- CHAPTER1 -
จุดเริ่มต้นของหายนะ
“ ไอ้คิม! แกนั่งรถฉันมาให้หนักไปข้างนึงแล้วยังไม่ช่วยฉันหาที่จอดอีก แย่ที่สุดเลย ~ “
หญิงสาวท่าทางห้าวตะโกนใส่เพื่อนจนคนรอบข้างหันมาให้ความสนใจ จนคนที่ถูกตะโกนใส่ต้องเงยหน้าจากมือถือขึ้นมองเจ้าของเสียงแหลมนั้น เผยให้เห็นใบหน้าเนียนใสแบบนักร้องเกาหลีที่ผู้หญิงค่อนประเทศพร้อมใจพากันกรี๊ดใส่
“ แกกลัวคนเค้าจะไม่รู้จักฉันรึไงวะไอ้บี “ ‘คิม’ พูดขึ้นด้วยเสียงไม่ค่อยสบอารมณ์ ใบหน้ายู่บ่งบอกถึงความไม่พอใจเล็กๆ
“ เจ้าหนี้อยู่แถวนี้รึไง “ คนถูกว่าลอยหน้าลอยตาพูดแบบไม่สนใจจนอีกคนถึงกับหมั่นไส้จนต้องตีหัวไปทีนึง
“ ไอ้บ้า “
“ เอ้า บี ไอ้คิม มากันตั้งแต่เมื่อไหร่วะ “
เสียงของผู้มาเยือนอีกคนดังขึ้น ทั้งเค้กและคิมต่างก็หันหน้าไปมองเจ้าของเสียงหน้าตาหล่อเฟี้ยวพลางพยายามนึกชื่อให้ออก
“ พีท! / ไอ้หมาพีท! “
“ ไอ้คิม เรียกงี้ตูเสียลุคหมด “
“ เออน่า “
“ แล้วเค้กล่ะ? “
“ เค้กอะไร แกหิวหรอวะบี “
“ ไอ้สมองบวมพีท แกจำเค้กไม่ได้หรอวะ “
“ พีทเนี่ยน้า แย่ที่สุดเลย ลืมฉันได้ไงเนี่ย “
หญิงสาวหุ่นกะทัดรัดหน้าฝรั่งพูดแทรกพลางเดินเข้ามาในวงสนทนา เธอสวมเดรสสีชมพูอ่อนๆพอดีตัวดูน่ารักจนผู้ชายทั้งสองคนอดหันไปมองพร้อมกลืนน้ำลายไม่ได้
“ เค้กกกก ~ ” บีวิ่งเข้าไปกอดแขกคนสุดท้ายแน่นจนทั้งสองคนแทบล้ม
“ บี ~ “
“ คิดถึงกันพอรึยัง “
“ เสียบรรยากาศหมดน่าคิม “ เค้กพูดหน้ายู่พลางนึกด่าเพื่อปากเสียในใจ “ มากันครบแล้ว แกมีอะไรจะพูดก็พูดมาสิ “
เค้กชี้หน้าคิม ตัวการที่ทำให้พวกเขาทั้งสี่คนต้องกลับมาพบปะกันอีกครั้ง
“ ฉันอยากชวนทุกคนไปเที่ยวด้วยกัน “
“ เพื่อ? “
“ รำลึกความหลัง “
“ ถุย “
“ เงียบน่าไอ้หมาพีท.. คืองี้ ฉันคิดมาแล้วว่าพวกเราจะไปสวนสนุกกัน “
“ ก็ดีนะ เราไม่ได้ไปกันนานมากแล้วนี่ “ ‘เค้ก’ ที่ไม่มีปากมีเสียงมาซักพักเอ่ยแสดงความเห็นด้วยกับความคิดของคิม
“ ไอ้พีทไอ้บี ฉันรู้ว่าแกต้องไปแน่ เพราะงั้นฉันไม่ถาม “
“ เห็นคนสวยไม่ได้เลยนะแก “
“ แกมันไม่สวยนี่ไอ้บี “
“ ตบปากแหก เค้กว่าไงก็ตามงั้นย่ะ “
“ อืม ฉันไปก็ได้ “
“ โอเค พรุ่งนี้นะ “
“ คิมเรียกพวกฉันออกมาบอกแค่นี้เนี่ยนะ “ เค้กถามด้วยความสงสัย อุตส่าห์รีบมาแทบตายนึกว่ามีเรื่องสำคัญอะไร ที่ไหนได้..
“ ใช่ “
“ เสียเวลาว่ะไอ้คิม มีปัญญาโทรแต่ไม่มีปัญญาบอก บ้านก็อยู่ติดๆกัน งั้นฉันกลับบ้านแล้วนะ ง่วง! “ บีพูดพร้อมหาวเป็นหลักฐานประกอบคำพูดแล้วเดินหันหลังเดินกลับไปที่รถซึ่งจอดอยู่ไม่ไกล “ ไอ้บีนี่มันยังเหมือเดิมตลอดเลยว่ะ ฮะๆ “ พีทพูดด้วยน้ำเสียงขำๆในตัวเพื่อน คิมบอกลาพีทและเค้กแล้วรีบเดินตามบีไปเพราะเขาต้องอาศัยรถของบีกลับบ้านที่อยู่ติดๆกันด้วย
“ ฉันไปละนะ ยินดีที่ได้เจอกันพีท “ เค้กพูดพลางยิ้มหวานให้พีทแล้วเดินหันหลังไปขึ้นรถตัวเอง ส่วนพีทที่ถูกทิ้งให้ยืนคนเดียวยืนเก้อๆจนนึกออกว่าคนอื่นกลับไปหมดแล้ว เจ้าตัวจึงเดินไปหารถของตัวเองที่จอดอยู่ในซอยตันใกล้ๆกับสถานที่นัด
.
.
.
พีทเดินไปเรื่อยๆจนถึงซอยที่ตัวเองจอดรถเอาไว้ แวบหนึ่งเขารู้สึกเหมือนมีคนเดินตาม แต่พอหันไปมองก็ไม่มีใครเขาจึงไม่เก็บมาใส่ใจ..แต่เขาคิดผิด
“ หึ “
พีทได้ยินเสียงคนแค่นหัวเราะดังอยู่ใกล้ๆ เขาจึงเริ่มเอะใจ แต่เมื่อจะหันกลับไปมองหาต้นเสียงเขาก็โดนไม้หน้าสามฟาดเข้าที่ท้ายทอยอย่างจังจนสลบลงไปกับพื้นทันทีโดยที่ไม่ทันได้เห็นหน้าคนร้าย
“ แกซวยเองนะ ถือซะว่าเชือดไก่ให้ลิงดูละกัน หึๆ “
-----------------------------------------------------------------------------------
[Pete's talk]
..ผมรู้สึกเจ็บไปทั้งตัว ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ผมจะขยับมันได้เลย..
ผมนั่งให้เชือกพวกนี้พันรอบตัวอยู่ในโกดังเก่าๆนี่มาคืนหนึ่งแล้วหลังจากโดนคนร้ายจับตัวมา..ผมพอจะเดาออกว่าคนร้ายอาจจะเป็นใคร และนั่นมันทำให้ผมรู้สึกกลัวขึ้นมาจริงๆ
หลังจากเหตุการณ์เมื่อ
เจ็ดปีที่แล้ว มันยังมีบางอย่างที่นอกจากผมแล้ว..ไม่มีใครรู้ ผมเองก็ไม่ได้คิดที่จะบอก มันอาจจะถูกแล้วที่ผมต้องมาเจออะไรแบบนี้
..บางอย่างในตัวผม..มันกระซิบบอกตลอดเวลาว่าผมคงไม่มีโอกาสออกไปจากที่นี่..
แกร๊ก!
“ ฟื้นเร็วดีนะ “
ร่างผอมบางของคนร้ายเดินเข้ามาพร้อมกล่องอะไรซักอย่างในมือ ใบหน้าของมันถูกปกปิดด้วยหน้ากากสีขาวดำตัดกัน
“ แกต้องการอะไร “ ผมพยายามทำเสียงให้นิ่งที่สุดเพื่อปกปิดความหวาดกลัวที่กำลังอัดแน่นอยู่เต็มอก แต่ผมเองคงไม่ใช่นักแสดงที่ดีเท่าไหร่ ผมรู้สึกเหมือนคนร้ายสามารถจับความรู้สึกที่ผมซ่อนเอาไว้ได้
“ แก้แค้นไงล่ะ “
ไม่รอให้เสียเวลา คนร้ายหยิบมีดเล่มยาวออกมาจากกล่องในมือแล้วพุ่งตรงมาที่ผม ผมหลับตาลง คิดว่าคงไม่รอดแล้วแน่ๆ
