'Gold Cown' อภินิหารมงกุฎทองคำ

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

ของแนทนั้นแหละ   เพราะตัวของเพชรชื่อเพชร

[•♫•и๐๐и•♫•]

-0-  ไม่ถูกซักคน - -

ของเค้าก็ชื่อ แนทสิ

มีตัวเลือกให้


1.Yuki
2.Hi

คิดเอาเองนะ ขนาดนี้แล้วยังไม่รู้ว่าของใครก็ไม่รู้ว่าใครแล้ว

ปล.นึกว่าจะไม่มีคนเล่นซะละ กว่าจะตอบที - -

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

ของยูกิ

[•♫•и๐๐и•♫•]

ของยูกิ

ยูกิเล่นธาตุมืด 


  ผิดจนได้

[-ChiVas-]

สุดท้ายก็ไฮ ฮ่าๆๆ 

จะรีเมคนิยายมาลงดีมั้ยนะ?? 

หรือจะลงเรื่องใหม่เลยดี เรื่องเก่าแต่งไว้เก็บเป็นที่ระลึกแทน 

[•♫•и๐๐и•♫•]

สุดท้ายก็ไฮ ฮ่าๆๆ 

จะรีเมคนิยายมาลงดีมั้ยนะ?? 

หรือจะลงเรื่องใหม่เลยดี เรื่องเก่าแต่งไว้เก็บเป็นที่ระลึกแทน 

ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของแต่ละคนที่มีความคิดไม่เหมือนกัน

ถ้าพี่โอ๊ดชอบและอยากจะฝึกฝีมือโดยใช้เรื่องเก่าก็รี

แต่ถ้าอยากจะเปิดมุมมองใหม่ๆก็แต่งใหม่เลย ^^

[sonnysa_new1]

สนุกดีจ๊ะ

สู้ต่อไปนะจ๊ะ ถึงแม้จะไม่มีใคร ให้รู้ไว้ยังมีนิวนะจ๊ะ^^


เป็นกำลังใจให้จ๊ะ สู้ๆ  จะติดตามต่อไปเน้อจ๊าววว

[-ChiVas-]

สุดท้ายก็ไฮ ฮ่าๆๆ 

จะรีเมคนิยายมาลงดีมั้ยนะ?? 

หรือจะลงเรื่องใหม่เลยดี เรื่องเก่าแต่งไว้เก็บเป็นที่ระลึกแทน 

ทุกอย่างอยู่ที่การตัดสินใจของแต่ละคนที่มีความคิดไม่เหมือนกัน

ถ้าพี่โอ๊ดชอบและอยากจะฝึกฝีมือโดยใช้เรื่องเก่าก็รี

แต่ถ้าอยากจะเปิดมุมมองใหม่ๆก็แต่งใหม่เลย ^^

อารมณ์พี่ตอนนี้ กับตอนแต่งเรื่องเก่านี่คนละแบบเลยละแนทจ๋า ตอนนี้รู้สึกว่า ธรรมะ ธรรมโม มาก ไม่รู้จะคิดอะไรออก 

[เอิร์ธคุงขอรับกระผม]

ตอนนี้รู้สึกเฉยๆปลงสินะ

[•♫•и๐๐и•♫•]

เปิดตัว แนททิน่า นักรบทวนมายา

ณ ยุคไซว์ทาวน์ เวลาเช้าที่แสนจะสดใสแห่งอาณาจักรมองโกเรีย

ร่างบางของหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนซอยสั้นยาวประบ่า แต่งกายด้วยชุดสบายๆที่น่ารักเข้ากับตัว เสื้อเชิ๊ตแขนสั้นสีขาว ผูกด้วยโบว์สีน้ำเงินที่คอ

สวมคู่กับกระโปรงสีน้ำตาลอ่อนจีบรอบยาวเหนือเข่าเล็กน้อย ซึ่งเข้ากับรองเท้าบูทส้นสูงสีน้ำตาลที่ประดับด้วยขนนุ่มนิ่มเป็นอย่างดี

ผิวที่เนียนสวยขาวอมชมพูของเธอทำให้ใบหน้าและดวงตากลมโตเป็นประกายสดใสสีทองอร่ามเข้ารวมกันได้ดี

ขณะนี้เธอกำลังยืนสงบนิ่งร่างไม่ไหวตีงอยู่ที่กลางลานกว้างประจำเมืองด้วยจิตใจที่ว้าเหว่... พร้อมสายตาที่จับจ้องไปยังสัญลักษณ์ประจำเมืองที่โผบินไปมาด้วยความอาลัย

“นกมองโก...จากวันนี้ไปเราคงไม่ได้พบกันอีก...” เสียงหวานใสที่เปล่งออกจากลำคอของหญิงสาว ช่วยทำความความเงียบสงบภายในใจของเธอได้เป็นอย่างดี หากแต่เธอคงต้องเงียบต่อไป นอกเสียจากว่า จะมีอีกเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา

“ไม่พบวันนี้..ใช่ว่าจะตลอดกาล” สิ้นประโยคของเสียงปริศนา หญิงสาวหันหน้ามาทางต้นเสียงอย่างรวดเร็วตามสัญชาติญาณนักรบ

“ท่านแม่...ข้าคงคิดถึงเพื่อนตัวน้อยของข้ามากแน่ๆ” หญิงสาวกล่าวประโยคด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบทันทีที่พบบุคคลตรงหน้า

“อย่าเศร้าไปเลยแนททิน่า..ลูกเป็นนักรบที่ร่าเริงสดใสนะ ไม่ใช่นักรบที่เงียบขรึม กลับเป็นคนเดิมเพื่อแม่ได้เห็นลูกยิ้มเมื่อลาจากได้ไหม”

เสียงที่อ่อนโยนและแฝงด้วยความห่วงใยของผู้เป็นมารดาของแนททิน่า ทำให้แนทตั้งสติได้

เธอนึกถึงความรู้สึกเมื่อวันวานที่เคยผ่านเข้ามา ทุกความรู้สึก และทุกความทรงจำ ทำใจจิตใจของเธอ กลับมาสดใสอีกครั้ง...

“...นั่นสินะ! ข้าลืมความรู้สึกแบบนี้ไปได้อย่างไรกัน ความรู้สึกที่สนุกสนานเพลิดเพลิน ร่าเริงและสดใส ไม่ว่าจะเจอเรื่องที่ทำให้กังวล หรือเศร้าเพียงใด!”

 เสียงหวานใสที่กลับมาร่าเริงของแนททิน่าทำให้เหล่าฝูงนกมองโกต่างโผบินไปมาอย่างสวยงาม เหมือนตอบรับความรู้สึกของเธอ และแน่นอนว่า ผู้เป็นแม่ ย่อมยิ้มรับความรู้สึกของเธอเสมอ..

“ก่อนไป ลูกอยากจะพูดอะไรหรือเปล่าแนททิน่า”

“ข้าขอบคุณสำหรับทุกสิ่งท่านแม่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน ข้าก็พร้อมที่จะยอมรับในสิ่งที่เกิดขึ้น แล้วข้าจะทำให้ท่านภูมิใจ แม้บางครั้ง อาจจะเศร้า เสียใจ กังวล ร้องไห้ เหงา กดดัน หรือสูญเสีย ข้าก็จะยิ้มรับมัน เพราะข้าเป็นข้า!

และข้าก็จะแข็งแกร่งขึ้นให้มากกว่าเดิม จะปกป้องทุกสิ่งที่ถูกรุกราน ไม่ว่าอะไร ข้าก็จะไม่ถอยต่ออุปสรรคตรงหน้าแน่นอน ข้าสัญญา..ท่านแม่...”

เมื่อสิ้นประโยคแนททิน่าก็โผกอดร่างของมารดาอย่างแนบแน่น ก่อนจะค่อยๆผละตัวออกเบาๆและหยิบสัมภาระของตนเอง

“โชคดีสาวน้อย” เสียงของใครบางคนดังขึ้นขัดจังหวะเมื่อแนททิน่ากำลังจะออกเดินทาง

“จูเนียร์.. ขอบคุณที่ยอมมาส่งข้าแม้เวลาจะน้อยนิดกับการบอกลา แต่ข้าจะกลับมาหาท่านแน่นอน ขอจะกลับมาให้เร็วที่สุดจูเนียร์ เพราะข้า..รักท่าน” สิ้นประโยค แนททิน่าก็เดินเข้าไปยังน้ำพุสีรุ้งกลางลานกว้าง

พร้อมส่งรอยยิ้มสุดท้ายให้กับบุคคลทั้งสองและหายตัวไปในที่สุด...

“ข้าจะรอเจ้า จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต”




เปิดตัวคนอื่นสนุกมาก แต่ของตัวเองเน่าโฮกฮาก - -

(ว่างๆเอามาลงแต่งไว้สามบทไม่ค่อยได้เล่น เพิ่งเคลียงานเสร็จ เหลืออ่านวิทติวเตรียมสอบแข่ง - -)


คำถามข้อที่ 2

นกมองโก ทำไมมีความสำคัญต่อแนททิน่า (อ่านดูก็รู้ )

[-ChiVas-]

สัญลักษณ์ประจำเมือง สินะ สินะ 

แนทจ๋า พี่โหวตข้อสาม อัพตามสะดวกเลยจ๊ะ พี่ตามอ่านเสมอ แม้ว่าจะซุ่มไปๆมาๆ

หายๆ โผล่ๆ แบบนี้ก็ตาม 

[¥ ňøø ñäñ ¥]

เปิดตัวได้เจ๋งมากเลยจ้าแนท ><

ฮี่ๆ เค้าก็ยังอยู่นะ แต่เค้าแค่เข้าๆออกๆ เฉยๆT^T

นกมองโก คือ สัญลักษณ์ประจำเมือง จ้า เพราะในเรื่อง

แนทพิมไว้ว่า "สายตาที่จับจ้องไปยังสัญลักษณ์ประจำเมืองที่โผบินไปมาด้วยความอาลัย"

และ

"เหล่าฝูงนกมองโกต่างโผบินไปมาอย่างสวยงาม เหมือนตอบรับความรู้สึกของเธอ"

เค้าเลยว่า น่าจะเป็น สัญลักษณ์ประจำเมือง แหะๆ ^^"

ปล. คิดถึงชาวฟิกชั่นทุกคนที่รู้จัก ><!!!
 

[•♫•и๐๐и•♫•]

สัญลักษณ์ประจำเมือง สินะ สินะ 

แนทจ๋า พี่โหวตข้อสาม อัพตามสะดวกเลยจ๊ะ พี่ตามอ่านเสมอ แม้ว่าจะซุ่มไปๆมาๆ

หายๆ โผล่ๆ แบบนี้ก็ตาม 

ขอบคุณที่ติดตามค่ะพี่โอ๊ต รักพี่ที่สุดเลย >O<

เปิดตัวได้เจ๋งมากเลยจ้าแนท ><

ฮี่ๆ เค้าก็ยังอยู่นะ แต่เค้าแค่เข้าๆออกๆ เฉยๆT^T

นกมองโก คือ สัญลักษณ์ประจำเมือง จ้า เพราะในเรื่อง

แนทพิมไว้ว่า "สายตาที่จับจ้องไปยังสัญลักษณ์ประจำเมืองที่โผบินไปมาด้วยความอาลัย"

และ

"เหล่าฝูงนกมองโกต่างโผบินไปมาอย่างสวยงาม เหมือนตอบรับความรู้สึกของเธอ"

เค้าเลยว่า น่าจะเป็น สัญลักษณ์ประจำเมือง แหะๆ ^^"

ปล. คิดถึงชาวฟิกชั่นทุกคนที่รู้จัก ><!!!
 

ช่างสังเกตดีมากจ๊ะแนนนี่ เก่งมาก ><


ตอบถูกทั้งสองคนเลยแสดงว่าอ่านจริงๆ

เดี๋ยวลงบทต่อไปในอีกไม่ช้า >o<

รักคนอ่าน...

[♥ น้องเอ :)']

อ้ะ ฮึ้ย ปวด ตา 

[•♫•и๐๐и•♫•]

เปิดตัว โอเอซิส นักรบในเงามืด

ท่ามกลางความเงียบสงัดภายในห้องโถงใหญ่ บรรดานักรบภายใต้เงามืดแห่งอาณาจักร ดาร์กเอมเพอร์ หรือที่มนุษย์ทั่วไปเรียกว่า ล็อกเก็ต

กำลังยืนเรียงรายรอบห้องโถงภายในปราสาทเกรรายกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา ทุกระดับชั้นไม่ว่าสูงสุดหรือต่ำสุดก็รวมตัวกัน ณ ที่นี้

“เอาล่ะ! อย่างที่รู้ๆกันดีว่าโลกของเรากำลังจะถูกรุกรานด้วยเหล่าปีศาจในตำนานที่กำลังจะตื่นขึ้นอีกในไม่ช้า เพราะฉะนั้น ทุกราชอาณาจักรจึงต้องส่งตัวแทนไปยังอาณาจักรเมนโดเรีย เพื่อรับการฝึกฝนจากผู้นำแห่งแสง

และปลุกพลังภายในจิตที่หลับไหลให้ตื่นขึ้น เพื่อใช้พลังเหล่านั้นตามหาและใช้พลังของเหล่านักรบในตำนานปลุกพลังในตัวมงกุฎทองคำขึ้นมา

ซึ่งนักรบที่ถูกคัดเลือกของทั้ง 7 อาณาจักร จะต้องเป็นบุคคลที่ไม่รู้เรื่องของตำนาน มีความสามารถเกินนักรบทั่วไป เรียนรู้วิชาได้อย่างรวดเร็ว และที่สำคัญ จะต้องเป็นบุคคลที่เกิดในยุคไซว์ทาวน์เท่านั้น…”

เสียงของหัวหน้านักรบแห่งปราสาทเกรรายดังกังวานไปทั่วห้องโถง เป็นสัญญาณว่าเปิดการประชุมใหญ่ครั้งนี้

“แต่พวกเราทุกคนล้วนเกิดในยุคอาร์คไลย์ ที่ดำเนินก่อนยุคไซว์ทาวน์อยู่ 2 ยุค แล้วแบบนี้อาณาจักรของเราจะมีใครที่ไปเมนโดเรียได้เล่า” ชายวัยกลางคนผู้ยืนอยู่ฝั่งขวาใกล้ๆประตูเอ่ยขึ้นอย่างช่วยไม่ได้

“ถ้าเป็นบุคคลที่เกิดในยุคนี้ ก็คงต้องอายุไม่เกิน 18 ปี เพราะส่วนมาก โลกของเราจะมีอายุยืนนานถึง 2-3 ร้อยปี  ...แต่ว่าเด็กแบบนั้นจะช่วยโลกได้รึ” หญิงสาวผู้ยืนใกล้ๆกับชายหนุ่มที่พูดเมื่อกี้เอ่ยปากขึ้นเป็นคนที่สอง

“ข้าว่าเราอย่าดูถูกเสียดีกว่า เด็กยุคนี้ฉลาดกว่าพวกเราด้วยซ้ำไป... และข้าคิดว่า ข้ามีบุคคลหนึ่งที่มีคุณสมบัติตรงกับนักรบที่ต้องส่งตัวไป” สมุนมือขวาของผู้เป็นหัวหน้าใหญ่เอ่ยขึ้นเสียงเรียบ ซึ่งสร้างความอยากรู้อยากเห็นให้แก่ทุกคนได้ไม่น้อย...


“ข้าหรอ..” เสียงราบเรียบจากร่างบางของหญิงสาวผู้มีเรือนผมสีชมพูอ่อน มัดแกละสองข้างติดด้วยโบว์ดอกไม้ ที่อยู่ในชุดนักรบขั้น 3 สีชมพู พร้อมดวงตากลมโตสีชมพูเข้มของเธอที่จับจ้องไปยังผู้เป็นหัวหน้า

“อืม...เจ้าคนเดียวเท่านั้นโอเอซิส คนเดียวเท่านั้น” หัวหน้าปราสาทเอ่ยเสียงเรียบตอบผู้เป็นลูกน้อง

“...งั้นก็ได้..แค่ไปฝึกจะเป็นอะไรไป” ไอซิสตอบกลับเบาๆพร้อมโผบินสู่ท้องฟ้าเพื่อตรงสู่ห้องของตนเอง

“ข้าขอตัวไปเก็บของและจะเดินทางเลย..ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะตั้งใจฝึกเต็มที่” สิ้นเสียงร่างบางของโอเอซิสก็บินหายลับไปกับปีกขนนกเล็กๆสีชมพูอ่อน

“เจ้าช่างร้ายเดียงสายิ่งนัก เห็นแบบนี้ ทางเมนโดเรียจะรู้ไม่ว่าเจ้ารู้เรื่องมากมาย แต่หาได้สนใจ ...แต่ก็ยังดีที่เจ้าไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงที่ส่งตัวเจ้าไป”


คำถามที่ 3

โอเอซิสมีอะไรที่แปลกจากนักรบทั้งเจ็ด (ตัวหลักตัวอื่น)