Sister In The Hospital น้องสาวในโรงพยาบาลตอนที่ 3 น้องสาวผู้แสนบอบบาง
.. "กรี๊งงงง! กรี๊ง ๆ กรี๊งงง!~~" "แกร๊ก" .. "ฮ๊าววว~" ..เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น และมันทำให้ผมตื่นขึ้น "อ่า.. แม่ครับอรุณสวัสดิ์" ผมเดินออกจากห้องและทักมายคุณแม่ของผม "จ้าลูก รีบอาบน้ำได้แล้ว" คุถณแม่ตอบกลับ "ครับผม!" ผมตอบกลับ
.. "เสื้อผ้าๆ" ผมพูดกับตัวเองในใจ "อ้ะ! อาบน้ำๆ แม่ครับผ้าเช้ดตัวผมอยู่ไหนเหรอครับ" ผมถามแม่ด้วยความสงสัย? "อ๋อ.. แปนะเดี๊ยวแม่ไปหยิบให้พอดีแม่ตากไว้อยู่น่ะ ตอนนี้ก็แห้งแล้วแหละ" คุณแม่ตอบผมกลับและเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวให้ผมอย่างรวดเร้ว "ขอบคุณมากครับแม่" ผมขอบคุณๆ แม่ "จ้าๆ" คุณแม่ตอบกลับ
.. "ซู่ซ่าๆ อ้ะวันนี้น้ำอุ่นดีจัง" ผมพูดกับตัวเอง "อ้า.. ในที่สุดก็เสร็จ" ผมพูดในใจ และเช็ดตัวแต่งตัวเพื่อที่จะไปมหา'ลัย "ฮุ๊บๆๆ แม่ครับผมไปก่อนนะครับ" ผมตะโกนบอกแม่ "จ้าๆ โชคดีนะจ๊ะลูก" คุณแม่ตะโกนตอบกลับ
.. "เอ.. วันนี้วันศุกร์มีเรียนถึง 11 โมงสินะ เอาล่ะไปนั่งรอรถดีกว่า" ผมบ่นพึมพัมอยู่คนเดียวในระหว่างเดินออกจากบ้าน "โอ๊ะ! ไหงวันนี้คนเยอะจัง อ่าแต่ชั่งเถอะ" ผมพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "อ้ะ นั่น! รุ่นพี่ ยุย รุ่นพี่มิโอะ รุ่นพี่อาซึสะ นี่นา" ผมพูดในใจพร้อมกับเดินไปหาพวกรุ่นพี่
.."อ้ะ! มิซากิ สวัสดีจ้า" เสียงรุ่นพี่ยัย รุ่นพี่มิโอะ และรุ่นพี่อาซึสะ ดังขึ้นและยิ้มให้ผม "อรุณสวัสดิ์ครับ รุ่นพี่ยุย รุ่นพี่มิโอะ รุ่นพี่อาซึสะ" ผมทักายรุ่นพี่ทั้ง 3 และเอี่ยงปากถามรุ่นพี่ทั้ง 3 ด้วยความสงสัย "เอ.. ไหงวันนี้ถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะครับ?" "อ๋อ! พอดีพวกพี่มาซ้อมดนตรีน่ะจ้า แล้วก็มาค้างที่แมนชั่นแถวนี้คืนนึงล่ะ" รุ่นพี่มิโอะตอบผมกลับ ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มบ๊องแบ๊ว
.. "อ้ะรถมาแล้วครับรุ่นพี่ไปกันเถอะ" ผมบอกรุ่นพี่ทั้ง 3 คน "จ้า - จ้า - จ้า" รุ่นพี่ยุยรุ่นพี่มิโอะรุ่นพี่อาซึสะตอบกลับผมอยางรวดเร็วด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม และก็ได้เดินขึ้นรถไปมหา'ลัยพร้อมกับผม "อ่าในที่สุดก็ถึง" ผมพุดกับตัวเอง "มิซากิ พี่สาวไปก่อนนะจ๊ะ โชคดีจ้า" รุ่นพี่ยุยพูดกับผมด้วยสีหน้าที่เต้มไปด้วยความสุข ซึ้งมันทำให้ผมรู้สึกมีความสุขตามไปด้วย "ครับ ไว้เจอกันนะครับโชคดีครับ" ผมตอบกลับอย่างรวดเร้วด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
.. "ลั้ลลา ล่าล้าาา สวัสดีจ้า มิ-ซา-กิ" เสียงที่คุ้นเคย? ไช่แล้วนั่นคือเสียงของ มิคาโกะ นี่นา "อ้ะ! อรุณสวัสดิ์จ้า มิคาโกะ" ผมตอบกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "บู๊วว~? เข้าห้องกันเถอะ ลั้ลลา ล้าลา" มิคาโกะพูดด้วยน้ำเสียงน่ารักบ๊องแบ๊วซึ้งเสียงนี้ทำให้ผมรุ้สึกมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก? .. -อ้ะไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกนะ <<-?
.. "-?............... อ่าเรียนเสร้จแล้วกลับบ้านดีกว่าเรา อายาเสะกำลังรอเราอยู่!" ผมพูดกับตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม "ไง! มิซากิ จะกลับบ้านไช่มั้ยไปกับฉันสิฉันก็กำลังจะไปบ้านมิซากิพอดีเลย" อ้ะ! เสียงที่คุ้นเคยนี้มัน!? คุณ ซาวาดะ นี่นา!? "อ้ะครับงั้นขอรบกวนด้วยนะครับ" ผมตอบกลับด้วยความเต้มใจ "งั้นขึ้นมาเลยเซ้ เดี๊ยวฉันจะซิ่งให้ถึงบ้านเธอเล๊ยย" คุณซาวาดะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
.. "อ่าแม่ครับผมกลับมาแล้ว" ผมตะโกนบอกแม่ข้างในบ้าน "แคร๊ก" ผมเปิดประตูและพาคุณซาวาดะเข้ามา "โอ้คุณซาวาดะไม่เจอกันตั้งนานสบายดีไหมค่ะ" คุณแม่ทักทายคุรซาวาดะ และซัดถามหลายอย่าง "แม่ผมอาบน้ำไปหาอายาเสะก่อนนะครับ" ผมบอกกับคุณแม่และรีบไปเตรียมเสื้อผ้าอาบน้ำ "ซู่ซ่าๆ อั๊ยย๊ะ! น้ำเย้นจัง เมื่อเช้าไม่เห้นจะเย้นเลย" ผมบ่นอยู่คนเดียว และรีบอาบน้ำ "....................." "แม่ครับผมไปก่อนนะครับ" ผมอาบน้ำแต่งตัวเสร้จเรียนร้อย และตะโกนบอกแม่ที่กำลังคุยกับคุณซาวาดะอยู่ "จ้าโชคดีนะลูก" แม่ตะโกนบอกผมและคุยต่อไป~ "..................."
.."แคร๊ก! ผลึ๊บ!" "ต๊ะเอ๋! สวัสดีจ้าอายาเสะ" ผมเปิดประตูแล้วจ๊ะเอ๋อายาเสะหวังให้อายาเสะตกใจ แต่ภาพที่ผมเห็นคือคุณหมอและพยาบาลกำลังดูอาการของอาสาเสะอยู่ "เอ่อ.." "นี่เธอคือ ซาคามาจิ มิซากิ ไช่ไหม?" คุณหมอมองหน้าผมและถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง "เอ่อ.. ไช่ครับ คือว่าน.. น้องสาวผม" ผมตอบกลับด้วยน้ำเสียงติดๆ ขัดๆ
.. "ตอนนี้หมอกำลังดุอาการของเธออยู่ ซึ้งหมอคาดว่าน้องสาวของเธออาจจะเสียชีวิตในอีกไม่ถึง 7 วัน" คุณหมอเดินมาหาผมและบอกกับผมด้วยสีหน้าจริงจัง "ม.. หมอไหนหมอบอกว่าไม่เกิน 1 เดือนไงครับนี่พึ่งผ่านไปแค่ 2-4 วันเองนะครับ มันเกิดอะไรขึ้นครับหมอ? มันเกิดอะไรขึ้นกับน้องสาวของผม" ผมพูดด้วยสีหน้าจริงจัง!
.. "เอ่อ.. เธอ บอบบางมากหมอคิดว่าอาจเป็นเพราะโรคมันรุรแรงขึ้นมาเพราะสาเหตุอะไรหมอก็ไม่ทราบเช่นกัน แต่ตอนนี้เธอก็ยังไม่ถึงขั้นอันตรายน่ะนะ" คุณหมอพุดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "งั้นเหรอครับ ขอบคุณครับ งั้นผมลานะครับ" ผมตอบกลับ "โชคดีนะ" คุณหมอบอกผม
.. "ฉันจะช่วยอายาเสะให้รอดจากโรงนี้ให้ได้ ฉันจะไปหา ศัลยแพทย์ อัจฉริยะ Black Jack มารักษาเธอให้ได้"
