ปารตี้เพียงหนึ่งเดียว สำหรับดันเจี้ยนใต้ปราสาท เหมาะสมหรือ ?ปล. เรื่องนี้มาจากการแต่งเสริมจากเรื่องซึ่งเกิดขึ้นจริง ผู้เขียนอาจเป็นตัวละครในเรื่อง อาจเป็นผู้อยู่ในเหตุการณ์ อาจเป็น
เพื่อนตัวละครตัวหลัก หรืออาจไม่เกี่ยวข้องอะไรเลย แต่ได้รับการเล่ามาอีกทีหนึ่ง ซึ่งหากจะถามคำถามนี้ ผู้เขียนก็คงไม่บอกหรอก
-------------------------------------------------------"สมาชิกแห่งสหพันธ์ผู้กล้าทุกท่าน " เสียงอันทรงพลังของประมุขสมาพันธ์ผู้กล้า ดังขึ้นอย่างกึกก้องกระจายทั่วพื้นที่ลานประชุมอันเต็มไปด้วยมวลหมู่แห่งสมาชิกแห่งสหพันธ์
"ในวันเสาร์นี้ ถึงเวลาที่พวกเราจะประกาศความยิ่งใหญ่เหนือพื้นที่ใต้ปราสาทแห่งทะเลทราย ขอให้พวกเราทุกคนจงมาพร้อมกันอย่าได้ขาด !"
นี่เป็นวาจาอันสวยหรู ของ ประมุข รองประมุข และผู้อาวุโสระดับสูง เพื่อกระตุ้นความฮึกเหิมให้แก่สมาชิกของสหพันธ์
"มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน! พวกเราจะยึดปราสาท และเข้าเก็บประสบการณ์ใต้ปราสาท ในบ่ายวันอาทิตย์นี้ให้จงได้ "
เสียงสนับสนุนดังอย่างต่อเนื่อง ยิ่งทำให้บรรยากาศการระดมพลทวีความต่อเนื่องยิ่งขึ้น
"..แล้วทำไมต้องเก็บประสบการณ์บ่ายวันอาทิตย์นี้ด้วย ?" ชายหนุ่มผู้หนึ่งรำพึงเบาๆ
"เจ้าโง่ .... นี่เจ้าไม่รู้อะไรเลยเหรอ......." เสียงๆ หนึ่งพูดแทรกขึ้น ถึงแมันจะไม่ดังนัก แต่ก็ทำให้ชายหนุ่มผู้นั้นได้ยินอย่างชัดเจน
เสียงพูดยังคงกล่าวต่อว่า
"บ่ายวันอาทิตย์นี้ เป็นช่วงเวลาอัปโชคของเหล่าปีศาจ ประตูเทวะจะถูกเปิดเป็นเวลา 6 ชม. นับเป็นปรากฏการณ์ที่หลายร้อยวันจะเกิดสักครั้ง มันจะทำให้ประสบการณ์ที่ได้รับหลังจากกำจัดพวกปีศาจเพิ่มขึ้นสองเท่า ! "
"สองเท่า !! " ชายหนุ่ม ตะโกนออกมาอย่าลืมตัว มันไม่เคยคิดว่าจะมีเหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นในยุคของมันมาก่อน
หลังจากความคิดสิ้นสุดลง ชายหนุ่มยิ้มที่มุมปากอย่างเชื่อมั่น พร้อมกล่าวกับตัวเองว่า
"เราต้องยึดครองปราสาทให้จงได้ ! "
ซึ่งความจริง ทุกคนในสหพันธ์ ก็คิดเช่นเดียวกับมัน การได้เข้าเก็บประสบการณ์ใต้ปราสาท โดยเฉพาะ ช่วงเวลาคูณสอง นับเป็น ความฝัน ฝันที่ทุกคนปราถนาจะได้ครอบครอง มันช่างเป็นฝันที่เย้ายวนยิ่งนัก !
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++"เย้....ว้าว......พวกเราทำได้แล้ว....." เสียงตะโกนจากฝั่งสหพันธ์ผู้กล้าดังกึกก้อง ภายหลังสงครามชิงปราสาทสิ้นสุดลง
" พวกเราจะเข้าไปเก็บประสบการณ์ใต้ปราสาทกันวันพรุ่งนี้แล้ว .... เย้ " เสียงแสดงความดีใจถูกกล่าวออกมาอย่างต่อเนื่อง ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง
"ในที่สุดฝันของเราก็เป็นจริง ! " เทรหนุ่มกล่าวขึ้นกับตัวเอง พร้อมยิ้มเล็กน้อยที่มุมปาก บ่งบอกถึงความพอใจในความสำเร็จครั้งนี้ของพวกมัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++" 60 กว่่าคน ! วันนี้คนในสหพันธ์ ออนไลน์ กันมายมายจริงๆ " เทรหนุ่ม ดูสถานะข้อมูลของสมาคม ขณะเร่งรีบเดินทางผ่านทะเลทราย เพื่อมุ่งสู่ปราสาท อันเป็นเป้าหมายของมัน
ผ่านไป ชั่วอึดใจเดียว เงาปราสาทเริ่มปรากฏชัดเจนขึ้น เทรหนุ่ม ปาดเหงื่อที่ใบหน้า พร้อมเร่งฝีเท้า สู่จุดหมาย มันมองไปยังปราสาทข้างหน้า พร้อมกล่าวขึ้นว่า "เราต้องใช้เวลาให้คุ้มค่า ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่มีโอกาสได้เข้าสู่ดันเจี้ยนใต้ปราสาท..... แต่เสียดายเรามีเวลาเพียง 2 ชม เท่านัน "
"..... 12.50 น. ทันเวลาพอดี " เทรหนุ่มดูนาฬิกา พร้อมมุ่งลงไปยังถ้ำลับใต้ปราสาททันที
ภาพที่ปรากฏตรงหน้า เป็นนักสู้อาชีพต่างๆ แออัดอยู่ที่จุดรวมพล
"กำ...ทำไมคนเยอะจัง" มันพูดขึ้นขณะที่เดินเข้าไปยังประตูถ้ำลับ
"นี่ นี่ ตี้เต็มยังครับ...." มันเอ่ยปากถามขึ้น ขณะเข้าถึงจุดรวมพลดังกล่าว
ในเวลาไม่นาน มีเสียงตอบกลับมาว่า "เต็มหมดละ นี่คือรายชื่อผู้ต่อคิว ดูเอาเองละกัน "
ชื่อคน ปรากฏขึ้น ประมาณ 10 กว่าคน มีทั้งคนที่มันรู้จัก และ พึ่งเคยได้ยินเป็นครั้งแรก
"โห ทำไมเยอะ ปานนั้น " มันกล่าวขึ้นทันที พร้อมกับหันไปถามเจ้าของเสียง ว่า "นี่หมายถึงว่า จะต้องต่อคิวรายชื่อทั้งหมดที่เห็น ? "
เจ้าของเสียง ตอบอย่างขอไปทีว่า "ก็แน่ละซิ มาทีหลังก็ต้องรอ มันเป็นกฏระเบียบ !"
"กฏระเบียบ? ไม่เป็นไร เราไม่เข้าตึ้ก็ได้" มันพูดกับตัวเอง เนื่องจากจำนวนคนที่รอคิวเยอะมาก ทำให้มันตัดสินใจที่จะไม่รอเข้าปาร์ตี้
มันตัดสินใจจึงเดินทางไปยังตำแหน่งที่ไม่มีคนของปาร์ตี้นี้เข้าถึง
"อืม.... ปีศาจเยอะมากมาย เราสู้เพียงเพียงรำพังเองก็ได้ แม้นประสบการณ์จะน้อยกว่าปาร์ตี้หลายเท่า แต่ก็ไม่เป็นไร" มันคิดในใจ ขณะที่เริ่มใช้มีดสั้นอาวุธคู่กายที่มี พร้อมกับ ผอบเพื่อนรัก จัดการปีศาจตรงหน้าจนครบ
เทรหนุ่ม เดินต่อไปยังต่ำแหน่งอื่น สิ่งที่มันเห็น มันกลับพบพื้นที่ ซึ่งมีปีศาจมากมาย แต่กลับไม่มีคนในปาร์ตี้เข้ามาจัดการ มันจึงรำพึงขึ้นในใจว่า
"การจองปาร์ตี้ เพียงตี้เดียว ในดันใต้ปราสาท เป็นการปล่อยโอกาศให้ผ่านไปสำหรับคนอื่นจริงๆ "
แต่ไม่นาน มีนักดาบคนหนึ่งเดินผ่านบริเวณที่มันกำลังกำจัดปีศาจอยู่ เสียงจากปากนักดาบ กล่าวออกมาอย่างเคืองๆว่า "นี่..ที่นี้เค้ากำลังเก็บเลเวลอยู่ อย่าแย่งตีมอนซิ "
หลังจากกล่าววาจาจบ นักดาบสาวก็เดินจากไป แต่เทรหนุ่ม กลับทำสีหน้า งงๆ ว่า
"เราไม่ได้แย่งตีปีศาจซักหน่อย พื้นที่ ที่เราอยู่ ก็ไม่เห็นมีปาร์ตี้เดินผ่าน เราเพียงคนเดียวกลับมีความสามารถแย่งตีปีศาจ จากคน 16 คนจนทำให้ปาร์ตี้สะเทือน ? "
จากนั้นไม่นาน มันก็เดินไปยังพื้นที่อื่นเพื่อจัดการปีศาจต่อไป แน่นอน มันเลือกที่จะไปยังบริเวณที่ไม่มีตี้เดินผ่าน และมันก็พบหลายจุดเสียด้วย
เวลาผ่านไประยะหนึ่ง มี วิสาด ตนหนึ่งเดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับ ใช้ทักษะ กรงน้ำแข็งเข้าใส่ หลังจากนั้น วิสาด ตนนั้นก็เดินจากไปโดยไม่กล่าวอะไร
เทรหนุ่ม รู้สึกประหลาดใจว่า มากรงใส่เราทำไม แต่พอคิดดูอย่างรอบคอบ มันสรุปกับตัวเองได้ว่า คงเป็นการบ่งบอก ให้เราออกจากใต้ปราสาทนี้ซะ
แต่เทรหนุ่ม ก็ยังมุุ่งมั่น เดินทางจัดการปีศาจต่อไป มันคิดว่า
" ตอนตีปราสาทกลับเรียกให้ทุกคนร่วมมือกัน แต่พอถึงเวลาได้ใช้ประโยชน์จากการครองปราสาทกลับให้โอกาสกับเคนเพียง 16 คน โดยใช้แนวคิดมาก่อน
ย่อมได้ก่อน ความคิดนี่ไม่ผิด แต่ใช่่ว่าทุกคนจะมีเวลาว่างเพียงพอที่จะเดินทางมาก่อนเวลาทุกคน อย่างเรา เราต้องเจียดเวลามา กว่าจะมาได้ ก็ตรงตามเวลา
พอดี แถมมีเวลาเพียง แค่ สอง ชม. เท่านั้น "
มันคิดต่อไปทันทีว่า "เรามาไม่ทันก็ไม่เป็นไร เราก็ไม่ได้เข้าปาร์ตี้ หรือ แทรกคิว สหพันธ์ไม่สมควรกีดกันการเก็บเลเวลของเรา ทีตอนจะชิงปราสาท กลับ
เน้นให้ช่วยกัน แต่ตอนนี้ คนที่ได้ประโยชน์ กลับใช้ประโยชน์โดยไม่คำนึ่งถึงผู้อื่น เพียงเพื่อเพิ่มเลเวลของตัวเองจากปาร์ตี้ ซึ่งก็ได้มากมาย มหาศาล อยู่แล้ว
แถมมีอยู่หลายจุดที่ ปีศาจยังเหลืออีกมากมาย ช่างเป็นที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง "
เพื่อไม่ให้เกิดเรื่องวิวาท เทรหนุ่ม เลือกพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีคนเดินผ่าน ซึ่งแน่นอน ยังคงมีหลายจุดเช่นเดิม อีกไม่นาน วิสาด ตัวเดิม เดินเข้ามาใกล้ แต่คราวนี้
ไม่ได้ใช้กรงแช่มันเพียงครั้งเดียว แต่กลับใช้กรงน้ำแข็ง 5-6 ครั้ง ซ้ำๆ ในขณะที่บริเวณนั้น เริ่ม มีปีศาจ ปรากฏล้อมรอบเพิ่มขึ้นมากจากเดิม แต่เทรหนุ่ม
กลับขยับอะไรไม่ได้ เนื่องจากอยู่ภายใต้กรงน้ำแข็ง ของ วิสาด ตนนั้น
ด้วยความโมโห เทรหนุ่มจึง กล่าวกับ วิสาด ว่า "ทำแบบนี้ทำไม ?"
วิสาด ตนนั้นกล่าวตอบไปว่า "กำลังเวลอยู่ ถ้าอยากจะเวล ก็ไปต่อคิวซิ "
"ต่อคิว? เราไม่ต้องการจะเข้าปาร์ตี้ " เทร หนุ่มกล่าวตอบโต้ เนื่องจากมันรู้ดีว่า ถึงแม้นการเข้าตี้จะได้ประสบการณ์มากกว่าเก็บคนเดียวหลายเท่าแต่ มันมีเวลาไม่มากนัก เพียงแค่สอง ชม. เท่านั้น มันเลือกที่จะตีคนเดียวแทนที่จะเลือกรอ คิว ซึ่งไม่รู้ว่าจะใช้เวลาอีกนานเท่าไรจึงจะมาถึง
วิสาด ตนนั้น ยังคง ใช้ กรงน้ำแข็ง ต่อ เทรหนุ่ม อย่างต่อเนื่อง ขณะที่ ปีศาจ เริ่มทยอยมากขึ้น
เพื่อรักษาชีวิตรอด เทรหนุ่ม จึงตัดสินใจ ใช้คาถาพากลับ ที่โชคดีที่มันพกมาด้วย เพื่อปกป้องชีวิตตัวเอง ให้หลุดพ้นจากการตายอย่างงมงาย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++หลังจากนั้นไม่นาน ด้วยความโมโห เทรหนุ่ม จึงตัดสินใจใช้ช่องทางการสื่อสารผ่านระบบสหพันธ์ เพื่อให้ทุกคนในสหพันธ์รับทราบ มันกลับต้องการถามคำถามที่ค้างคาใจของมัน !!
......... เสียงการโต้ตอบของ เทร หนู่ม กับสมาชิกของสหพันธ์ เกิดขึ้นหลายต่อหลายครั้ง
"....ทำไมในสหพันธ์ ไม่เปิดโอกาสให้ ผู้อื่นเข้ามาเก็บเวลในดัน กลับจำกัดอยู่แค่เพียงปาร์ตี้เดียว?" คำถามจาก เทร หนุ่มเริ่มขึ้น
"เฮอะ...มันเป็นกฏ กฏที่ถุกตั้งมาตั้งแต่ยุคแรก เจ้าไม่รู้เหรอ ? " เสียงหนึ่งจากสมาชิกที่อยู่ในปาร์ตี้กล่าวตอบคำ
"เราไม่รู้มาก่อน เราพึ่งมาสังกัดสหพันธ์ไม่นาน กฏต่างๆ มีบ้างที่เรายังไม่รู้ แต่ว่า ตอนอยู่ถ้ำปีศาจหมี เรื่องการมีปาร์ตี้มากกว่าหนึ่งกลับเป็นเรื่องปกติ แต่ใน
ดันกลับมีสถานการณ์แตกต่างกัน เราไม่เข้าใจว่าทำไมต้องสร้างกฏเช่นนี้ " เทรหนุ่มบ่งบอกความส่งสัยของมันออกมา
"ทุกคนที่เข้ามาเก็บเวลในดัน ล้วนมีเวล สูงๆ ย่อมปราถนาได้ประสบการณ์อันสมบูรณ์ การมีคนอื่นนอกเหนือปาร์ตี้ของตน เป็นเรื่องที่ยอมไม่ได้ !" เสียงดังกล่าวตอบกลับมาอย่างมีอารมณ์
"ถ้าเป็นเช่นนั้น คนอื่นที่มาไม่ทัน กลับต้องรอคิว ? "
"ถูกต้อง มันเป็นกฏ" เสียงดังกล่าว ตอบกลับมาอีกครั้ง
"หากคนทั้งสิบหกคนอยู่ในดัน 4-5 ชม. ละ? " เทร หนุ่มกล่าวถามต่อ
"มันเป็นสิทธิของผู้มาก่อน มันเป็นกฏ" เสียงดังกล่าวยังคงตอบกลับมาอีกครั้ง
"แล้วจำนวนสหพันธ์ของเรามีกี่คน ?"
"เฮอะ.. สหพันธ์ของเรายิ่งใหญ่เพียงไหน เจ้าไม่รู้เหรอ การ ออนไลน์ ในแต่ละครั้งโดยเฉพาะช่วงเวลาเย็น และหัวค่ำ กลับมีไม่ต่ำกว่า 50 คน !" รองสมาคมท่านหนึ่งแสดงข้อความตอบมา
"แล้วพวกท่านกลับปล่อยคน อีกกว่า 30 คน รอคอยคนเพียง 16 คน แล้วมันเหมาะสมตรงไหน" เทรหนุ่มกล่าวอย่างเริ่มมีอารมณ์
"เอ่อ...ก็ 16 คน มันก็มีคนออกอยู่เรื่อยๆ หมุนเวียนกันไปแหละ " รองสมาคมเริ่มรู้สึกหงุดหงิดกับคำถามที่ถูกถาม
"แล้วถ้าพวกนั้นไม่ยอมออกง่ายๆ หรือ หากหลุดแล้วกลับมีเส้นเข้าไปใหม่ คนที่รอ มิรอจนย่ำแย่เหรอ " เทรหนุ่มระดมคำถามต่อเนื่อง
"มันเป็นกฏ ..... เจ้าไม่ต้องถามมาก หากเจ้าต้องการอยู่ในสหพันธ์ เจ้าต้องยอมรับกฏที่ถูกตั้งขึ้น " คำกล่าวสุดท้ายถูกกล่าวออกมา
"เรายังคงไม่เข้าใจ คำกล่าวที่ว่า มีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน! ที่ถูกกล่าวขึ้นตอนตีปราสาท จะมีความหมายใด ในเมื่อตอนเข้าในดัน กลับยอมให้เพียงแค่ตี้เดียว ถึงแม้นมันจะทำให้ได้ประสบการณ์เต็มก็เถอะ แต่ได้เพียงแค่กลุ่มเดียว พวกท่านกลับไม่เห็นใจคนอื่นบ้าง " เทรหนุ่ม ทิ้งท้ายวาจา ก่อนที่มันจะตัดสินใจออกจากสหพันธ์ ในขณะที่มันตัดสินใจลาออกมันกลับมีแนวคิดว่า
"อยู่ในถ้ำหมีปีศาจ ต่างสหพันธ์ ต่างปาร์ตี้ กลับรวมอยู่ด้วยกันได้ บางครั้งมากกว่าสองปาร์ตี้เสียอีก แต่พออยู่ในดันเจี้ยนที่มีแต่พวกเดียวกันเอง กลับมีการแบ่งแยก บางครั้งถึงกับจะฆ่ากันให้ตายไปเลยก็มี แทนที่จะให้ทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน แล้วอย่างนี้ มันเหมาะสมหรือไม่ ? กฏถูกตั้งขึ้นเพราะคน แล้วคนจะไม่สามารถเปลี่ยนกฏได้เลยหรือ ?"
แน่นอนว่า คำถามนี้ด้านฝ่ายสหพันธ์คงไม่อาจได้ยิน แต่คงมีหลายคนซึ่งไม่เพียงแต่ เทรหนุ่ม ที่อยากจะทราบคำตอบ เพียงแต่พวกมันกลับไม่กล้าถามคำถามนี้ออกมาตรงๆ เพียงเพื่อรักษาสถานะของพวกมันให้ดำรงอยู่ต่อไปในสหพันธ์ เท่านั้นเอง
---------------------------------------------------ลองคิดดูดีๆ มันก็น่าเบื่อเหมือนกันนะครับเวลาที่รอคิว บางทีก็มีเวลาแค่ช่วงเดียวที่เข้ามา ออนไลน์ แต่กลับมาตรงกับเวลาที่คนเข้ามามากมาย รอคิวก็ไม่ทัน เพราะว่า เวลาที่จำกัด ก็เลยทำให้ไม่ค่อยเข้ามาเก็บในดันปราสาท บ่อยนัก เฮ้อ....แต่พอมีเวลา ในดันกลับมีคนเพียงไม่กี่คน บางครั้งกลับเงียบยิ่งกว่าป่าช้า เสียอีก !
