Sister In The Hospital น้องสาวในโรงพยาบาล

[“•~ น้องเอ ~•”]

Sister In The Hospital น้องสาวในโรงพยาบาล

ตัวละครสำคัญ

Sakamachi Ayase - ซาคามาจิ อายาเสะ
สาวน้อยอายุ 16 ปี สาวน้อยผู้เป็นโรคร้าย Aporib - อะโพริบ
ซึ้งเธอไช้ชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล
และทุกวันพี่ชายของเธอ "Sakamachi Misaki - ซาคามาจิ มิซากิ"
ก็จะมาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลทุกวัน


Sakamachi Misaki - ซาคามาจิ มิซากิ
เด็กหนุ่มอายุ 22 ปี เป็นพี่ชายของ "Sakamachi Ayase - ซาคามาจิ อายาเสะ"
ซึ้งไช้ชีวิตปกติยู่ที่บ้านกับพ่อและแม่
ซึ้งเขาจะไปเยี่ยมน้องสาวของเขา "อายาเสะ" ที่โรงพยาบาลทุกวัน

[“•~ น้องเอ ~•”]

Sister In The Hospital น้องสาวในโรงพยาบาล

ตอนที่ 1 สายน้ำเกลือที่ทอดยาว



.. "ฮ๊าววว วว" ผมตื่นขึ้นมาพร้อมกัยอ้าปากหาว และขยี้ตา "ลูก.. ลูกตื่นหรือยังถ้าตื่นแล้วรีบๆ ลงมาอาบน้ำแต่งตัวไปมหา'ลัยได้แล้วนะ" เสียงที่คุ้นเคยนั้นดังขึ้นมาจากด้านล่างของห้องนอนผม ไช่แล้วนั่นคือเสียงของคุณแม่ผมนั่นเอง "ครับแม่ เดี๊ยวผมจะลงไปเดี๊ยวนี้แหละ เก็บที่นอนแปปนะครับแม่" ผมตอบกลับ พร้อมกับเก็บที่นอนไปด้วย "จ้า เร็วๆ เข้านะลูก" คุณแม่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว "ครับๆ ครับ" ผมตอบกลับอีกครั้ง "เอาล่ะไปอาบน้ำดีกว่า ฮึ๊บๆๆ" ผมเดินลงจากชั้นสองและรีบเตรียมเสื้อผ้าที่ผมรีดเอาไว้เมื่อคืน และเดินเข้าห้องน้ำไป "ซู่ซ่าๆ โอ๊วทำไมวันนี้น้ำเย็นจังเลยน๊า รีลอาบน้ำดีกว่าอย่าบ่นเลย" ผมพูดกับตัวเอง "อั๊ยย๊ะ! เสร็จแล้ว อ้ะ! ผ้าเช็ดตัวไม่มี? โอ๊วแย่จัง .. แม่ครับ แม่ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผมหน่อยได้ไหมครับผมลืมหยิบน่ะ" ผมตะโกนออกมาจากห้องน้ำเพื่อให้คุณแม่ช่วยหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ "จ้าๆ แปปนึงนะจ๊ะ" แม่ตอบกลับ พร้อมกับเดินไปหยิบ้าเช็ดตัวมาให้ผม "ขอบคุณมากครับแม่" ผมเปิดประตูเล็กน้อยและยื่นมือไปหยิบผ้าเช็ดตัวที่คุณแม่ของผมหยิบมาให้ พร้อมกับกล่าวขอบคุณ "จ้าไม่เป็นไรจ้า วันหลังก็อย่าลืมอีกล่ะรู้มั้ย?" คุณแม่ติผมเล็กน้อย "ครับแม่ วันหลังผมไม่ลืมแน่ครับ ฮ่าๆๆ" ผมตอบแม่กลับพร้อมกับหัวเราะเบาๆ "ฮุ๊บๆๆ เสื้ออยู่ไหน? อ๋ออยู่นี่ อั๊ยย๊ะแต่งตัวเสร็จแล้วรีบไปกินข้าวเช้าดีกว่า" ผมรีบแต่งตัวและไปกินข้าวกับพ่อและแม่ "อ่า.. ยิ้มจริงๆ พ่อครับแม่ครับผมไปเรียนก่อนนะครับ บ๊ายบี~" ผมกล่าวลาพ่และแม่ผมด้วยสีหน้ายิ้มแย้มสดไสเหมือนทุกวัน "จ้า ตั้งใจเรียนนะลูก" พ่อและแม่ตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเช่นกัน "ครับ ชอบคุณครับพ่อขอบคุรครับแม่ไปล่ะครับ" ผมตอบกลับอีกครั้งพร้อมรีบวิ่งไปป้ายรถเมย์ "อ่า.. กี่โมงแล้วหว่า รถไกล้จะมายังนี่" ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือของผมเพื่อดูเวลา ยังไม่ทันได้ดูทันไดนั้นรถก็มาพอดีแถมยังเป้นรถสายที่จะไปทางมหา'ลัยของผมด้วย "ฮุ๊บๆๆ" ผมไม่รอช้ารีบขึ้นรถไปหาที่นั่งทันที! "โอ้ ดูเหมือนวันนี้จะว่างเยอะแฮะ" ผมพูดกับตัวเอง "ฮุ๊บๆ นั่งตรงนี้ดีกว่า" ผมพูดกับตัวเองพร้อมนั่งลงบนที่นั่งรถเมย์ "อ่า.. ในที่สุดก็ถึงมหา'ลัยแล้ว" ผมไม่รอช้าลุกขึ้นจากที่นั่งและเดินลงรถอย่างรวดเร็ว "อ้ะนั้น “มิคาโกะ” นี่นา ทำเป้นไม่สนใจดีกว่า" ผมเจอกับเพื่อนร่วมชั้นของผมซึ้งผมกับเธอมักจะทะเลาะกันบ่อยๆ ผมถึงพยายามจะหลบหน้าเธอ "เฮ้~ นี่ มิซากินายทำอะไรน่ะ หลบหน้าฉันเหรอ?" เธอถามด้วยสีหน้าจริงจัง และจ้องหน้าผม มันทำให้ผมรู้สึกกดดันจนทำอะไรไม่ถูก ในตอนนั้นผมไม่รู้จะพูดอะไรนอกจาก "ป.. เปล่านะไม่ไช่อย่างนั้นแบบว่า เอ่อ.." ผมพูดออกไปอย่างติดๆ ขัดๆ "หึ! ฉันไม่เชื่อหรอกย่ะ! ตุม!" เธอชกหน้าผมดังตุม! ผมรู้สึกเจ็บมาก "นี่ มิคาโกะ เธอชกหน้าฉันทำไมเนี่ย" ผมถามด้วยความสงสัย "ไอ้ซื่อบื้อ" เํอว่าผมและเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ยืนงงอยู่หน้ามหา'ลัย "เฮ้อ~ ชั่งมันเถอะเข้าโรงเรียนดีกว่า" ผมพูดกับตัวเ้องและเดินเข้าโรงเรียนไปอย่างรวดเร็ว "อ่า.. ถึงห้องสักที เข้าห้องไปานั่งรออาจารย์ดีกว่า" ผมพูดกับตัวเองในใจพร้อมกับเดินไปนั่งรออาจารย์ "อ้ะนั่น! อาจารย์มาแล้ว" ผมพูดกับตัวเองในใจ "........................." "อ่าในที่สุดก็จบการเรียนแล้ววันนี้กลับบ้านไปอาบน้ำแต่งตัวไปเยี่ยม "อายาเสะ" ดีกว่า" ผมพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และรีบเดินออกจากมหา'ลัย และไปรอรถเมย์ที่ป้ายรถเมย์ "รถจะมาหรือยังหว่า กี่โมงแล้วน๊า" ผมก้มมองนาฬิกาข้อมือขอวผมเพื่อดูเวลา "อ่าอีก 5 นาที" ผมพูดกับตัวเอง "......................" "อ่ารถมาแล้วแค่ 2 นาทีเองี่นา แต่ก็ดีล่ะมาเร้วกลับเร็ว ฮ่าๆๆ" ผมบ่นพึมพำกับตัวเอง "อ่าถึงบ้านแล้ว กลับมาแล้วครับพ่อกลับมาแล้วครับแม่" ผมกล่าวเพื่อสื่อให้รู้ว่าผมกลับมาแล้ว "จ้า แม่เตรียมของไปเยี่ยมน้องให้แล้วนะจ๊ะลูก รีบอาบน้ำแต่งตัวเข้าล๊า" คุณแม่ตอบผมกลับอย่างรวดเร็ว "ครับแม่งั้นผมไปอาบน้ำก่อนนะครับ" ผมตอบแม่กลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และรีบเข้าห้องน้ำ "ซู่ซ่าๆๆ อ่า.. เสร้จแล้วผ้าเช็ดตัวอ้ะไม่ลืมฮ่าๆๆ กางเกงอยู่นั่นเสื้ออยู่นี่" ผมบ่นพึมพำอยู่คนเดียว และรีบแต่งตัว "เสร้จแล้วครับแม่ แล้วของเยี่ยมอยู่ไหนล่ะครับแม่?" ผมตะโกนถามแม่ "อยู่ตรงโต๊ะกินข้าวน่พลูกหยิบไปเลย" แม่ตอบผมกลับอย่างรวดเร้ว "ครับ งั้นผมไปก่อนนะครับแม่" ผมตะโกนบอกแม่พร้อมเดินไปหยิบของเยี่ยม "จ้าโ๙คดีนะลูก" แม่ให้พรผม "ครับแม่ขอบคุณครับ บ๊ายบี" ผมบอกลาแม่ก่อนจะไปเยี่ยมน้องสาวของผม "อ่าดีจังโรงพยาบาลอยู่ไกล้แค่นี้เอง ฮุ๊บๆๆ" ผมพุดกับตัวเองและรีบไปหาน้องสาวผมที่โรงพยาบาล "อ่าถึงแล้ว ก๊อก ก๊อก อายาเสะพี่เข้าไปนะ" ผมเคาะประตู และพูดเพื่อต้องการจะสื่อว่าผมจะเข้าไป "จ้าเข้ามาเลยพี่จ๋า" อายาเสะตอบกลับ "แคล๊กๆ แคล๊ก ตุม" ผมเปิดประตูเข้ามาและปิดประตู "ดูซี่วันนี้พี่มีขนมปังมาฝากล่ะ ฮ่าๆ" ผมพุดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อาโน.. พี่ค่ะ หนูจะหายจากโรคนี้หรือเปล่าค่ะ?" อายาเสะพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าโศกเศร้า "อะเอ่อ.. หายสิ ต้องหายแน่ๆ จ้าอายาเสะต้องหายแน่ๆ" ผมตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ชีวิตของอายาเสะยังอีกไกลน๊า เหมือนกับ "สายน้ำเกลือที่ทอดยาว" นี่ไงล่ะจ๊ะ" ผมตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและกุมมืออายาเสะไว้ "ค่ะพี่ ขอบคุณนะค่ะพี่" อายาเสะตอบกลับด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้ม

[•♫•и๐๐и•♫•]

น่าจะจัดให้มันอ่านง่ายกว่านี้หน่อยนะคะ - -

[● ɪииocєит]

อ่า ขอโทษนะ

แต่รู้สึกว่าจะคล้าย ๆ เพลง Last Smaile ที่นางิร้อง= =;

แต่ตามที่นุ่น(เรปบน)บอก จัดให้อ่านง่ายหน่อย ผู้อ่านจะได้อ่านสบายตา

[“•~ น้องเอ ~•”]

Sister In The Hospital น้องสาวในโรงพยาบาล

ตอนที่ 2 หยดน้ำตาของน้องสาว



.. "พี่ค่ะ พี่ค่ะ พี่มิซากิค่ะ พี่ค่ะ" ผมรู้สึกได้ถึงเสียงที่อ่อนหวานของเด็กสาวและคุ้นเคย เสียงนั้นดังขึ้นหลายครั้งว่า พี่ค่ะ พี่ค่ะ ไช่แล้วนั่นคือเสียงของน้องสาวสุดที่รัดของผมอายาเสะนั่นเอง "ห๊ะๆ ตื่นแล้วๆ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย พร้อมขยี้ตาและลืมตาขึ้น "พี่ค่ะวันนี้ไม่ไปโรงเรียนเหรอค่ะ วันนี้วันพุธนิค่ะ" อายาเสะเอ่ยปากถามผม "ห๊ะ! เอ่อไช่ แล้วนี่พี่ทำไมถึงมาหลับอยู่ตรงนี้ล่ะเนี่ย" เมื่ออายาเสะถามเสร็จตาผมนั้นก้สว่างขึ้นทันที! พร้อมถามอายาเสะด้วยยสีหน้าจริงจัง "ก็เมื่อวานพี่มาเยี่ยมหนูแล้วพี่ก็หลับไปน่ะค่ะ คุณแม่ก็โทรมาถามหนูว่าพี่อยู่กับหนูหรือเปล่า" อายาเสะพูดด้วยสีหน้าบ๊องแบ๊ว "อ้าว!? แล้วทำไมไม่ปลุกพี่ล่ะ!?" ผมถามด้วยสีหน้าจริงจัง "ก็หนูเห้นพี่หลบอยู่ก็เลยไม่อยากปลุกน่ะค่ะ ขอโทษนะค่ะ" อายาเสะพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้นและทำสีหน้าโศกเศร้าเล็กน้อย "อาๆ ไม่เป้นไร เอ่อตอนนี้กี่โมงแล้วน่ะ?" ผมถามอายาเสะ "เอ่อ 9 โมงครึ่งค่ะ คงไปไม่ทันแล้วแหละโรงเรียนน่ะขอโทษอีกครั้งนะค่ะ" อายาเสะตอบกลับด้วยสีหน้าโศกเศร้าเล็กน้อย "โอ้! โชคดีวันนี้มีเรียนตอนเที่ยง อ่างั้นยังไงพี่ขอกลับก่อนนะจะต้องรีบปโรงเรียนน่ะ" ผมตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และรีบกลับบ้านอย่างรวดเร็ว "โชคดีนะค่ะพี่มิซากิ" เสียงอายาเสะตะโกนให้พรผม "จ้า เช่นกันจ้า" ผมตะโกนตอบกลับ "ฮุ๊บๆๆ ถึงบ้านแล้ว .. ก๊อก ก๊อก" ผมวิ่งมาถึงหน้าบ้านและเคาะประตูเรียก "ค่าๆ มาแล้วค่ะ" เสียงของแม่ดังออกมาจากภายในบ้าน "แคล๊ก อ้า.. ลูกแม่กำลังจะไปรับอยู่พอดีเลย เอ้ารีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วลูก" แม่เปิดประตูออกมาพร้อมกับบอกให้ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว "ครับคุณแม่" ผมตอบด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "เอ่อ.. แม่แล้วเสื้อผ้าล่ะครับ?" ผมถามแม่ "อ๋อ.. แม่เอาไปไว้หน้าห้องน้ำให้แล้วน่ะลูก" แม่ตอบกลับอย่างรวดเร็ว "อ๋อ.. ขอบคุณมากครับแม่" ผมตอบแม่กลับอย่างรวดเร็ว และรีบเดินไปอาบน้ำ "บลื้อ~ วันนี้น้ำเย็นอีกแล้ว อ้ะรีบๆอาบเถอะ ฮ่าๆๆ" ผมบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวในห้องน้ำ "อั๊ยย๊ะ! เสร็จแล้ว แต่งตัวๆ" ผมอาบน้ำจนเสร็จและรัีบหยับเสื้อผ้าแต่งตัวทันทีโดยไม่รอช้า "แม่ครับอาหารเช้ายังไม่ได้ทำไช่มั้ยครับ ผมไปหาอะไรกินแถวมหา'ลัยนะครับ" ผมถามแม่พร้อมกับไส่เสื้อผ้าไปด้วย "ออ.. จ้าโชคดีนะลูก" คุณแม่ตอบผมกลับพร้อมให้พรโ๙คดีกับผม "ครับแม่ ผมไปล่ะนะครับ" ผมตอบกลับแม่พร้อมไส่รองเท้าเปิดประตุออกจากบ้าน "โอ้ โชคดีจังรถเมย์ที่จะไปมหา'ลัยกำลังมาเลย" ผมพูดอยู่คนเดียวพร้อมรีบเดินไปที่รถ "ฮุ๊บๆๆ โอ้วันนี้คนเอยะจังไม่มีที่นั่งเลย เอ่อชั่งมันเถอะยืนก็ได้ ฮ่๊ะๆ" ผมพูดกับตัวเองในใจ พร้อมกับเอื่ยมมือไปจับห่วงยึดในรถเมย์ "อ่าในที่สุดก็ถึง กว่าจะไปถึงมหา'ลัยก็ 20 นาที อีกนานเลยกว่าจะเที่ยง" เมื่อลงจากรถพร้อมบ่นอยู่คนเดียว "ไง มิซากิ ไหงวันนี้มาเช้าแท้ล่ะห๊ะนายน่ะ" มิคาโกะ เอ่ยปากถามผมพร้อมเดินเข้ามาหาผม "เอ่อ.. ก็แบบว่า" ผมกลัวจะถูกเธอชกอีกจนพูดอะไรไม่ถูก "แบบว่าอะไร?" มิคาโกะยื่นหน้าเข้ามาไกล้ผม ทำให้ผมรู้สึกตกใจเล็กน้อย "อ้ะ ชั่งมันเถอะ เธอคงมีเหตุผลของเธอ เชอะ" มิคาโกะพูดด้วยสีหน้าหยิ่งยโส และเชิดหน้าไำส่ผม "อะเอ่อ.. ขอโทษมิคาโกะ" ผมเอ่ยปากขอโทษมิคาโกะเพราะกลัวว่าผมจะทำอะไรไม่ดีกับเะอไป "หา? ขอโทษ? ขอโทษเรื่องอะไรของนายน่ะ?" มิคาโกะหันมาถามผม "ก็เอ่อ ที่ผมไม่ได้ตอบเธอไงที่มาเช้าน่ะ เอ่อที่มาเช้าก็เพราะ.." ผมพุดด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ "อา อา ชั้นไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้นหรอกก้แค่ถามเฉยๆ น่ะ" เธอรีบขัดและบอกกับผมว่าเธอไม่ได้ต้องการรู้ขนาดนั้น ซึ้งผมคอดว่าวันนี้เะอดุแปลกๆ ไป เพราะสาเหตุอะไรผมก็ไม่รู้ "อ่า.. มิซากิ สวัสดีจ้า .. สวัสดีจ้ามิซากิ .. มิซากิไงสวัสดีจ้า" เสียงหญิงสาว 3 คนดังขึ้นพร้อมกันเป้นเสียงที่คุ้นเคย ไช้แล้วนั่นคือเสียงของรุ่นพี่ของผม "อะเอ่อ สวัสดีครับรุ่นพี่มิโอะ รุ่นพี่ยุย รุ่นพี่อาซึสะ" ผมตอบสวัสดีกลับ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "มิซากิ.. ตุบ!" มิคาโกะเรียกชื่อผมแชะชกเข้าที่หน้าของผม "โอ๊ย! เจ็บนะนี่เธอมาชกหน้าชั้นทำไมเนี่ย?" ผมร้องเสียงดัง พร้อมถามสาเหตุที่ชกหน้าผม "เชอะ!" มิคาโกะไม่ตอบและเชิดหน้าไส่ผมเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว "อ๊า.. นี่พวกพี่สาวมาขัดจังกวะอะไรหรือเปล่าเนี่ย รีบถามไปง้อแฟนสิจ๊ะ" รุ่นพี่ยุยถามผมดว้ยสีหน้าจิ้มลิ้ม "เอ่อ.. เปล่าครับนั่นไม่ไช่แฟนผมหรอกครับ เราทะเลาะกันบ่อยๆ น่ะ" ผมตอบรุ่นพี่ยุยดว้ยสีหน้ายิ้มแย้ม "อ๋อเหรอจ๊ะ งั้นก็ดีแล้วล่ะ งั้นพวกพี่สาวไปก่อนนะไว้เจอกันไม่นะจ๊ะ" รุ่นพี่ยุยพูดด้วยสีหน้าจิ้มลิ้มและยิ้มแย้มเดินจากผมไป "ครับ เช่นกันครับ" ผมตอบกลับ "เฮ้อ เราก็เข้าห้องบ้างดีกว่า" ผมพูดกับตัวเองพร้อมเดินเข้าห้อง "................." ...... "อ่าอาจารย์มาแล้ว" ผมรีบเอาสมุดจดและอุปกรณ์ขึ้นมา "ฮุ๊บๆ ฮั๊บๆ ................." ... "อ่าหมดคาบเรียนวันนี้แล้ว" ผมพุดกับตัวเองและรีบเก้บกระเป๋ากลับบ้าน "อ่ารถเมย์ยังไม่มีเหรอนี่ อ้ะนั่นมาแล้ว" ผมพูดกับตัวเองและลุกขึ้นเตรียมตัวขึ้นรถกลับบ้าน "ฮุ๊บๆ อ่านั่งตรงนี้ดีกว่า" ผมนั่งลงบนที่นั่งและมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ฮุ๊บ อ่า.. ถึงแล้ว" ผมลงจากรถและเดินไปที่บ้าน "ก๊อกๆ แคล๊ก ผลึบ .. แม่ครับผมกลับมาแล้ว ผมไปอาบน้ำเลยนะครับแม่" ผมเปิดประตูและบอกแม่ว่าผมกลับมาแล้วและจะไปอาบน้ำ "จ้า ของแม่เอาไว้บนโซฟาน่ะลูก" เสียงคุณแม่ตอบกลับ "ครับแม่ .. ฮุ๊บๆๆ" ผมตอบแม่กลับและรีบเดินไปอาบน้ำ "ซู่ซ่าๆ อ่าเสร้จแล้วเช็ดตัวแต่งตัว ฮุ๊บๆ" ผมรีบอาบน้ำและรีบแต่งตัวจนเสร้จ "แม่ครับผมไปเยี่ยมน้องแล้วนะครับ" ผมตะโกนบอกแม่ "จ้าไปดีมาดีนะลุกอย่าเผลอหลับอีกล่ะ" แม่ตอบกลับพร้อมเตือนผมไมให้เผลอหลับ "ครับแม่ ขอบคุณครับ ฮุ๊บๆๆ" ผมตอบกลับ พะร้อมรีบเดินไปโรงพยาบาล "ก๊อกๆ พี่เข้าไปนะ" ผมเคาะประตู "............." .. "เอ.. ทำไมเงียบน๊า แคร๊ก" ผมเปิดประตูเข้าไป "!! นี่อายาเสะัเป้นอะไรร้องไห้ทำไม" ผมเอ่ยปากน้ำอายาเสะด้วยความเป้นห่วง "ค.. คุณหมอ หนูถามคุณหมอว่าหนูจะได้รอดเหรือเปล่า คุณหมอบอกกับหนูว่าหนูจะอยู่ได้ไม่เกิน 1 เดือน" อายาเสะพึุดไปร้องไห้ไป ซึ้งมันทำให้ผมรู้สึกเศร้าไปด้วย "ไม่จริงอายาเสะ อายาเสะน่ะต้องไม่ตายพี่เคยบอกแล้วไม่ไช่เหรอ" ผมพูดด้วยน้ำเสียงห่วงไย "หนูรู้ แต่หมอบอกแบบนั้นนี่ค่ะ" อายาเสะพุดด้วยน้ำเสียงโสกเศร้า "อย่าไปเชื่อหมอมากสิหมอน่ะก็แค่เอาข้อมูลจากการคำนวนหรืออะไรมาบอกเท่านั้น ซึ้งมันก็มีโอกาศผิดอยู่นะอายาเสะ" ผมปลอบอายาเสะด้วยน้ำเสียงเศร้าเล็กน้อย "ค.. ค่ะ หนูจะเชื่อพี่ก็ได้" อายาเสะพุดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนขึ้น "อ้ะนี่วันนี้มีขนมปังเมล่อนล่ะ" ผมยื่นขนมปังเมล่อนให้เะอ "ขอบคุณค่ะ" อายาเสะขอบคุณผมและเริ่มกินมัน .. ผมไม่รุ้จะพุดอะไรกับเธออีก "................" .. "อ้ะ 6 โมงแล้วพี่กลับบ้านก่อนนะพรุ้งนี้เจอกัน" ผมบอกลาอายาเสะดว้ยสีหน้ายิ้มแย้ม "ค่ะพี่ ไว้เจอกัน" อายาเสะตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

[<พลังโจมตีสุดแรงเกิด>]

 จบบรรทัดเคาะเอนเตอร์สัก ครั้งสองครั้งก็ดีนะพี่เอ

[Dhiea'Joshua]

สนุกมากค่ะ อายาเสะเคะดี เอ้ย !! ไม่ใช่ละ 

(Ps. ถ้าจัดบรรทัดตอนเอามาลงนิดๆ ก็เป๊ะ100%แล้วค่ะ รอติดตามๆ )

[™]

สนุกมากค่ะ อายาเสะเคะดี เอ้ย !! ไม่ใช่ละ 

(Ps. ถ้าจัดบรรทัดตอนเอามาลงนิดๆ ก็เป๊ะ100%แล้วค่ะ รอติดตามๆ )

เคะหรอ !
บ้าไปแล้ว อายาเสะเป็นผู้หญิงน้าา 
ปล.ยังไม่ได้อ่าน แต่ภาพสวยดี

[● ɪииocєит]

ผู้หญิงก็เคะได้นี่นา = =;;

[™]

ผู้หญิงก็เคะได้นี่นา = =;;

ไม่ๆ -.-

//วิ่ง

ปล.ชอบภาพจริงๆ ลายเส้นสวยดี 

[● ɪииocєит]

ผู้หญิงก็เคะได้นี่นา = =;;

ไม่ๆ -.-

//วิ่ง

ปล.ชอบภาพจริงๆ ลายเส้นสวยดี 

ได้สิท่าน= = ไม่ได้ใช้จำกัดเฉพาะผู้ชายหรือพวก Yaoi นี่นา

ผู้หญิงก็มีฝ่ายรุกและรับนะ= =;

[Dhiea'Joshua]

ผู้หญิงก็เคะได้นี่นา = =;;

ไม่ๆ -.-

//วิ่ง

ปล.ชอบภาพจริงๆ ลายเส้นสวยดี 

ได้สิท่าน= = ไม่ได้ใช้จำกัดเฉพาะผู้ชายหรือพวก Yaoi นี่นา

ผู้หญิงก็มีฝ่ายรุกและรับนะ= =;

ิ
(อายาเสะ เคะ!!55)

[● ɪииocєит]

ผู้หญิงก็เคะได้นี่นา = =;;

ไม่ๆ -.-

//วิ่ง

ปล.ชอบภาพจริงๆ ลายเส้นสวยดี 

ได้สิท่าน= = ไม่ได้ใช้จำกัดเฉพาะผู้ชายหรือพวก Yaoi นี่นา

ผู้หญิงก็มีฝ่ายรุกและรับนะ= =;

ิ
(อายาเสะ เคะ!!55)

555 ลอยทะเลแล้ววววว

 

[FFiM]

เป็นเรื่องเป็นราวดีอะ มีแนะนำตัวละครด้วย สู้ๆครับ

[“•~ น้องเอ ~•”]

.. ช่วงนี้อาจจะอัพเดทช้าน๊า ติดเรียน