่เกิดมาในอาณาจักรที่ไม่ได้มีความโดดเด่นในด้านชื่อแต่เป็นด้านของความสวยงาม จึงเป็นสิ่งที่แปลกเกินคาดสำหรับเธอเท่าที่เคยพบมา

“ชาวมิฮาวิวอย่างข้ามีลักษณะเด่นหลายด้านโดยเริ่มตั้งแต่เรื่องชื่อ ซึ่งเป็นสิ่งที่สืบทอดมาตั้งแต่บรรพบุรุษ เพื่อเพิ่มความแตกต่างให้กับประชาชนของตนเองในอาณาจักรอื่นๆ เพราะฉะนั้นทุกครอบครัวที่มีบุตรจึงต้องตั้งชื่อของบุตร

ให้มีความแตกต่างกันเหมือนชื่อของคนละเผ่าพันธุ์หรือคนละคนเพื่อนเป็นลักษณะเด่นไว้แบ่งแยกว่าเป็นชาวมิฮาวิว อย่างไรซะอาณาจักรอื่นก็ต้องมีเอกลักษณ์ของตนเองเหมือนกันใช่หรือไม่ เพราะงั้นเจ้าไม่ต้องสงสัยหรืองุนงงหรอกนะโซล”

เพชรอธิบายคร่าวๆให้เพื่อนใหม่รับฟังอย่างร่าเริง เธอยิ้มได้ตลอดเวลาเหมือนมีชีวิตที่มีความสุขตั้งแต่เกิด ดวงตาสีฟ้าสดใสนั้นเป็นประกายไม่หม่นหมอง กริยาท่าทางที่แสดงในทุกอิริยาบถแสดงถึงความมีมารยาทในระดับหนึ่ง หากเปรียบเทียบกับสังคมในปัจจุบัน นับว่าหาได้ยากมากกับบุคลที่มีลักษณะเยี่ยงนี้

“อ๋อ...อย่างนี้นี่เอง เป็นลักษณะเด่นที่แยกแยะได้ง่ายๆเลยนะเนี่ย ชาวมิฮาวิวนี่ท่าทางจะฉลาดมากๆ ใช่หรือเปล่าเพชร ถึงได้คิดลักษณะเด่นที่เริ่มจากเรื่องง่ายๆได้แบบนี้ ถ้าเป็นเมืองอื่นๆก็คงมองข้ามเรื่องนี้ไปแบบไม่ได้สนใจอะไรกับมันแน่ๆเลยเนอะ แบบนี้ข้าชักจะอยากรู้แล้วสิว่าชาวมิฮาวิวอย่างเจ้ามีลักษณะเด่นอะไรอีก แล้วชาวพอร์ยเอลรีย์จะมีมากเหมือนมิฮาวิวไหมนะ”

เมื่อสิ้นประโยคที่เหมือนจะสั้นแต่ฟังแล้วยาวของโซล เพชรถึงกลับทำหน้าแหยเมื่อรู้สึกถึงความสามารถในการพูดของเพื่อนสาวที่เข้าขั้น ‘พูดมาก’

“แหะๆ ก็นะ.. ว่าแต่ว่าโซลมาทำอะไรที่เมนโดเรียหรอ มาเที่ยวหรือเปล่า” เพชรตอบอย่างอึ้งๆ พร้อมถามโซลกลับไปอย่างไม่ลังเล

“เอ่อ..เปล่าหรอก ข้าเองก็คงจะคล้ายเจ้าละมั้ง” คำพูดของโซลดูเหมือนจะทำให้ความงุนงงในจิตใจของเพชรปรากฏออกมา เพราะคำว่า ‘คล้าย’ ที่โซลพูด มันทำให้เพชรฉุดคิดในบางเรื่องที่ อาจจะ เป็นไปได้

“คล้ายงั้นหรอ...อืม..ถ้าให้ข้าบอกตามตรงเพื่อไม่ให้งงทั้งสองฝ่าย ข้าก็จะบอกว่าข้าเป็นผู้ถูกรับเลือกจากอาณาจักรให้มาที่เมนโดเรียตามคำสั่งของทางค่ายนักรบน่ะ ไม่รู้ว่าเจ้าคล้ายจริงๆหรือเปล่าน่ะนะ” เพชรเอ่ยความจริงที่ปกปิดในตอนแรกกับโซลอย่างเปิดเผย ซึ่งเป็นอย่างที่เธอคิดเอาไว้ก่อนจะพูดประโยคนั้นออกไป โซลดูตกใจนิดๆก่อนจะพล่ามประโยคออกมาอีกครั้ง

“ถูกรับเลือกงั้นหรอ! ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่าที่ถูกรับเลือกน่ะ ถูกรับเลือกจากคนทุกคนในอาณาจักรให้มาที่เมนโดเรีย โดยเป็นหนึ่งคนจากหนึ่งอาณาจักร ซึ่งจะเป็นตัวแทนของอาณาจักรทั้งเจ็ดเพื่อมารวมตัวกันในอาณาจักรที่แปดซึ่งคือเมนโดเรีย เพื่อฝึกฝนพลังให้แข็งแกร่งใช่ไหม!” โซลพูดด้วยอาการที่ตื่นเต้นสุดขีด หากเธอไม่คิดเกรงใจคนรอบข้าง เธอคงกระโดดไปมาอย่างดีใจเหมือนเด็กห้าขวบเมื่อได้ขนมไปเรียบร้อยแล้ว

“อื้อ” เพียงคำตอบสั้นๆคำเดียวของเพชร ก็ทำให้ให้โซลแทบคลั่ง เธอเกือบจะเก็บอาการที่จะกระโดดกอดเพื่อนสาวตรงหน้าไม่ได้ เพราะอย่างน้อย เธอก็เจอเพื่อนร่วมค่ายคนหนึ่งแล้ว!

“ฮ่าๆ น่าจะบอกกันตั้งแต่แรก ไม่งั้นคงไม่เสียเวลาคุยจนถึงเรื่องเมืองแบบนี้ ข้าก็เป็นผู้ถูกรับเลือกแหมือนกัน แม้จะไม่เข้าใจว่าคู่ควรตรงไหนก็เถอะนะ ออ! จะว่าไปข้าบอกเจ้ารึยังว่าข้ามาจากอาณาจักรอะไรน่ะ” โซลพูดกับเพื่อนสาวด้วยอาการที่ยังงุนงงในตัวเอง

“เอ่อ..รู้สึกว่าจะไม่ได้บอกตรงๆนะ แต่ข้าได้ยินเจ้าพูดถึงอาณาจักรพอร์ยเอลรีย์น่ะ ใช่อาณาจักรของเจ้าหรือเปล่า” สิ้นประโยคของเพชร โซลก็ทำหน้าเหวออย่างน่าทึ่ง เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเผลอพูดออกไปเมื่อไหร่ แต่คงเป็นเพราะความเพลิดเพลินในการพูดกระมังที่ทำให้เธอไม่รู้บอกบอกชื่ออาณาจักรของตนเองออกไป

“เหอะๆ ใช่ พอร์ยเอลรีย์นั่นแหละ ข้าจำไม่ได้น่ะ สงสัยข้าจะพูดเพลินไปหน่อย ไม่ว่ากันนะเพชร” คำขอโทษที่แฝงมาในประโยคทั่วๆไปของโซลทำให้เพชรยิ้มรับอย่างไม่ต้องคิดให้ยาก เพชรไม่ได้คิดมากเรื่องความผิดพลาดของเพื่อน เพราะคงเป็นธรรมชาติของคนช่างพูดที่เป็นกันทุกคน

“ถ้าอย่างนั้น ข้าว่าเราไปค่ายกันเถอะเผื่อว่าคนอื่นๆจะไปรออยู่แล้ว” เพชรเสนอความคิดเห็นเมื่อเริ่มรู้สึกตัวว่าเสียเวลาในการพูดคุยมากเกินไปโดยไม่จำเป็นเท่าไหร่ เพชรเองเป็นคนที่มักจะทำอะไรอย่างรอบคอบและตรงเวลา ก่อนออกเดินทางเธอได้คิดไว้ว่าจะต้องถึงค่ายก่อนพลบค่ำ เพราะฉะนั้นเธอจะไม่มีทางทรยศต่อความตั้งใจของตัวเองเด็ดขาด

“ไปสิ ข้าเองก็อยากเจอคนอื่นๆเต็มที ข้าแทบอดใจไม่ไหวแล้วรู้ไหม” เมื่อสิ้นประโยคของโซล ทั้งคู่ก็เดินต่อไปในตลาด เพื่อมุ่งหน้าสู่ค่ายที่เป็นเป้าหมายในการเดินทางครั้งนี้ ซึ่งอยู่ห่างออกไปจากตลาดประมาณครึ่งไมล์



“ฮ่าๆ เจ้านี่ช่างพูดจาน่ารักสมชื่อ เรน่าข้าว่าหุ่นแบบเจ้านั้นสวยกว่าผู้หญิงทุกคนที่ข้าเคยรู้จักมาด้วยซ้ำไป ข้าไม่เคยคิดเลยนะเนี่ยว่าจะมีหญิงแบบเจ้าอยู่ในเมนโดเรียน่ะ” เสียงทุ่มต่ำที่แหลมนิดๆของชายหนุ่มผู้มีเรือนผมสีดำขลับขาว แต่งกายด้วยชุดทักษิโด้สีดำสนิท ดังขึ้นท่ามกลางวงล้อมของหญิงสาวนับสิบคนที่ร่ายล้อมรอบตัวของเขาเพราะความหลงใหล

“คิดเจ้าพูดแบบนี้แสดงว่าข้าไม่ใช่คนที่ดีพอสำหรับเจ้าใช่ไหม” หญิงสาวคนหนึ่งภายในกลุ่มนั้นพูดขึ้น เมื่อได้ยินประโยคนั้นจากปากของชายหนุ่ม

“โอ๋ๆ ไม่นะไม่นะ ข้าไม่เคยมองว่าเจ้าไม่ดีพอสำหรับข้าหรอกนะฮาน่า เจ้าเองก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน” ชายหนุ่มปลอบประโลมหญิงสาวด้วยคำพูดที่อ่อนโยน ท่ามกลางเสียงกรี๊ดก๊าดของหญิงสาว

“แล้วข้าล่ะคิด”

“เจ้าก็ด้วย”

“ข้าด้วยใช่ไหม”

“แน่นอนอยู่แล้ว”

บทสนทนาระหว่างหนึ่งหนุ่มกับอีกสิบสาวดังก้องไปทั่วบริเวณทางออกของตลาด โดยข้างๆเขามีชายหนุ่มผมกระเซิงสีทองยืนอยู่ห่างๆจากวงล้อม เขาได้แต่ถอนหายใจกับตัวเองเบาๆในการหว่านเสน่ห์ของเพื่อนชายคนใหม่ที่พบกันขณะเข้าเมือง

เขายอมรับว่าเพื่อนคนนี้ชอบหลีสาวจนเป็นนิสัย เพราะตั้งแต่เข้าเมืองมามีสาวๆเข้ามาแจไม่มีขาดสาย โดยที่ตัวเขาเองได้แต่ปลีกตัวออกห่างจากความวุ่นวาย

แม้ว่าจะละอายกับนิสัยเจ้าชู้บ้าง แต่ก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้เพราะสัญชาติญาณของผู้ชายล้วนชอบหญิงสาว แต่ของเพื่อนเขานั้นหนักเกินรับได้จริงๆ

“พอเถอะคิด เราเสียเวลามามากแล้วนะ เมื่อไหร่เจ้าจะออกจากผู้หญิงพวกนั้นแล้วเดินทางต่อเสียที” ชายหนุ่มบอกกับเพื่อนชายของตนที่ยืนอยู่ท่ามกลางหญิงสาวด้วยสีหน้าท่าทางที่เบื่อหน่ายสุดขีด แต่น้ำเสียงของเขาหาได้กระทบกับเพื่อนชายแต่อย่างใด

เขาได้แต่ถอนหายใจอย่างเอือมระอา โดยไร้หนทางในการแก้ไขเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นอกจากเขาจะปล่อยให้เพื่อนหนุ่มของเขาแก้ปัญหาด้วยตนเอง

“ฮ่าๆ ข้าเองก็รู้สึกว่าเคยได้ยินมาเหมือนกัน รู้สึกว่าเขาโดนลงโทษด้วยการถูกกักบริเวณสามเดือนด้วยล่ะ”

“ใช่ๆ คิดแล้วสมน้ำหน้านัก หลีสาวจนได้เรื่อง ฮ่าๆ”

เสียงหวานใสสองเสียงดูเหมือนจะเป็นกุญแจสู่ทางออกของเขาในตอนนี้ ความคิดอันแสนชาญฉลาดผุดขึ้นมาทันใด เมื่อเขาสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่อ่อนหวานและร่าเริงของหญิงสาวสองคน พร้อมกับร่างบางของทั้งสองปรากฏขึ้นตรงหน้า

หญิงสาวสองคนสะพายกระเป๋าเดินทางเดินตรงมาทางพวกเขา คนหนึ่งมีเรือนผมสีม่วงอ่อนและอีกคนมีเรือนผมสีบลอนด์ขาว เขาไม่รอช้า รีบเดินไปยังหญิงสาวสองคนอย่างรวดเร็ว

“ขอโทษนะ ช่วยอะไรข้าหน่อยได้ไหม” ชายหนุ่มบอกกับหญิงสาวทั้งสองพร้อมฉีกยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์...


“โอ๋ๆ ไม่ต้องแย่งกันนะ ข้ามีของให้ทุกคนเลย” ชายหนุ่มผมดำขลับขาวบอกกับหญิงสาวรอบกายอย่างใจเย็นพร้อมแจกของเล็กๆน้อยๆให้พวกเธอทีละคน

“ไม่ทราบว่าหัวใจของท่านยังว่างอยู่หรือไม่” เสียงหวานใสของหญิงสาวผู้มาเยือนคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ชายหนุ่มยังเพลิดเพลิน เขาหันมามองหญิงสาวทั้งสองตรงหน้าอย่างสำรวจ

หญิงสาวคนหนึ่งมีเรือนผมสีม่วงอ่อน ผิวขาวอมชมพู จมูกโด่งเข้ารูป ดวงตากลมโตเป็นประกายสีทอง แต่งกายด้วยชุดลำลองสีขาวดำ ส่วนอีกคนมีเรือนผมสีบลอนด์ขาว ผิวขาวอมชมพู แก้มแดงระเรื่ออ่อนๆเป็นสีชมพู ดวงตากลมโตเป็นประกายสีฟ้าอ่อน แต่งกายด้วยชุดนักรบบางอย่างที่เขาไม่คุ้นเคย

ดวงตาของชายหนุ่มลุกโซนและร้อนแรงดั่งไฟเมื่อเขามองหญิงสาวทั้งสองอย่างเต็มตา ทั้งสองคนนั้นจัดได้ว่า สวย น่ารัก และเพอร์เฟกต์ที่สุดเท่าที่เขาเคยพบมา ถ้านำมาเปรียบเทียบกับหญิงสาวนับสิบที่ยืนห้อมล้อมเขาไว้ ก็ไม่มีใครได้ครึ่งหนึ่งของหญิงสาวสองคนนี้ด้วยซ้ำ

“วะว่างสิครับสาวน้อย หัวใจของข้าว่างสำหรับพวกเจ้าเสมอ” ชายหนุ่มพูดเสียงอ่อน พร้อมค่อยๆเดินออกจากกลุ่มหญิงสาวมายังบุคคลทั้งสอง

“แต่ข้าว่าหัวใจของเจ้าคงจะเต็มหมดแล้วแน่ๆเลย ดูสิหญิงสาวมากมายซะขนาดนั้น” หญิงสาวอีกคนหนึ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังเหมือนกำลังงอน พลางชี้ไปที่กลุ่มหญิงสาวทั้งสิบที่หันมามองพวกเขาด้วยสายตาที่อาฆาตแค้น

“เอ่อ สาวๆครับกลับไปก่อนนะ เดี๋ยวว่างๆผมจะไปหาถึงบ้านเลย” ชายหนุ่มหันกลับไปบอกหญิงสาวทั้งสิบคน พร้อมส่งยิ้มที่แสนจะมีเสน่ห์ ก่อนจะเบี่ยงเบนความสนใจของสายตาตัวเองกลับมาที่หญิงสาวตรงหน้าทั้งสองคน

“ตอนนี้หัวใจผมก็ว่างแล้วนะครับ” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่หวานหยดย้อย พร้อมยิ้มให้ทั้งคู่อย่างอ่อนโยน

“...ถ้าตอนนี้หัวใจว่างแล้ว ขอเข้าไปอยู่ได้ไหมคะ” หญิงสาวผมม่วงบอกกับชายหนุ่มพร้อมส่งยิ้มแสนหวานให้อย่างยั่วยวน

“ดะได้เสมอครับ” ชายหนุ่มตอบตะกุกตะกักเพราะรอยยิ้มของเธอ ก่อนจะสังเกตเห็นสีหน้าของหญิงสาวอีกคนที่เริ่มเปลี่ยนไป

“ถ้าอย่างนั้น ก็จงรับนี่ไปนะคะ...พาราลีซิส!” หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนหวานในตอนแรก แต่กลับแข็งกระด้างและทรงพลังเมื่อเอ่ยสี่คำสุดท้ายออกมา

เมื่อสิ้นคำพูดของหญิงสาวชายหนุ่มตรงหน้าก็หยุดนิ่งไปแบบไร้การเคลื่อนไหว หรือถ้าให้เรียกแบบตรงๆ คิดชายหนุ่มนั้นโดนพลังสะกดให้เป็นอัมพาตของหญิงสาวเข้าไป เมื่อเห็นเพื่อนชายตกหลุมพรางชายหนุ่มอีกคนก็เดินมาที่ทั้งสามพร้อมยิ้มร่า

“ฮ่าๆ ขอบใจมากนะทั้งสองคนที่ช่วยสั่งสอนเจ้าบ้านี่ ข้าคิดว่ามันน่าจะเข็ดไปสักสองสามวัน แล้วนี่จะกลับเป็นเหมือนเดิมเมื่อไหร่เนี่ย” ชายหนุ่มกล่าวกับหญิงสาวทั้งสองอย่างสุภาพ

“ไม่เป็นไรหรอก พวกข้าก็ว่างๆอยู่ ส่วนเพื่อนของเจ้า... หายแล้วล่ะ” หญิงสาวบอกกับชายหนุ่มพร้อมชี้ไปที่ชายหนุ่มอีกคนที่ยืนมองการพูดคุยของทั้งสามอย่างเคียดแค้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นคริส! เจ้าจะสั่งสอนข้าด้วยวิธีแบบนี้เนี่ยนะ ข้าเสียสาวๆไปเจ้ารู้ไหม!”ชายหนุ่มตะคอกใส่เพื่อนของตนด้วยอาการโกรธที่เดือดดานเหมือนน้ำร้อนๆ

“ถ้าข้าไม่ใช้วิธีนี้ก็สยบเจ้าไม่ได้สิ เจ้าเป็นคนยังไงข้ารู้ดีคิด แม้เพิ่งจะรู้จักกันก็เถอะนะ ออ ข้าชื่อคริสนะแล้วนี่ก็คิด ยินดีที่รู้จักพวกเจ้าทั้งสอง ขอบคุณอีกครั้งที่ช่วยข้า”

“ข้าโซลไวท์หรือโซล แล้วนี่ก็คุมิโกะหรือเพชร ยินดีเช่นกัน ข้าคิดว่าพวกเจ้าคงมีเรื่องต้องสะสางกันใช่ไหม” โซลพูดอย่างร่าเริง เธอเอามือปิดปากไว้ทันทีที่พูดจบประโยค เพราะรู้สึกว่าตัวเองจะกลั้นหัวเราะไม่อยู่

“ไม่หรอก พวกข้าก็เป็นแบบนี้แหละนะ จะว่าไปพวกเจ้าสองคนจะไปไหนกัน ทำไมถึงเดินมาทางนี้ล่ะ ทางนี้เป็นทางไปค่ายนักรบนะ” คริสถามหญิงสาวตรงหน้าทันทีที่นึกขึ้นได้ ว่าเส้นทางนี้เป็นเส้นทางไปค่ายของนักรบที่ใหญ่ที่สุด โดยส่วนมากผู้คนไม่ค่อยเดินผ่านแถวนี้บ่อยนัก

“มาทางค่ายก็ต้องไปค่ายสิ”โซลตอบอย่างไม่สนใจสีหน้าของผู้ที่รอฟังคำตอบ เมื่อเพชรเห็นดังนั้นเธอจึงกลัวว่าจะเกิดการโต้แย้งโดยไร้เหตุผลเพราะความกวนประสาทของเพื่อนสาว เธอจึงอธิบายด้วยตนเอง

“คือว่า เราสองคนกำลังจะไปที่ค่ายน่ะ เราเป็นตัวแทนจากราชอาณาจักรของเราเองในการมาฝึกที่เมนโดเรีย ตามที่ได้รับคำสั่งจากเมนโดเรียว่าให้ส่งนักรบตัวแทนมาที่เมนโดเรีย” เพชรอธิบายคร่าวๆ ซึ่งคำอธิบายนั้นทำให้คิดและคริสหน้าเหวอไปตามๆกัน

“...ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า เธอสองคนเป็นเพื่อนร่วมค่ายกับเราสินะ” คริสเอ่ยเสียงเรียบ โดยทิ้งความงุนงงให้กับทั้งสองเล็กน้อย ก่อนที่ทั้งสองคนจะปรับสภาพตามคำพูดของคริสได้ทัน

“โอ~ แบบนี้ข้าก็ได้เข้าใกล้สาวสวยถึงสองคนเลยรึนี่” คิดพูดพร้อมส่งสายตาเป็นประกายให้กับหญิงสาวทั้งสองคน แต่สิ่งที่ได้รับกลับคืนคือความเพิกเฉย

“ถ้าอย่างนั้นก็ยินดีที่รู้จักอย่างเป็นทางการ ข้าไม่คิดว่าจะได้พบเพื่อนร่วมค่ายเร็วแบบนี้ และข้าก็ขอโทษด้วยที่ประเมินพวกเจ้าทั้งสองต่ำเกินไป มองดูภายนอกพวกเจ้าไม่เหมือนนักรบตัวแทนเท่าไหร่ เพราะข้าเห็นท่าทางที่เหมือนพวกคนมีฐานะหาเรื่องไร้สาระทำเสียมากกว่า” โซลกล่าวกับชายหนุ่มทั้งสองอย่างสำนึกผิดเล็กน้อย

“พูดแบบนี้มะ..”

“ข้าว่าเราเข้าค่ายกันเถอะ ข้าไม่อยากเสียเวลาให้มากไปกว่านี้..เจ้าเข้าใจข้านะ” เพชรพูดตัดบทพร้อมยิ้มอย่างสดใสก่อนที่คิดจะพูดเป็นประโยค เธอรู้ดีว่า หากปล่อยให้พูดจบ มีเรื่องแน่...


ตัวแทนทั้งสี่เดินทางเข้ามาภายในค่ายด้วยความสงบเสงี่ยม ต่างฝ่ายต่างเงียบและเดินสำรวจค่ายไปพร้อมๆกับการเดินไปที่ที่พักของผู้ดูแลค่าย

ซึ่งอยู่ใจกลางของค่ายนักรบของเมนโดเรีย แน่นอนว่ารอบๆค่ายและหลายๆจุดภายในค่าย ได้รับการป้องกันอย่างดีจากนักรบชั้นเยี่ยมที่ผ่านการฝึกฝนมาเรียบร้อยแล้ว

“มาแล้วสินะ ผู้กล้ากลุ่มที่สอง” เสียงทุ่มต่ำของชายวัยกลางคนคนหนึ่งดังขึ้น เมื่อทั้งสี่คนเดินเข้ามาภายในกระโจมกลางค่าย ปรากฏพร้อมกับร่างใหญ่กำยำ ที่ประกอบด้วยกล้ามเป็นมัดๆ กับผมสีม่วงดำที่ถูกจัดทรงอย่างเป็นระเบียบ

ขึ้นรูปด้วยใบหน้าที่สดใส ที่มีเคราเล็กน้อย ผิวสีแทนเข้ากับชุดหัวหน้านักรบเป็นอย่างดี ซึ่งตอนนี้เขากำลังนั่ง ณ ใจกลางห้องอย่างทรงพลัง

“...กลุ่มที่สอง? แสดงว่าอีกสามคนที่เหลือมาก่อนเราแล้วงั้นหรอคะ” ด้วยความช่างพูด โซลถามบุคคลตรงหน้าทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น

“ใจเย็นๆสิผู้กล้า ข้าว่าเรามาแลกเปลี่ยนข้อมูลกันก่อนดีกว่า...ข้าชื่อเลอัส เป็นผู้ดูแลค่ายแห่งนี้” เลอัสกล่าวอย่างสุภาพ พร้อมเปรยสายตามองที่บุคคลตรงหน้าอย่างรอคำพูดต่อไป

“..อะ..เอ่อ..ข้าชื่อคริส..มาจากแกรนฟอเรล” คริสแนะนำตัวเป็นคนแรกพร้อมโค้งศีรษะให้อย่างนอบน้อม

“ข้าคิด จากอัลเบอร์แกรน” คิดแนะนำตัวเสียงเรียบแบบไม่สนใจบุคคลตรงหน้าเท่าไหร่

“ข้าชื่อคุมิโกะหรือเพชร มาจากมิฮาวิวค่ะ” เพชรกล่าวแนะนำตัวพร้อมยิ้มอย่างสดใส

“ส่วนข้าชื่อโซลไวท์ เดตี้ค่ะ หรือจะเรียกว่าโซลเฉยๆก็ได้ มาจากอาณาจักรพอร์ยเอลรีย์ที่ขึ้นชื่อเรื่องความสวยงามของปราสาทคริสตัลและเทือกเขาที่ล้อมรอบด้วยธรรมชาติสีส้มอันเป็นเอกลักษณ์

พร้อมหิมะที่ตกในฤดูฝนที่ไม่มีเมืองไหนเหมือนค่ะ” โซลแนะนำตัวอย่างร่าเริงด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มแบบไม่มีท่าทีว่าจะเศร้าหมอง

“อืม เอาเป็นว่าตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วนะ เดี๋ยวพวกเจ้าไปพักที่ที่ข้าเตรียมไว้ให้ก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปสถานที่ฝึกจริง เดี๋ยวข้าจะให้นักรบนำทางไป”

“เอ่อ ท่านเลอัสคะ แล้วเรื่องกลุ่มละคะ หมายความว่ายังไง ช่วยอธิบายเรื่องนี้แล้วก็เรื่องของค่ายให้เราฟังได้มั้ยคะ” เพชรถามผู้ดูแลทันทีที่เห็นท่าทีของบุคคลตรงหน้า ที่แสดงให้รู้ได้เลยว่ากำลังจะทำอะไรต่อไป ซึ่งเธอต้องการความกระจ่างและความแม่นยำก่อนจะไปที่พัก

“นั่นสินะ ข้าลืมไป งั้นเชิญพวกเจ้านั่งก่อน แล้วข้าจะอธิบายให้ฟัง..” เลอัสเว้นระยะพูดสักพัก ให้นักรบทั้งสี่คนนั่งเรียบร้อย ก่อนจะยืนตัวตรงแล้วกล่าวประโยคต่อไป

“ความจริงเรื่องกลุ่มทางค่ายไม่ได้คิดจะแยกนักรบทั้งเจ็ดออกเป็นสองกลุ่มหรอกนะ แต่เราใช้เรียกสำหรับผู้ที่มาก่อนหลังตามลำดับน่ะ ซึ่งเราเห็นสามคนแรกมาก่อนและเห็นกลุ่มของพวกเจ้าตามมาในวันต่อมา เราก็เลยนับเป็นกลุ่มไปในตัว เพราะยังไงพวกเจ้าก็คงจะสนิทกับคนที่รู้จักก่อน

มากกว่าคนที่รู้จักทีหลังจริงมั้ย จะว่าง่ายๆ สรุปๆก็คือ เราไม่ได้แยกพวกเจ้า แต่พวกเจ้าแยกของพวกเจ้าเอง แต่ยังไงก็จะกลับไปรวมเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นเรื่องนี้ไม่มีผลอะไรหรอก

ส่วนเรื่องค่าย ข้าเข้าใจว่าพวกเจ้าคงจะอยากรู้เรื่องสถานที่ฝึกจริงน่ะสินะ... ความจริงแล้วพวกเจ้าไม่ได้ฝึกที่เมนโดเรียแห่งนี้ แต่จะฝึกที่เมนโดเรียอีกที่ ที่อยู่อีกมิติหนึ่ง ซึ่งมิตินั้นจะเป็นมิติที่ฝึกพวกเจ้า และให้พวกเจ้าได้ทำหน้าที่อย่างแท้จริง...”

สิ้นประโยคของเลอัส ทุกคนก็พยักหน้ารับอย่างตอบโต้ว่าเข้าใจ ก่อนเลอัสจะให้นักรบคนหนึ่งนำทางทั้งสี่คนไปที่ที่พัก ซึ่งทั้งสี่คนยังไม่ได้พบกับอีกสามคนที่เหลือ แต่คิดว่าคงจะพบกันในวันพรุ่งนี้

วันที่ได้ข้ามมิติ...


คำถามข้อที่ 8 ไม่มี -0-

//โดนถีบ


ขอโทษที่หายไปนานจร้า พอดีติดธุระน่ะ ยุ่งกับการช่วยงานอยู่

พอดียายเค้าเสีย ก็เลยต้องช่วย วันนี้วันสุดท้าย ก็เลยมีเวลามาลง

ยังไงก็อ่านให้สนุกเน้อ ^^

[-ChiVas-]

น่าดีใจที่การกลับมาตอนนี้ ได้โพสคนแรกหลังอัพเดท

อ๊างงงงงง อีก 4 คน ขอแบบเร้าใจได้ม่ะ คุคุคุ 

[•♫•и๐๐и•♫•]

น่าดีใจที่การกลับมาตอนนี้ ได้โพสคนแรกหลังอัพเดท

อ๊างงงงงง อีก 4 คน ขอแบบเร้าใจได้ม่ะ คุคุคุ 

ยินดีด้วย  -0-

อีก 3คนนะพี่ >< ไม่ใช่ 4 ...555+

[•♫•и๐๐и•♫•]

อ๊ากกกก ตอนนี้แก้ไขบททุกบทที่ผ่านมาได้สนุกโฮก

แต่ไม่สามารถแก้ไขกระทู้ได้ T^T

โถๆ บทนำอันแสนอลังการ... เมื่อไหร่จะมีคนดูแลบอร์ดซะทีนะ T[]T