'Gold Cown' อภินิหารมงกุฎทองคำ

[muanglnw]

สนุกดีครับ ซุ่มอ่านมานาน

[● ɪииocєит]

เพชร : พวกตั้งชื่อไม่สอดคล้อง ตั้งชื่อแปลกประหลาด ตั้งชื่อไม่เป็น 

เขาเรียกว่า  เอกลักษณ์เฉพาะตัว

  //me โดนตบ

เค้ายอมรับนะว่าเค้าตั้งชื่อไม่เป็น =_=" เค้าถึงชอบตั้งยุ่น เพราะตั้งมั่ว ๆ ได้ ไม่ต้องมีความหมาย กร๊ากกก

ส่วนชื่อเล่น เค้าบอกและไง= = เอาให้รู้ว่าเป็นตัวของเค้าเฉย ๆ ตอนอ่านครั้งแรก งงเรือหาย คุมิโกะตัวใครฟะ มาอ่านชื่อเล่น อ๋อ ตัวเค้านี่เอง 'OTL

  //me โดนรุมกระทื้บ

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

ความจำปลาทอง โดนถีบ

[•♫•и๐๐и•♫•]

สนุกดีครับ ซุ่มอ่านมานาน

ขอบคุณที่ติดตามค่ะ ^^




รู้สึกว่าจะเห็นด้วยกับเอิร์ธนะ 
//โดนเพชรกระทืบ

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

ระวังเพชรจะมาข้างหลัง

[● ɪииocєит]

ระวัง อาเบะ อยู่ข้างหลังดีกว่า

  //me โดนถีบ

ขอโทษจ้าที่หายไปนาน(?) ไปต่าง จ. มา

แทบจะกลับมาไม่รอดชีวิต ก่อนกลับไปฟาร์มแกะมา ให้อาหารแกะมันยากลำบากมาก แกะที่เคยคิดว่าจะขี้อาย ขี้โรค กลัวคน เป็นสัตว์รักสงบ บลา ๆ

ให้อาหารที โห จู่โจมใส่เป็นกองทัพ ดุเดือดมากก เหมือนหิวโซมาหลายเดือน จะว่าหิวโซก็ไม่น่าจะใช่ มีคนไปให้ทุกวัน

โอย แทบกลับมาไม่รอด มันกัดเสื้อเค้าด้วย T T เค้าชูอาหารมันไว้สูง ๆ ไง

รอแล้วก็มันเอามือตะปบขาพี่เค้าอ่ะแบบสะกิด แล้วมองหน้าแบบ "เฮ้ย แน่จริงเอาลงมาดิ"

แกะมันน่ากลัวมาก ! = =

  ปล. ลูกแกะน่ารักม๊ากกกกก >w<

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

แกะก็ไม่น่ากลัวเท่าไรนิ อุจาระแกะน่ากลัวกว่า

[♠ ◘ • † ReiTa † • ◘ ♠]

ขอโทษนะ ที่หายไปนาน ไปเตรียมตัวน้ำท่วม แต่สุดท้ายน้ำมามากเกิน รับไม่ไหว=_="
โชคดีที่คอมไม่พัง เพราะย้ายหนีมาซะก่อน แต่ช่วงนี้มันวุ่นวาย ไม่ค่อยมีสมาธิแต่งนิยายเลย
ปกติก็แต่งไม่ค่อยออกอยู่แล้วT^T นี่ถ้าคอมพังแล้วที่แต่งๆมาหายหมดเราคง เครียดแย่
นี่น้ำมันก็เริ่มเข้ามาในบ้านที่ย้ายหนีมาแล้ว กลัวมันจะเข้าบ้านอีก แต่คงไม่โดนคอมแน่นอนเพราะเอาไว้ชั้น2
ไปก่อนนะ เดี๋ยวรออะไรมันลงตัวก่อนจะมาติดตามต่อ
Bye ~*

[● ɪииocєит]

แกะก็ไม่น่ากลัวเท่าไรนิ อุจาระแกะน่ากลัวกว่า

เอิร์ธ เอิร์ธต้องเจอด้วยตัวเอง

แล้วจะรู้ว่าน่ากลัวมาก แกะโคตรบ้าคลั่งอ่ะ = =

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

แกะก็ไม่น่ากลัวเท่าไรนิ อุจาระแกะน่ากลัวกว่า

เอิร์ธ เอิร์ธต้องเจอด้วยตัวเอง

แล้วจะรู้ว่าน่ากลัวมาก แกะโคตรบ้าคลั่งอ่ะ = =

ก็เราเคยไปให้แล้วนี้ไงถึงกล้าพูด=w= แกะเข้ามาอย่างเรียบร้อยแบบร้อยๆตัว

[¥ ňøø ñäñ ¥]

คำถามที่8

แนนไม่รู้จะตอบยังไง -0-*

ตอบไม่ถูกจริงๆ -3- โทดทีนะแนท TT^TT


คำถามที่9

บรรยายได้ดีมากจ้ะ ><b

ไม่เป็นไรจร้า เข้าใจว่ายากสักนิด - -

แต่หายไปไหนมาเนีย

เครียล์โปรเจ็คจ้าแนท TT^TT

[● ɪииocєит]

แกะก็ไม่น่ากลัวเท่าไรนิ อุจาระแกะน่ากลัวกว่า

เอิร์ธ เอิร์ธต้องเจอด้วยตัวเอง

แล้วจะรู้ว่าน่ากลัวมาก แกะโคตรบ้าคลั่งอ่ะ = =

ก็เราเคยไปให้แล้วนี้ไงถึงกล้าพูด=w= แกะเข้ามาอย่างเรียบร้อยแบบร้อยๆตัว

ก็นั้นมันคนละอย่าง ของเค้ามันดุร้าย T[]T ของเอิร์ธมันเรียบร้อย!

แกะเค้ามันมองหน้าหาเรื่อง กัดเสื้อเค้า ตะปบขาจนเป็นแผล T T

[¥ ňøø ñäñ ¥]

แกะก็ไม่น่ากลัวเท่าไรนิ อุจาระแกะน่ากลัวกว่า

เอิร์ธ เอิร์ธต้องเจอด้วยตัวเอง

แล้วจะรู้ว่าน่ากลัวมาก แกะโคตรบ้าคลั่งอ่ะ = =

ก็เราเคยไปให้แล้วนี้ไงถึงกล้าพูด=w= แกะเข้ามาอย่างเรียบร้อยแบบร้อยๆตัว

ก็นั้นมันคนละอย่าง ของเค้ามันดุร้าย T[]T ของเอิร์ธมันเรียบร้อย!

แกะเค้ามันมองหน้าหาเรื่อง กัดเสื้อเค้า ตะปบขาจนเป็นแผล T T

แกะอะไรจะโหดบานนั้น -0-*

[•♫•и๐๐и•♫•]

Chapter 3 ค่ายพิเศษ ‘เอลจิงเซล’

ภายในห้วงมิติแห่งกาลเวลา เหล่านักรบทั้งเจ็ดต่างแหวกว่ายภายในอากาศที่ไร้แรงโน้มถ่วงอย่างทุลักทุเล การควบคุมร่างกายที่ทำได้ยากเหมือนการหายใจเข้า-ออก

ที่ตอนนี้แทบจะไม่มีแม้แต่เศษเสี้ยวของอากาศให้ดำรงชีพ ทำให้เหล่านักรบสูญเสียพลังไปตามๆกัน ก่อนที่ทุกอย่างรอบๆตัวจะดับวูบไป...

“พวกนี้เป็นใครกัน”

“มาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร”

“ที่นี่เป็นสถานที่ต้องห้าม”

“หรือว่า...จะหนีพวกนั้นมา”

“ไม่น่าเป็นไปได้ พวกนั้นไม่เคยทำร้ายมนุษย์...”

บทสนทนาระหว่างบุคคลที่ไม่ทราบจำนวนดังก้องในโสตประสาทของเหล่านักรบทั้งเจ็ด ขณะที่นอนสงบนิ่งไม่ได้สติ ณ สถานที่ที่ไม่คุ้นเคย

ทุ่งหญ้าสีเขียวสดที่ร่มรื่นด้วยดอกไม้นานาชนิดกับต้นไม้ใหญ่ที่นับจำนวนไม่ถ้วนในอาณาบริเวณที่กว้างขวาง ร่วมด้วยสัตว์น้อยใหญ่ที่ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขภายในผืนป่า คือภาพที่เหล่านักรบเห็นเมื่อเปลือกตาเปิดขึ้น

แต่นั่น...หาใช่ความจริงที่ปรากฏ...ป่าผืนใหญ่ที่เคยมีทุ่งหญ้าสีเขียวสด กลับกลายเป็นป่าที่เต็มไปด้วยความแห้งแล้งและมืดครึ้ม...ไร้ดอกไม้ที่บานสะพรั่ง ไร้ต้นไม้ใหญ่ที่ร่มรื่น และ...ไร้สิ่งมีชีวิตที่อยู่อย่างสงบสุข

ต้นไม้มากมายที่ล้อมรอบไร้ใบที่เขียวชอุ่ม แต่ถูกประดับด้วยใบไม้สีน้ำตาลเข้มที่กำลังร่วงโรย กิ่งไม้ที่ไร้ใบ กับตอไม้มากมายที่ห่างออกไปไม่ไกลบ่งบอกได้อย่างดีว่า ‘ความอุดมสมบูรณ์’ นั้น ได้หายไปจากป่าแห่งนี้แล้ว

ซากสัตว์มากมายที่ล้มตาย หลงเหลือเพียงกระดูกชิ้นส่วนที่เกลื่อนเต็มป่า กับอากาศรอบตัวที่หนาวเกินบรรยายในสภาพอากาศที่อึกครึม ทำให้สิ่งมีชีวิตที่ยังอยู่ในที่แห่งนี้ไม่รู้จัดคำว่า ปลอดภัย และ สบาย เลย

เหล่านักรบค่อยๆพยุงร่างของตนเองให้ลุกขึ้นนั่งช้าๆบนผืนดินที่แห้งแล้ง ดวงตานับห้าคู่ล้วนแต่จ้องมองมาที่พวกเขาเป็นตาเดียวกัน ถึงแม้ว่าอาการงุนงงและสับสนนั้นยังไม่จางหายไป แต่เหล่านักรบก็รับรู้ได้ทันทีว่า ตอนนี้พวกเขาไม่ได้อยู่ในที่ที่เคยอยู่อีกต่อไป

“พวกเจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?” เสียงทุ่มต่ำของใครคนหนึ่งในกลุ่มคนแปลกหน้าดังขึ้นทันทีเมื่อเห็นเหล่านักรบได้สติกลับคืนมา

แม้จะยังสับสนอยู่เล็กน้อย แต่เหล่านักรบก็สามารถปรับตัวให้เข้ากับบรรยากาศได้ทัน พวกเขาขยับตัวเล็กน้อยแล้วพยุงร่างของตนเองให้ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว ก่อนคุมิโกะจะตอบกลับเสียงใส

“ไม่เป็นอะไรค่ะ แค่เหนื่อยนิดหน่อย”

“พวกเจ้า...มาที่นี่ได้อย่างไร” อีกเสียงหนึ่งดังขึ้นในกลุ่มคนแปลกหน้า นักรบทั้งเจ็ดมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับมาที่บุคคลแปลกหน้าอย่างเป็นมิตร

“พวกเรามาตามคำสั่งของหัวหน้านักรบค่ะ เราเป็นตัวแทนของเจ็ดอาณาจักร” เมื่อแนทพูดจบ บุคคลแปลกหน้าดูเหมือนจะตกตะลึงอยู่พักใหญ่

บุคคลแปลกหน้ามองหน้ากันไปมาด้วยสายตาที่เรียบเฉยกับท่าทีที่ร้อนรน พวกเขาไม่ได้พูดอะไรในเวลานั้น ทุกอย่างในป่านั้นเงียบสงบ มีเพียงเสียงของลมหายใจเท่านั้นที่ดังก้องในหูของทุกคน

“มีอะไรหรือเปล่า” เนซึมิเอ่ยเสียงเรียบเหมือนไม่ได้สนใจบุคคลทั้งห้าเมื่อเห็นบรรยากาศนั้นเงียบเกินไป

บุคคลทั้งห้าหรือบุคคลแปลกหน้านั้นไม่ได้สนใจในท่าทีที่แสดงออกของเนซึมิ แต่ดูเหมือนว่าจะแสดงท่าทีที่สนใจในตัวของพวกเขาทั้งเจ็ดเลยเสียมากกว่า

“ถ้าเช่นนั้น...พวกท่านก็คือนักรบสินะ”เมื่อบุคคลแปลกหน้าเปลี่ยนสรรพนามที่ใช้เรียกเหล่านักรบ บุคคลทั้งเจ็ดก็มีท่าทีที่สับสนกับเรื่องที่เกิดขึ้นมาก พวกเขาเป็นแค่นักรบฝึกหัดไม่ใช่หรือ?

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้...เราเป็นนักรบฝึกหัด” ไอซิสที่เงียบมานานเปิดปากขึ้นเมื่อเริ่มรู้สึกอะไรบางอย่าง
บุคคลแปลกหน้าทั้งห้าเริ่มแสดงท่าทีที่แปลกออกไปจากเดิมเมื่อได้ยินคำตอบนั้นที่สร้างความมั่นใจให้พวกเขา

แสงสีขาวนวลส่องสว่างเจิดจ้าขึ้นตรงหน้าเหล่านักรบทั้งเจ็ดทันทีที่บุคคลทั้งห้าทำอะไรบางอย่าง ความสว่างไสวที่เกิดขึ้นทำให้การมองเห็นของทุกคนเป็นอัมพาตอยู่พักใหญ่ก่อนจะหายไปพร้อมๆกับร่างของพวกเขาที่มาปรากฏในสถานที่แห่งใหม่...

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายนักรบแห่งแสง...เอลจิงเซล”


แสงสีขาวนวลที่ส่องสว่างเจิดจ้าค่อยๆเลือนหายไปในค่ายนักรบแห่งใหม่พร้อมร่างของเหล่านักรบทั้งเจ็ดที่ปรากฏ ณ ใจกลางค่าย
โดยในการปรากฏตัวครั้งนี้เหล่านักรบไม่ได้หมดสติหรือไร้เรี่ยวแรง แต่กลับตรงกันข้ามเพราะพลังในกายนั่นเดือดพล่านและลุกโชนเหมือนไฟที่พร้อมจะแผดเผาทุกสิ่งที่ขวางหน้า

ความฮึกเหิมที่ปรากฏอย่างเด่นชัดในร่างของนักรบทั้งเจ็ดทำให้แน่ใจได้เลยว่า ที่นี่คือที่ที่ปลอดภัยและเต็มเปี่ยมล้นไปด้วยพลังของนักรบที่สู้ไม่เคยถอยอย่างแท้จริง

รอบๆใจกลางของค่ายที่เป็นน้ำพุเหมือนที่เมนโดเรียนั้นเป็นสถานที่ที่พื้นยกสูง ทำให้สามารถมองเห็นหลายสิ่งหลายอย่างภายในค่ายได้อย่างง่ายดาย

บ้านหลังเล็กมากมายทั้งตั้งเรียงรายภายในอาณาเขตที่กว้างขวาง บ่งบอกได้ถึงจำนวนประชากรที่มีมากเกินค่ายธรรมดาทั่วๆไป สถานที่ฝึกที่แยกสายการต่อสู้ไว้อย่างชัดเจนบ่งบอกถึงประสิทธิภาพในการฝึกฝนที่จะได้รับ โดมขนาดใหญ่ที่อยู่ห่างออกไปแสดงให้รู้ว่าเป็นแหล่งรวมพล และทุ่งหญ้าที่ร่มรื่นภายในค่ายหลายจุดบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์

เหล่านักรบตกตะลึงกับภาพที่เห็นสักพัก ก่อนสติทั้งหมดจะกลับคืนมาพร้อมๆกับเสียงเรียกของใครบางคนที่ดังก้องไปทั่วอาณาบริเวณ

“ยินดีต้อนรับสู่ค่ายนักรบแห่งแสง...เอลจิงเซล” ประโยคเดียวกันที่ได้ยินภายในป่าต้องห้ามดังขึ้นอีกครั้งจากปากของชายวัยกลางคนที่อยู่ห่างจากเหล่านักรบไปไม่ไกล

ชายคนนั้นอยู่ในชุดนักรบที่ดูภูมิฐานและแข็งแกร่งอย่างเป็นพิธีที่เข้ากับผิวสีแทนเป็นอย่างดี ดวงตาสีน้ำเงินเข้มจับจ้องที่เหล่านักรบไม่กระพริบ ผมสีนิลที่ยาวประบ่าถูกมัดรวบไว้ด้านหลังอย่างเป็นระเบียบ ด้านข้างของเขาเป็นเหล่านักรบอีกหกคนซึ่งยืนล้อมเขาคนละข้างอย่างเห็นได้ชัด

เมื่อได้ยินดังนั้น เหล่านักรบทั้งเจ็ดที่ยืนอยู่ใจกลางพื้นยกสูง ก็ทำความเคารพตามแบบฉบับของนักรบอย่างรวดเร็ว

พวกเขาก้มหัวลงเล็กน้อยพร้อมแขนทั้งสองข้างที่แนบชิดกับลำตัวบ่งบอกถึงการทำความเคารพที่สุภาพที่สุด ส่วนนักรบขั้นสูงที่อยู่ในบริเวณนั้นก็ทำเช่นเดียวกัน

“หวังว่าพวกเจ้าคงมีความสุขเมื่ออยู่ที่นี่” หญิงสาวคนหนึ่งที่ยืนถัดจากชายคนนั้นมาด้านซ้ายเอ่ยขึ้นอย่างเป็นมิตร

เธอมีเส้นผมสีม่วงอ่อนยาวถึงเอวที่เข้ากับใบหน้ารูปไข่และดวงตาสีเดียวกับผมได้เป็นอย่างดี ผิวที่ขาวซีดเหมือนไร้เลือดหล่อเลี้ยงรับกับชุดนักเวทย์ที่ยาวติดพื้นได้เป็นอย่างดี

“ข้าคือไบรอันเนอร์ นักรบส่วนมากจะเรียกข้าว่าไบรอัน ข้าเป็นหัวหน้าหน่วยนักรบในค่ายแห่งนี้ พวกเจ้าแต่ละคนจะต้องแยกกันในการฝึกฝน เพื่อความชำนาญในแต่ละด้านกับผู้ฝึกสอนที่ชำนาญที่สุด ซึ่งพวกเจ้าจะรู้จักกับครูของเจ้าเมื่อเริ่มฝึกครั้งแรก ส่วนที่พักนั้น พวกเจ้าสามารถพักด้วยกันได้ปกติ แต่ข้าจะแยกที่พักให้เป็นของชายและหญิง หวังว่าพวกเจ้าคงเข้าใจ”

เมื่อสิ้นคำกล่าวอย่างเป็นทางการของไบรอัน เหล่านักรบชั้นสูงก็แยกย้ายกันไปตามหน้าที่ของตนเอง ส่วนเหล่านักรบทั้งเจ็ดนั้นเดินตามหญิงสาวผู้ช่วยที่มีหน้าที่ในการดูแลพวกเขาตลอดเวลาเมื่ออยู่ค่ายแห่งนี้มาที่ที่พักของพวกเขาเอง ซึ่งที่ว่าแยกชายหญิงนั้นเป็นเพียงการแยกที่พัก แต่ก็ยังอยู่ติดกันอย่างเคย

จากการแนะนำตัวของ ‘มิยากิ’ เธอคือเด็กสาวผู้ช่วยวัย 14 ปี ที่เป็นหลานสาวคนเดียวของไบรอันเนอร์ ซึ่งหน้าที่ของเธอก็ไม่ได้มีอะไรมากนอกจากช่วยอำนวยความสะดวกในด้านต่างๆให้พวกเขาเท่านั้น

มิยากิเป็นสาวน้อยน่ารักที่มีเรือนผมสีเหลืองไข่ยาวเป็นลอนถึงกลางหลัง ดวงตากลมโตสีดำสนิทเป็นประกายสดใสรับกับจมูกที่โด่งนิดหน่อยพอสวยงามกับริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงระเรื่อได้เป็นอย่างดี ผิวของเธอขาวเนียนอมชมพูเป็นธรรมชมติ ซึ่งถ้ารวมๆแล้วจัดได้ว่าน่ารักมากเลยทีเดียว

เหล่านักรบทั้งเจ็ดต่างแยกย้ายกันไปที่พักของตนพร้อมทำความรู้จักกับเพื่อนร่วมค่ายอย่างเป็นกันเอง โดยที่มิยากิจะมาหาพวกเขาในเช้าวันต่อไป

แม้ว่าความเหนื่อยยากที่เกิดขึ้นกับเหล่านักรบจะทำให้พวกเขารู้สึกท้อเพียงใด แต่มิตรภาพที่ได้รับจากเพื่อนฝูงย่อมสำคัญกว่าสิ่งอื่นใดแน่นอน

การฝึกฝนที่รอพวกเขาในวันข้างหน้า ไม่มีใครรู้ว่าจะออกมาในรูปแบบใด จุดประสงค์ที่หัวหน้านักรบเรียกพวกเขามา ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร และในอนาคตข้างหน้าอะไรจะเกิดขึ้น ไม่มีใครสามารถรับรู้ได้เลยแม้แต่คนเดียว

พวกเขามีหน้าที่แค่ต้องทำหน้าที่ในวันนี้ให้ดีที่สุดเพียงเท่านั้น...

คำถามข้อที่ 10 งงมั้ย?

ระวัง อาเบะ อยู่ข้างหลังดีกว่า

  //me โดนถีบ

ขอโทษจ้าที่หายไปนาน(?) ไปต่าง จ. มา

แทบจะกลับมาไม่รอดชีวิต ก่อนกลับไปฟาร์มแกะมา ให้อาหารแกะมันยากลำบากมาก แกะที่เคยคิดว่าจะขี้อาย ขี้โรค กลัวคน เป็นสัตว์รักสงบ บลา ๆ

ให้อาหารที โห จู่โจมใส่เป็นกองทัพ ดุเดือดมากก เหมือนหิวโซมาหลายเดือน จะว่าหิวโซก็ไม่น่าจะใช่ มีคนไปให้ทุกวัน

โอย แทบกลับมาไม่รอด มันกัดเสื้อเค้าด้วย T T เค้าชูอาหารมันไว้สูง ๆ ไง

รอแล้วก็มันเอามือตะปบขาพี่เค้าอ่ะแบบสะกิด แล้วมองหน้าแบบ "เฮ้ย แน่จริงเอาลงมาดิ"

แกะมันน่ากลัวมาก ! = =

  ปล. ลูกแกะน่ารักม๊ากกกกก >w<

ออกจะน่ารัก *-*

ขอโทษนะ ที่หายไปนาน ไปเตรียมตัวน้ำท่วม แต่สุดท้ายน้ำมามากเกิน รับไม่ไหว=_="
โชคดีที่คอมไม่พัง เพราะย้ายหนีมาซะก่อน แต่ช่วงนี้มันวุ่นวาย ไม่ค่อยมีสมาธิแต่งนิยายเลย
ปกติก็แต่งไม่ค่อยออกอยู่แล้วT^T นี่ถ้าคอมพังแล้วที่แต่งๆมาหายหมดเราคง เครียดแย่
นี่น้ำมันก็เริ่มเข้ามาในบ้านที่ย้ายหนีมาแล้ว กลัวมันจะเข้าบ้านอีก แต่คงไม่โดนคอมแน่นอนเพราะเอาไว้ชั้น2
ไปก่อนนะ เดี๋ยวรออะไรมันลงตัวก่อนจะมาติดตามต่อ
Bye ~*

สู้ๆจร้า ^^


เหมือนจะสั้นแต่ที่จริงก็ยาวอยู่นะตัว =w=

คำถามรู้สึกว่าจะไร้สาระมาก - -

โทษทีที่หายไปนาน พอดีว่าเพิ่งเปิดเทอม ก็เลยมีงานเข้ามาเยอะ

ทั้งไปงานนั่นงานนี่(เนื่องจากเป็นนักเรียนดีเด่นของชั้น) ทั้งเรื่องกีฬาสี

ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมห้องใหม่กว่าสิบคน ลำบากมาก - -

จะพยามมาอัพบ่อยๆจร้า ^^

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

งง ป่าแห้งแล้งไปเป็นสมบูรณ์มันคือภาพลวงตาหรือกลางสนามรบ